Συνοικία το όνειρο…

Γράφει η ΕΙΡΗΝΗ ΚΟΥΤΣΑΥΤΗ

Ονειρεύομαι συχνά πως κοντοζυγώνει η αλλαγή… Αλήθεια λέω! Oχι όμως σαν αυτή που μας διαλαλούν κάποιοι προεκλογικά (αλλά και μετεκλογικά) στα παράθυρα των ειδήσεων αλλά και στις διαφημίσεις που κατακλύζουν τον ανθρώπινο εγκέφαλο, αλλά μια διαφορετική, εντελώς «φρέσκια» αλλαγή.

ΔΕΙΤΕ ΤΟ κι εσείς: Κάθε σπίτι θα αποκτήσει το λαχανόκηπό του και απ’ τα μπαλκόνια των πυκνών πολυκατοικιών θα μοσχοβολά ο τόπος λουίζα, θυμάρι, βασιλικό και μαϊντανό. Πιάτα με τα υπάρχοντα της ημέρας θα πηγαινοέρχονται μεταξύ των νοικοκυρών, που σαν σε άλλη ανταλλαγή πραμάτειας θα αλληλοβοηθιούνται με ατάκες τύπου: «Εχεις σήμερα φασολάδα; Θα σου στείλω και σπανακόπιτα». Τα ασβεστωμένα σπίτια θα μυρίζουν οικογένεια, καθώς θα είναι πάντα καθαρά για να υποδεχθούν τους φίλους. Επαγγέλματα όπως ο τσαγκάρης, η μοδίστρα και ο επιπλοποιός θα ξαναβγούν στην επιφάνεια απ’ το χρονοντούλαπο της ιστορίας και η επόμενη γενιά θα εκπαιδευτεί για να λέει «ευχαριστώ» σε ένα δώρο. 

Το όνειρό μου έχει και συνέχεια… Από τη νέα γενιά θα γεννηθεί ένας Ρίτσος, ένας Σεφέρης, ένας Γκάτσος, ένας Χατζηδάκις κι ένας Καβάφης. Θα δημιουργήσουν με μεστά χρώματα στον αχανή καμβά της σημερινής καθημερινότητάς μας έργα που θα μας κάνουν να αναρωτιόμαστε τι κάναμε τόσο καιρό.

ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ έχουμε το μαγικό χάρισμα να αναγεννιόμαστε, ως άλλοι μυθικοί φοίνικες, μέσα απ’ τις στάχτες μας. 

Αύριο ξημερώνει το φρέσκο 2011 του παλιού ’50. Καλώς να μας ορίσει!