Ποια η οδός της αλήθειας;

Tου Κωστα Λεονταριδη

«Μια ηγεσία που δεν μπόρεσε να σταθεί υπεύθυνα απέναντι στον λαό, που δεν μπόρεσε ή δεν ήθελε να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας, που πρόβαλε λαθεμένα πρότυπα, που καλλιέργησε τις πελατειακές σχέσεις μόνο και μόνο γιατί είχε στόχο την κατοχή και τη νομή της εξουσίας. Μια ηγεσία που στην πράξη αποδεικνύεται ότι ουσιαστικά υπονόμευσε τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας και του λαού». 

Κάποιος απονήρευτος διαβάζοντας το παραπάνω, στοιχηματίζει ότι πρόκειται για απόσπασμα από ανακοίνωση κόμματος μονίμως αντιπολιτευόμενου ή ενός πολίτη με αποκρυσταλλωμένη, οργισμένη θέαση των πραγμάτων. 

Ομως όχι. Η διάγνωση περιλαμβάνεται στο φυλλάδιο «Προς τον λαό», φέρει την υπογραφή της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, διανεμήθηκε την περασμένη Κυριακή στο εκκλησίασμα και αξίζει να διαβασθεί με προσοχή και όχι αποκλειστικά από αυτούς που αναγνωρίζουν την Εκκλησία ως τη μόνη σωστική κιβωτό.

Η παρέμβαση της Ιεραρχίας είναι πολυεπίπεδη και -μην το υποτιμάμε- εκδηλώθηκε παραμονές άγιων ημερών, άρα εικονίζεται με ειδικό ψυχικό πρόσημο. Μεταξύ άλλων υποστηρίζεται: 

α) όλες αυτές τις παθογένειες που σήμερα επιχειρούμε με βίαιο τρόπο ν’ αλλάξουμε γιατί δεν τις αλλάξαμε στην ώρα τους; Γιατί έπρεπε να φθάσουμε έως εδώ; Τα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή του τόπου μας είναι εδώ και δεκαετίες τα ίδια…

β) Aπό την άλλη πλευρά ένας λαός, εμείς, λειτουργήσαμε ανεύθυνα, παραδοθήκαμε στην ευμάρεια, επιδοθήκαμε στο εύκολο κέρδος και στην εξαπάτηση.

Η Ιεραρχία αναγνωρίζει ότι αυτό που συμβαίνει είναι πρωτόγνωρο και συνταρακτικό, εκτιμώντας ότι μαζί με την κρίση συμβαδίζει και η πάσης φύσεως ανατροπή. Δηλαδή; «Πρόκειται για προσπάθεια εκρίζωσης και εκθεμελίωσης πολλών παραδεδομένων, τα οποία έως τώρα θεωρούνταν αυτονόητα για τη ζωή του τόπου μας», είναι η αγωνιώδης απάντηση.

Η παρέμβαση είναι χειμαρρώδης, σκληρή, αλλά και παρηγορητική. Φανερό ότι συντάχθηκε από ανθρώπους εν Χριστώ θυμωμένους που κατάπιναν πολύ καιρό τη γλώσσα τους και ξέσπασαν επί δικαίων και αδίκων με όχημα την κατοχύρωση πνευματικών πρωτείων στην κοινωνία. Ενα πολύ ανθρώπινο κείμενο, που δεν αφήνει ανικανοποίητους ούτε τους φίλους ούτε τους εχθρούς ιεραρχών.

Στο «Προς τον λαό» υπάρχουν στοιχεία προτρεπτικής ενδοσκόπησης -«κάναμε την αυτοκριτική μας, ξέρουμε ότι κάποιες φορές σας πικράναμε, σας σκανδαλίσαμε»- αλλά και πρόθεση ανάληψης ευθυνών: ξέρουμε ότι ζητάτε από εμάς τους Ποιμένες σας, μια Εκκλησία με ηρωισμό, με νεύρο, με λόγο προφητικό, όχι εκκοσμικευμένη. 

Μένουμε ωστόσο με την απορία: διαχρονικά, ιεράρχες που εκλέγονται από ιεράρχες δεν συνέτρωγαν με πολιτικούς, δεν όρκιζαν, ευλογούσαν και τιμούσαν αυτούς που μετέτρεψαν την Ελλάδα σε «μια χώρα υπό κατοχή;».