Χριστούγεννα. Ένας Θεός της Αγάπης γεννιέται. Αλλά είναι αυτός ένας Θεός των απόκληρων και των αποκλεισμένων; Όχι.
Ο Θεός αυτός δεν είναι της αγάπης αλλά της δύναμης. Ο χριστιανισμός απώλεσε το πνεύμα της αγάπης και της συμπόνιας, αναπληρώνοντάς το με την ισχύ. Από πολύ παλιά, ο προτεσταντικός Θεός δεν θα εκφράζει πια τους «κάτω» αλλά τους «πάνω», τους πλούσιους, τους κατέχοντες. Παραδόξως, και η Ορθοδοξία, σήμερα, υιοθέτησε αυτή την αντιστροφή, μετακινούμενη προς το Θεό της Δύναμης.
Αυτό ισχύει για ολόκληρο το θεσμικό κέλυφος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ναι, τα παιδιά μας αποζητούν αγάπη, απορρίπτοντας ριζικά την κρατούσα αναγνώριση μέσω της δύναμης. Αυτό είναι το μήνυμά τους. Δεν θέλουν το φάντασμα της εγωπαθούς αγάπης, την αφόρητη αυτοαναφορικότητα, όπου ο άλλος είναι η κόλασή μας. Θέλουν η αγαπητική σχέση με το βλέμμα του Άλλου να συστήνει ποιήματα.
Αλλά ποιος ηγούμενος και ποιος δεσπότης θυμάται το καταπληκτικό ποίημα της προς Κορινθίους επιστολής του Παύλου, αυτό που λέει πως «και εάν έχω πάσαν πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ειμί...»; Τίποτα δεν είμαι χωρίς αγάπη. Η αγάπη ως προσφορά, η αγάπη ως δώρο χωρίς αντίδωρο, ως «πότλατς», η αγάπη ως θυσία του εαυτού. Η Αγάπη. Γιατί τίποτα δεν είναι η ζωή χωρίς αυτή.
Γι’ αυτό, αν ο χριστιανισμός θέλει να επιστρέψει στο αυθεντικό του πνεύμα, πρέπει να χαρίσει όλους τους χιτώνες του και να απαλλαγεί από το θεσμικό του κέλυφος όπου παράγεται και αναπαράγεται η δύναμη της εξουσίας του. Η Εκκλησία να αυτοδιαλυθεί, χαρίζοντας την περιουσία της στους φτωχούς. Αυτό είναι το σωτήριο μήνυμα. Ο Σλαβόι Ζίζεκ μιλάει για ένα νέο πυρήνα της χριστιανικής θρησκείας που θα βασίζεται στη διάλυση της θεσμικής οργάνωσης ως μία «ύστατη ηρωική χειρονομία που περιμένει το Χριστιανισμό: προκειμένου να σώσει το θησαυρό του, πρέπει να θυσιάσει τον εαυτό του- σαν τον Χριστό, που έπρεπε να πεθάνει για να μπορέσει να αναδυθεί ο Χριστιανισμός».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου