Ένα παραμύθι (χωρίς αίσιο τέλος)...

Του Γιάννη Κοτζιά

Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια επιχείρηση, όχι ιδιαίτερα παραγωγική, όχι ιδιαίτερα καινοτόμα, και όχι και ιδιαίτερα εύρωστη, όμως είχε καλή προοπτική και φυσικά εκπληκτικά αστέρευτη παραγωγή από ιδέες που θα υλοποιηθούν...

Το αφεντικό της επιχείρησης είχε αρχίσει να μεταλλάσει την αρχική εικόνα της επιχείρησής του αντικαθιστώντας τα παλιά τσίγκινα γραφεία, που είχαν πάρει για φθηνή αρχή από κάποια Δημόσια υπηρεσία του ’70, με πανέμορφα λουσάτα για να έχουν οι εργαζόμενοί του ένα όμορφο εργασιακό περιβάλλον. Τα γραφεία έγιναν με συμβουλή διασήμων αρχιτεκτόνων, πλούσια πάντα γιατί η βιτρίνα της επιχείρησης και η εικόνα που δίνει στους συνεργάτες και πελάτες είναι σημαντική και αυτό είναι και το άλφα και το ωμέγα για να έχεις και την τραπεζική υποστήριξη και τις κάνουλες της χρηματοδότησης πάντα να ρέουν. Ακόμα, οι ευρωπαίοι συνεργάτες πρέπει να δουν και να σχηματίσουν στο μυαλό τους την εικόνα μια επιχείρησης ευρωπαϊκών προτύπων... συμβατών με αυτά που ξέρουν.

Η επιχείρηση, όπως είπαμε, τα έχει όλα και συμφέρει... πουλάει κάτι σε τουρισμό, κάτι σε ναυτιλία και ακόμα περισσότερο κάτι σε αγροτικά προϊόντα και φυσικά να μην ξεχνάμε έχει αναμειχθεί και αυτή και στην πράσινη ανάπτυξη και τις οικολογικές επενδύσεις. Ολίγη από απ’ όλα... που λέμε...

Οι προσλήψεις νέου κόσμου για να παράγουν έργο και να υλοποιήσουν τις νέες επενδύσεις συνεχίζονται και ο κόσμος που έρχεται και που ποτέ δεν φεύγει είναι πάντα «αξιόλογος» και ασυζητητή έμπιστος καθώς η πρόσληψη αυτών γίνεται με καθαρά «αξιοκρατικά» κριτήρια και με γνώμονα βαθμό συγγένειας που να επιτρέπει να ξέρουμε το ποιόν και το παρόν και μέλλον του καθενός.

Το αφεντικό που έχει άλλους 15 μετόχους και συνεταίρους αρχίζουν και απολαμβάνουν την καλή ζωή και τη σπατάλη που τους επιτρέπει η συνεχής εισροή κεφαλαίων από τις τράπεζες, ενώ κάθε καλοκαίρι μια 15νθήμερη βόλτα στα Ελληνικά νησιά επάνω στα κότερα, περιουσία των offshore θυγατρικών των εταιρειών τους, είναι αρκετά να διατηρήσουν άσβεστο το αίσθημα της ασφάλειας και του χαμηλού ρίσκου συνέχισης της χρηματοδότησης της «επιχείρησης» τους.

Ωστόσο, η παραγωγή της «επιχείρησης» πάσχει καθώς ό,τι παράγει αυτή το παράγουν και οι ξένοι και είναι φθηνότερο να το εισάγουμε παρά να το αγοράζουμε από την ελληνική επιχείρηση, όμως αυτό ποσώς την νοιάζει, καθώς ό,τι της λείπει από έσοδα το «τσοντάρουν» οι εταιρικοί τραπεζικοί λογαριασμοί των αφεντικών που έχουν αρκετούς υποστηρικτές και παρόχους... και έτσι είναι πάντα σε θέση να λέει στους εργαζόμενους της «don’t worry... λεφτά υπάρχουν»... και υπάρχουν γιατί σε κάθε απαίτηση των εργαζομένων, της κίνησης των οποίων ηγείται κάποιο «ξαδελφάκι» τους, λεφτά έρχονται και οι διαρκείς αυξήσεις μισθών είναι συνεχές γεγονός.

Έτσι όλοι οι παρατρεχάμενοι, από κλητήρες μέχρι «χρυσά αγόρια», της επιχείρησης απολαμβάνουν ένα «αξιοπρεπή» μισθό και το βασικότερο είναι ότι η δουλειά δεν είναι καθημερινή σκληρή εργασία καθώς οι υπεράριθμοι εργαζόμενοι έχουν διακριτούς ρόλους... όσο λιγότερο κάνουμε και παράγουμε τόσο λιγότερα (με βάση τη στατιστική !!) λάθη πιθανά να μας χρεωθούν...!!! Και έτσι η επιχείρηση συνέχιζε την καθημερινότητα της, όλοι οι εργαζόμενοι σε αυτή είχαν και από 2 πιστωτικές κάρτες, χορηγία αιμοδοτών τραπεζών που στηρίζουν το οικοδόμημα, και η ζωή του καθενός ήταν βγαλμένη από παραμύθι...

Που και πού κάποιος από τους εργαζομένους έβγαινε αραιά και πού και έλεγε «που πάμε ρεεεε...» εννοώντας τα οικονομικά της εταιρίας... αλλά σύντομα και αυτός αποκτούσε άλλες 2 πιστωτικές κάρτες και φυσικά μάθαινε από πρώτο χέρι που πάμε...

Τα αφεντικά της εταιρίας έκαναν τη όμορφη ζωή τους, μια πλούσια ζωή και τα κότερα, τα αυτοκίνητα τα σπίτια, τα εξοχικά ήταν φυσικά αμέτρητα και τα χρήματα που διαχειριζόταν η «εταιρία» ήταν αφειδώς ξοδεμένα, ικανοποιώντας κάθε όνειρο. Και δεν ήταν ένα αφεντικό όπως είπαμε, αλλά πολλά, καθώς η πολυμετοχικότητα αυτή ήταν και το κλειδί της επιτυχίας του συγκεκριμένου σχήματος.

Η παραγωγή της «εταιρίας» συνέχιζε να είναι πτωτική ενώ οι προσλήψεις διαρκείς και συνεχείς!!! Στο λογιστήριο 85 άτομα, ενώ στην παραγωγή 45, και όταν στις συσκέψεις ερχόταν το θέμα της μη παραγωγής πάντα οι αποφάσεις ήταν, χρειαζόμαστε και άλλους «οικονομικούς διευθυντές» για να ξεζουμίσουν το προσωπικό της παραγωγής που δεν «αποδίδει».

Κάποια στιγμή τα πράγματα άρχισαν να εκτροχιάζονται και η επιχείρηση άρχισε να ανεβάζει τα δάνειά της σε βαθμό που 4 γενεές να εργάζονταν και με παραγωγικό τρόπο η κάλυψη των χρεών που κανείς δεν είχε πάρει ένα κομπιουτεράκι να αθροίσει, απλά δεν «βγαίνει» μαθηματικά.

Και εδώ σου έρχονται οι ιδιοκτήτες αυτής της επιχείρησης που καλούνται να βγάλουν το φίδι από την τρύπα καθώς οι τράπεζες ηγούμενες από τη βασική τράπεζα δανεισμού, τη Γερμανική Εθνική Τράπεζα (ΓΕΤ) που δηλώνει ή μου φέρνεις τα λεφτά μου ή θα σου πάρω την επιχείρηση... Και φυσικά αυτό είναι καταστροφικό καθώς όλα τα ακίνητα, κινητά, αεροπλάνα, ελικόπτερα και αυτοκίνητα είναι «γραμμένα» στην «επιχείρηση» και πώς αυτός ο κακός Γερμανός τα θέλει όλα δικά του τώρα;

Μία είναι η λύση, σκέφτηκε ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος αυτής της δύσμοιρης επιχείρησης που πρέπει να κρατηθεί ζωντανή καθώς από την τύχη της κρίνεται και η τύχη του προέδρου και των φίλων του. Ποια είναι η λύση αυτή για να έχει αίσιο τέλος το παραμύθι;

Φωνάζει τους εργαζόμενους της επιχείρησης του, που για να χωρέσουν επιτέλους όλοι σε μια συνάθροιση σε ένα χώρο αναγκάζεται και μισθώνει ένα κλειστό γήπεδο μπάσκετ και με μια «εμπνευσμένη» ομιλία τούς ανακοινώνει ότι: μαζί τα φάγαμε... και ως εκ τούτου από σήμερα θα σας κόψουμε δώρο Πάσχα, δώρο Χριστουγέννων, για καλοκαίρι θα πάρετε δώρο κουπόνια κοινωνικού τουρισμού και φυσικά κανένα δώρο γενεθλίων από τούδε... και στο εξής... ακόμα όσοι έπαιρναν μισθό άνω των 700 ευρώ από σήμερα θα λαμβάνουν μόνο αυτά τα 700 ευρώ. Αν κάποιος έχει λάβει πολλά χρήματα από την επιχείρηση αυτό θα υπολογισθεί με «ακρίβεια» και αν τα χρήματα είναι όντως πολλά θα του έρθει ένα ραβασάκι από το λογιστήριο για έκτακτη εισφορά... και φυσικά αν κάποιος πιστεύει ότι έχει «πάρει» χρήματα από το ταμείο... μπορεί να πληρώσει ένα ποσό και να λάβει συγχωροχάρτι και να χαράξουμε μια καθαρή γραμμή από εδώ και σήμερα...

Μόνο έτσι, συνέχισε στον «εμπνευσμένο» λόγο του ο πρόεδρος, θα μπορέσουμε να διασφαλίσουμε όλες τις θέσεις εργασίας σας και να διατηρήσουμε τη βιωσιμότητα της εταιρίας μας για πάντα... και φυσικά οι εργαζόμενοι εδέχθησαν την πρόταση του «εμπνευσμένου» και κανείς δεν σήκωσε κεφάλι να φωνάξει που πήγαν τα λεφτά... φέρτε πίσω αυτά που έχετε φάει... γιατί πολύ απλά στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σχοινί...

Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς χειρότερα...