ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Του ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΑΝΕΥΛΑΒΗ
Σταχυολόγηση από την ομιλία του Πρωθυπουργού κατά τη συζήτηση του Προϋπολογισμού στη Βουλή (Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010)
«Μας πέταξε τη βόμβα αλλά εμείς ανταποκριθήκαμε»
(σ.σ. βάζοντάς την στα μπατζάκια του κοσμάκη; «Φωτιά στα μπατζάκια μας».).
«Να κάνουμε τη μάχη κερδοφόρα για την Ελλάδα»
(σ.σ. συνήθως οι μάχες καταγράφονται ως νικηφόρες. Επί ΔΝΤ μιλάμε για κερδοφόρες μάχες;).
«Το δίλημμα επιβεβαιώθηκε πανηγυρικά»
(σ.σ. πώς επιβεβαιώνεται ένα δίλημμα;).
«Διαψεύσαμε τις Κασσάνδρες»
(σ.σ. Η Κασσάνδρα έλεγε αλήθεια. Οι Τρώες δεν την πίστευαν. ).
«Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική. ... Διάβασε και προσπάθησε και πολέμησε. ...» προστάζει ο Ελύτης.
Τη γλώσσα σου έδωσαν ελληνική. Μα δεν προσπάθησες. Δεν διάβασες. Δεν πολέμησες. Εσύ, μιλούσες για «κερδοφόρες μάχες», συμπολίτη νεοέλληνα.
Και στην πήραν πίσω, τη γλώσσα την ελληνική. Στην έκλεψαν, μαζί με την ψυχή σου και τη σκέψη σου.
«Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική». Μ’ αυτήν τη γλώσσα μίλησε ο Σωκράτης διατρανώνοντας την ύψιστη ηθική αρχή του δικαίου: «ουδαμού δε αδικείν. Ουδ αδικούμενον ανταδικείν».
Σ’ αυτήν τη γλώσσα φώναξε η Αντιγόνη, χιλιάδες χρόνια πριν από τον Ναζωραίο: «ου συνέχθειν αλλά συμφιλείν έφυν: Δεν γεννήθηκα για να μισώ αλλά για ν’ αγαπώ:».
Μ αυτήν τη γλώσσα, στο άνθισμα της ελληνικής δημοκρατίας, όπου ο λόγος ήταν ελεύθερος και η αγορά πλήθουσα όποιος ήθελε είχε το δικαίωμα να ομιλεί: «τις βούλεται αγορεύειν;»,
Μ’ αυτήν τη γλώσσα, ο λόγος της δημοκρατίας δίνει φωνή σε όλους και δεν υποκύπτει σε σκοπιμότητες θρησκευτικών ιερατείων (όπως στην Ινδία ή στην Κίνα ή στην Αίγυπτο), σε ουράνιους ή γήινους αυθέντες: «εμοί δε έλασσον Ζηνός ή μηδέν μέλει πιο λίγο κι απ το τίποτα ο Δίας με μέλει:» κραυγάζει σταυρωμένος στο βράχο ο προμηθέας στον Ερμή, «τον τυράννου τον νέον διάκονον».
Σ’ αυτήν τη γλώσσα, φωνάζει ο Ηράκλειτος, και κανείς Πάπας ή Αρχιπαπάς δεν τον αφορίζει: Κόσμον τόνδε, ...ούτε τις θεών, ούτε ανθρώπων εποίησεν: Αυτόν το κόσμο ούτε κανείς από τους θεούς ούτε από τους ανθρώπους έκανε»
Βρέστε μια λέξη, από τις παραπάνω, του Σωκράτη, της Αντιγόνης του Ηρακλείτου, που δεν μιλιέται σήμερα. Που δεν μπορεί να την καταλάβει ο απλός Έλληνας, ο οποίος δεν έχει, ακόμη, αποβλακωθεί και αφελληνιστεί από την σύγχρονη εκπαίδευση της αμάθειας.
Βρέστε μια λέξη, που δεν μπορεί να κατανοήσει ο έλληνας άνθρωπος, ο οποίος δεν έχει διαφθαρεί γλωσσικά και επομένως και στο νου και στη σκέψη, από πονηρούς πολιτευτές, σφουγγοκωλάριους της δυτικοφροσύνης, οι οποίοι «σκότος ... εσπέριον» (Ανδρέας Κάλβος) θέλουν να ρίξουν.
Αυτοί, οι δυτικόφρονες, οι ξιπασμένοι από την τεχνολεηλατημένη δύση, που θέλουν να «δύσουν», το φάος-φως της ελληνικής παιδείας και γλώσσας.
Οι Μοντερνοχτυπημένοι και ανελλήνιστοι κενόκρανοι (κενός: άδειος και κάρα: κεφαλή), δυτικοπιθηκίζοντες ψευτοδιανοούμενοι — δυτικοπομπώδεις πομπές (ντροπές).
Αυτοί, που επιδιώκουν να κάνουν, αυτήν τη γλώσσα, γρύλισμα πεντακοσίων, το πολύ, αγγλοελληνικών λέξεων, εργαλείο φτηνό καταναλωτικής χρήσης, για την διεκπεραίωση των καθημερινών αναγκών. Γλώσσα ανελλήνιστων.
Η γλώσσα δεν είναι απλό επικοινωνιακό εργαλείο, αλλά η ίδια η ουσία της σκέψης μας. Γλώσσα και σκέψη δεν μπορούν να υπάρξουν ξεχωριστά. Λέμε τη σκέψης μας, σκεφτόμαστε τη γλώσσα μας.
«Η γλώσσα μου είναι ο κόσμος μου» (Wittgenstein). Είναι η προσωπική μας ιστορία. Η ιστορία του τόπου μας. Η ιστορία του Έθνους μας. Ο κόσμος μας, η πραγματικότητα, όσο και όπως μπορεί να τη συλλάβει ο άνθρωπος, εκφράζεται με τη γλώσσα. Γίνεται αντιληπτή με τη γλώσσα. Κοινοποιείται, κοινολογείται με τη γλώσσα. Μια άλλη, ξένη γλώσσα δεν είναι, απλώς και μόνον, η χρησιμοποίηση άλλων λέξεων για τα ίδια πράγματα.
«Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα μιλούμε...με την ίδια γλώσσα...Είτε σκεφτούμε την Κλυταιμνήστρα...είτε την Καινή Διαθήκη, είτε τους ύμνους του Ρωμανού και τον Διγενή Ακρίτα...» (Μπαμπινιώτης).
Μιλάμε τη μόνη γλώσσα που μιλιέται αδιάκοπα εδώ και 4000 χρόνια και γράφεται επί 3500 χρόνια. Και κατοικούμε αυτόν το τόπο άλλα τόσα χρόνια. Αυτή είναι η πατρίδα μας. Πατριώτες-Πολίτες-Οπλίτες, αυτής της πατρίδας και αυτής της γλώσσας είμαστε.
Δημιούργησαν οι Έλληνες τον Ελληνοευρωπαϊκό πολιτισμό και οι ευρωλιγούρηδες αποξένωσαν τους νεοέλληνες από τους γεννήτορές τους. Μια μόδα καλουπιών της παγκοσμιοποίησης του ηθικού τίποτα και του ανήθικου χρήματος, φόρεσαν στους νεοέλληνες, για να νομίζουν ότι, γρυλίζοντας τα γραικολεβαντίνικα, που τους έμαθαν και ευνουχίζοντας τη σκέψη τους, μετέχουν του παγκοσμίου γίγνεσθαι, που κοπρίζει τη γλώσσα και τη σκέψη. Οι ευάλωτοι μαζάνθρωποι της μαζικής κουλτούρας του κενού και του τίποτα. Χοίροι στο χοιροστάσι της Κίρκης, τρεφόμενοι με βαλανίδια.
Η γλώσσα, η γλώσσα η ελληνική, κατάντησε μόνο λέξεις και ο Λόγος μόνο λόγια.
Λέξεις εργαλεία για τις καθημερινές ανάγκες. Λόγια κουτσομπολιού και ελαφρότητας. Ρύπανση (Μπαμπινιώτης) της γλώσσας με ξενόφερτες λέξεις που επιβάλλονται στο καθημερινό λεξιλόγιο, αντιστάσεως μη ούσης.
«Ούτω θέλω λαλείς, ούτω γράφεις». «Η αναζήτηση, ο δανεισμός ξένων λέξεων, γιατί είμαστε πια ευρωπαίοι, οι αγγλισμοί, οι γαλατισμοί, οι γερμανισμοί δεν είναι παρά δείγμα δουλικότητας, απαιδευσιάς και ή ηλιθιότητας». (Κοραής),
Η Γλώσσα μου είναι ο κόσμος μου. Καταστρέψτε τη γλώσσα για να έχετε τον νεοφιλελεύθερο μαζάνθρωπο, (μισο)άνθρωπο, ΗΠΑνθρωπο.
«Πάντες οι άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται, φύσει», διαπιστώνει ο Αριστοτέλης. Ναι! Οι πάντες ορέγονται Γνώση; Παιδεία; Πληροφόρηση; Από τη φύση τους;
Ε, δώσε τους, μέχρι να σκάσουν: παραγνώση, παραπαιδεία, υπνοπαιδεία, παραπληροφόρηση. και ονόμασέ τα εκσυγχρονισμό, μεταρρύθμιση, έξυπνη Ελλάδα ή όπως αλλιώς θες. Αρκεί το σημαίνον να μην αποδίδει το σημαινόμενο. Με άλλα λόγια, η ετικέτα να γράφει παιδεία, γνώση, πληροφόρηση και το περιεχόμενο να είναι παραισθησιογόνος ουσία. Και ενώ σε ταΐζουν παραπληροφόρηση, αμάθεια, παραπαιδεία, να νομίζεις πως αποκτάς γνώση, παιδεία, πληροφόρηση.
«Η γλώσσα μου είναι ο κόσμος μου». Μια αλήθεια που έχει γίνει αντιληπτή από όλους όσους επιθυμούν να χειραγωγήσουν τους ανθρώπους. Από τους οργουελλικούς κάθε εποχής, τους καθεστωτικούς κάθε γενιάς, από τους σημερινούς πολιτικοπολιντικάντηδες. Από τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής πλύσης Εγκεφάλου).
Εκφραζόμαστε με τη γλώσσα και με αυτήν εκφράζουμε τον κόσμο-πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε ως σκέψη. «Η γλώσσα αποτελεί ένα πρίσμα μέσα από το οποίο είμαστε καταδικασμένοι να βλέπουμε τον κόσμο», γράφει ο γλωσσολόγος Mounin.
Είναι φανερό ότι φτωχαίνοντας τη γλώσσα, φτωχαίνουμε τον κόσμο. Και τη γλώσσα μας την έχουμε φτωχύνει. Ακόμη χειρότερο την έχουμε διαβρώσει από τα βάρβαρα ξενόγλωσσα greeglish (ακούγεται και σαν γρυλισμός). Υπονομευμένη η γλώσσα από την μόδα της παγκοσμιοποίησης, με την οποία τη συνυφαίνουν, δολίως, οι γνωστοί λίγοι με την πολλή δύναμη, συντονίζεται, πλέον, στον παγκόσμιο βηματοδότη, που της επιβάλλει ρυθμούς ξένους προς την ιδιομορφία της (έκφραση των ιδιαίτερων παραδόσεων και πολιτισμικών αξιών του έθνους).
Έτσι, από όργανο έκφρασης του ιδίου ρυθμού των ανθρώπων που την ομιλούν, καθίσταται «χαλκός και κύμβαλον αλαλάζον», στους ρυθμούς των βιαστών της.
Οι άνθρωποι, έχοντας αποξενωθεί, με την αλλοτρίωση της γλώσσας, από το πολιτιστικό τους παρελθόν και από την ιστορική τους παράδοση, βιώνουν μια ζωή ετερόφωτη και έκκεντρη από το δικό τους κέντρο. Η γλώσσα, με την εισδοχή μεταφυτευμένων πλέον λέξεων, που εκφράζουν μεταφυτευμένες αξίες (αυτές εκφράζονται με αυτήν τη γλώσσα) μπασταρδεύει, και γεμίζει το κενό που άφησε η απώλεια της παράδοσης, με εισαγόμενα σκουπίδια.
Δεν μας κάνουν πια εντύπωση αυτά τα γραικολεβαντίνικα. Έτσι «ανεπαισθήτως (σ.σ. και αναισχύντως) μας έκλεισαν από τον κόσμο (σ.σ. μας) έξω» όπως προέβλεπε ο Αλεξανδρινός.
Ξένοι στον τόπο τους, όχι λόγω των ξενόγλωσσων «ελληνικών» τους, αλλά επειδή έτσι αισθάνονται — ξένοι, περαστικοί ένοικοι του Ξενοδοχείου η Ελλάς — οι ευρωλιγούρηδες κακοποιούν και βιάζουν τη γλώσσα.
Μιμητισμός, πιθηκισμός αλλά και μιθριδατισμός, εξορίζουν την ιδιομορφία του οικουμενικού ελληνικού προσώπου, αντικαθιστώντας την με τη δυσμορφία του παγκοσμιοποιημένου μαζανθρώπου.
Και καλούν όλους, όπως η αλεπού του μύθου με την κομμένη ουρά, να τους μιμηθούν, γιατί αυτό είναι «σύγχρονο» και «politically correct: πολιτικά ορθό» (τον κακό σας τον καιρό, ευρωπεοχάσκακες, έτσι ακριβώς!).
Αλλιώς... Γραφικός, απροσάρμοστος, ιδιόρρυθμος. Λάσπη στους Ανθρώπους. Κι αν η λάσπη δεν κολλάει, ας διαστρεβλώσουμε τις θέσεις τους. Κι αν, κι έτσι, δεν βουτήξουν στον χυλό της μάζας, ίσως σωπάσουν. Ίσως εξουδετερωθούν.
Καλλιεργώντας, εντέχνως, τον φόβο της απομόνωσης, επισείοντας τον πέλεκυ του μη πολιτικά ορθού, σταβλίζουν ολοένα και περισσότερους στο γουρουνοστάσι της σύγχρονης Κίρκης, ταΐζοντάς τους βαλανίδια. «Έτσι ανίδεοι και χορτάτοι ξαπλώσαμε στης γης την πλάτη» (Γ. Σεφέρης). Άχθος αρούρης. Βάρος της γης.
Και τούτη η διαστροφή και η καταστροφή, μας έμαθαν να μας αρέσει. Γιατί έτσι θέλουν και έτσι τους συμφέρει. Και εμείς καμαρώνουμε, γύφτικα σκεπάρνια, που γίναμε επί τέλους ευρωπαίοι.
Η γλώσσα, ρηχή, διαστρεβλωμένη και ξένη εκφράζει και διαμορφώνει μια, αντίστοιχα, διαστρεβλωμένη ρηχή και ξένη πια σκέψη, που αντανακλά έναν κόσμο-πραγματικότητα, όπου ο άνθρωπος ξενίζεται σαν σε ξενοδοχείο. «Ο κόσμος κατάντησε ένα απέραντο ξενοδοχείο» γράφει ο Σεφέρης. Ελληνικά χοτέλ (με παχύ ευρωπαιοβλάχικο «χ»).
Έτσι, ο άνθρωπος από πολίτης αυτεξούσιος καθίσταται μαζάνθρωπος καταναλωτής. Η μόνη ελευθερία που παρέχεται, από αυτό το σύστημα, είναι η ελευθερία να επιλέγει αυτό που του επιβάλλουν και, τεχνηέντως, απονευρούμενος, να θεωρεί ότι αυτό είναι αυτό που θέλει. Οι μαζάνθρωποι, ετερόφωτα ανδρείκελα του μιμητισμού και της υποτέλειας, είναι εύκολο, πλέον, να ποδηγετηθούν.
Η προπαγάνδα της Νέας Οικονομικής Νεοφιλελεύθερης Ιδεολογίας, σοφότερη και αποτελεσματικότερη αυτής του σταλινικού ή γκεμπελικού τύπου, αφανής και δραστήρια, χαλώντας τη γλώσσα, καθορίζει της ζωές των μαζανθρώπων. Τα σημαίνοντα, οι λέξεις, περιέχουν άλλο νόημα από το πραγματικό τους. Σημαίνουν ό,τι αυτοί θέλουν να σημαίνουν, παραπλανώντας, με το όμοιο κέλυφός τους, τους αδαείς.
Οι γλωσσοχαλαστήδες και χαλασοχώρηδες. «Οι πολιτικοί έχουν τη δυνατότητα να αναπτύξουν έναν χρήσιμο γι αυτούς παραλογισμό, όσο οι πολίτες τον ανέχονται και τον αντέχουν. Όσοι συμπολίτες μας ακούγοντας το μήνυμα ότι «ο γάιδαρος πετάει» απαντούν ή δέχονται σιωπηρά ότι «πετάει», τόσοι γάιδαροι (σ.σ. πολιτικατζήδες) εν πτήσει, θα βρίσκονται στην ελληνική πολιτική» (Δημήτρης Τσάτσος).
Στερώντας από τον λαό — που τον επικαλούνται, δολίως, οι διάφοροι πολιτικατζήδες, ως αριθμητικό μέγεθος μόνο και καθόλου ως ουσία — τη γλώσσα του, του έκλεψαν και την ψυχή του. Και στη θέση της έβαλαν την μαζοψυχή του μαζοχυλού. Του μαζάνθρωπου της νεοφιλελεύθερης οικονομίας και κοινωνίας.
Ο μαζάνθρωπος δεν έχει, πια, τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης του, αλλά τα κοινά χαρακτηριστικά της μάζας, μέσα στην οποία εξαφανίζεται η σκέψη, ή δυνατότητα κριτικής, η γνώση και η δυνατότητα επιλογής. Χαμένος ο μαζάνθρωπος, μέσα στην παραφροσύνη της κατανάλωσης μια νήπιας ευδαιμονίας, βηματοδοτείται στον παγκοσμιοποιημένο ρυθμό του τίποτα και ακολουθεί, αντανακλαστικά, χωρίς να σκέφτεται. Αγέλη, ενστικτωδώς αντιδρώσα στα επιλεκτικά προσφερόμενα και προς συγκεκριμένο τέλος οδηγούντα ερεθίσματα της παγκοσμιοποιημένης τιποτολογία.
Έτσι, ύπουλα, ανεπαίσθητα, επαίσχυντα και ειρηνικά, δια της φαιάς (αφανούς) προπαγάνδας, διαμορφώνεται ο μαζάνθρωπος, έτοιμος για χειραγώγηση από τους γνωστούς νταβατζήδες-πολιτικατζήδες της κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικής ζωής του τόπου.
Στη θέση της συνειδητής προσωπικότητας (αυτεξούσια βούληση, κριτική σκέψη, λόγος και γλώσσα που τα εκφράζουν) που τους αφαιρέθηκε, έχουν εγκαταστήσει την κοινή μαζοψυχή, που οδηγεί, τα μαζάτομα στον κοινό στόχο της μαζοποίησης. Άτομα ανερμάτιστα. αγόμενα και φερόμενα, ετερόφωτα υποχείρια πολιτικαντισμού, θεράποντος των ολίγων με την πολλή δύναμη.
«Μικράν, μικράν κατάπτυστον ψυχήν έχουν αι μάζαι - ιδιοτελή καρδίαν - και παρειάν αναίσθητον εις τους κολάφους» Κ. Καρυωτάκης.
Άτομα, άβουλα χρειάζονται για το παγκοσμιοποιημένο παιχνίδι. Οπαδοί-Ψηφοφόροι και όχι σκεπτόμενοι πολίτες. «Σώφρονα» και «υπεύθυνα» άτομα, που δεν θα τολμούν να φρονούν και δεν θα αναλαμβάνουν το βάρος και τη διακινδύνευση της ιδίας γνώμης. Ψιττακοί ψιττακίζοντες ψιττακόλογα. Να την η μαζοποιημένη κοινωνία πολιτικά ορθή και τιμημένη.
Το ένστικτο της (αυτό)συντήρησης οδηγεί τη μονάδα στην αποφυγή της σύγκρουσης με το σύνολο της μάζας. Έτσι, το «σώφρον» άτομο «Χαίσετο ή μαχαίσετο» (ατόφια ελληνικά του Αριστοφάνη). Και, επομένως, σιωπά ένοχα, βαφτίζοντας την ήττα του, πριν καν δώσει μάχη, φρόνηση. Και προσθέτει στον φόβο του τον εξευτελισμό της σιωπής. Σιωπή, που δεν είναι εκδήλωση σωφροσύνης, αλλά βούλα υποτέλειας.
Ώσπου να ανασυνταχτούν οι Άνθρωποι, οι μαζάνθρωποι θα πληθαίνουν.
«Το δε σώφρον του ανάνδρου πρόσχημα» (Θουκυδίδης)
www.anevlavis.gr
(Πρώτη δημοσίευση στο zouglagr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου