Μιά δεκαετία, μιά εποχή

Toυ ΑΝΔΡΕΑ ΠΕΤΡΟΥΛΑΚΗ

Όντως , όπως λέει ο φίλος μου ο Γιαννακίδης, την δεκαετία που πέρασε παρήλασαν από μπροστά μας απίθανα καινούργια γκάτζετ πολλά από τα οποία έκαναν πιό εύκολη την ήδη εύκολη επικοινωνία μας , πιό άνετη την ήδη άνετη καθημερινότητά μας, πιό τέλεια την μουσική που ήδη ακούγαμε τέλεια, πιό περίπλοκη την ήδη περίπλοκη ζωή μας. ' Αλλα αντικαταστάθηκαν πριν προλάβουμε να τα αφομοιώσουμε και τα περισσότερα αφορούν μικρές ομάδες ανθρώπων-μιλώ εδώ για μαζικής χρήσης αντικείμενα και όχι για εργαλεία επιστημόνων.

Θέλω να πώ ότι επιτεύγματα της τεχνολογίας που πραγματικά άλλαξαν την ζωή μας όπως το κομπιούτερ, το διαδίκτυο ή το κινητό τηλέφωνο, δεν είχε η δεκαετία αυτή. Απλώς η μνήμη μας έχει πάρει χαρακτηριστικά σκληρού δίσκου που καταγράφει (χωρίς να μεταβολίζει υποχρεωτικά) πλήθος νέων τεχνολογικών πληροφοριών, αλλά στερείται ιστορικού βάθους και συχνά συγκριτικής ικανότητας έτσι που της διαφεύγουν τα μεγέθη.΄Αν η μετάβαση από το κασετόφωνο στο mp3 είναι ένα θαύμα τεχνολογίας, τί ήταν η πρώτη παγίδευση του ήχου στο γραμμόφωνο; ΄Αν η εξέλιξη των τρίκιλων πρώτων κινητών στα σημερινά μαγικά πολύχρωμα παραλληλεπίπεδα μας αφήνει άφωνους τι ένιωσε ο πρώτος άνθρωπος που μίλησε με τηλέφωνο από τα Χανιά στην Αστόρια; Τι ένιωσαν οι άνθρωποι που πρώτοι αντικατέστησαν το ψυγείο του πάγου και τον λύχνο με ηλεκρικές συσκευές ή το τετράποδο με αυτοκίνητο; Ποιά ήταν συγκριτικά τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του ανθρώπου; Πάντως, όπως έλεγε ο Λέβι Στρός, το μεγαλύτερο επίτευγμα του ανθρώπου είναι η κλωστουφαντουργία γιατί με αυτήν ντύνεται χιλιάδες χρόνια.

Νομίζω λοιπόν ότι η ζωή μας τα δέκα αυτά χρόνια δεν είχε τεχνολογικά ορόσημα. Το μέλλον θα τη θυμάται για άλλους λογους, αρνητικούς. Την σημάδεψαν κυρίως αυτό που ονομάστηκε πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, που με αφετηρία τους Δίδυμους Πύργους ύφανε γύρω μας έναν ασφυκτικό ιστό που συρίκνωσε τον ζωτικό μας χώρο και η οικονομική ύφεση που είχε σαν αποτέλεσμα να ξεμάθουμε την ζωή μας όπως την ξέραμε.

Ειδικά για τη χώρα μας η διαδρομή της δεκαετίας είναι η διαδρομή της γραμμής των χειλιών από το χαμόγελο στη θλίψη στα πρόσωπα των περιπατητών της Σταδίου. Μία πρωτοφανής για ειρηνική περίοδο συμπύκνωση του χρόνου.Η συλλογική αυτοικανοποίηση που έδωσε τη θέση της στον φόβο και τα άδεια βλέμματα . Των ανθρώπων που στην αρχή της δεκαετίας πίστευαν ότι είχαν θέση στο πρώτο βαγόνι του νέου αιώνα και στο λυκόφως της συνειδητοποίησαν ότι ενσαρκώνουν το “χρωστάμε σε όσους ήρθαν, πέρασαν, θαρθούν και θα περάσουν...” Αλλά όχι με την πνευματικότητα που υπονοεί ο Παλαμάς-με καθαρά υλικούς όρους είμαστε η πρώτη γενιά στην ιστορία που δεν χρωστά μόνο στην προηγούμενη, κυρίως έχει δανειστεί από τα παιδιά της και δεν πρόκειται κατα τα φαινόμενα να τα επιστρέψει ποτέ.

PROTAGON.GR