Αθλητής - ηθοποιός ή ηθοποιός - αθλητής;

Γράφει ο Μερκ

Τώρα που ο Σιλβέστερ Σταλόνε εξασφάλισε στον φανταστικό και θρυλικό του ήρωα «Ρόκι Μπαλμπόα» μία θέση στη «Hall of Fame» του παγκόσμιου μποξ, δίπλα από τους μεγάλους Τζο Λιούις, Μουχαμάντ Αλι ή Μάικ Τάισον, γιατί μέσω της εμπορικά μεγαλύτερης, αθλητικής επιτυχίας στην ιστορία του κινηματογράφου (βραβευμένης μάλιστα και με Οσκαρ καλύτερης ταινίας του '76) ώθησε τον κόσμο ν' αγαπήσει ακόμη περισσότερο την πυγμαχία, αυθόρμητα κι αντανακλαστικά γεννάται ένα δίλημμα χρόνων.

Τελικά ποιος να είναι καλύτερος, ο αθλητής ως ηθοποιός ή ο ηθοποιός ως αθλητής;

Από τον Βαϊσμιούλερ, στον Μίχαελ Σουμάχερ (εκτάκτως «Shumix» για τις ανάγκες του «Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες») κι από τον Κάρλο Πεντέρσολι, διασημότερο ως Μπαντ Σπένσερ, έως τους Πολ Νιούμαν, Στιβ Μακ Κουίν και Μίκι Ρουρκ, τον Μάικλ Τζόρνταν στο «Space jam» ή τους Πελέ, Αρντίλες και Μπόμπι Μουρ στην «Απόδραση για τη νίκη», η ιστορία μάς δίδαξε ότι κινηματογράφος κι αθλητισμός ανέκαθεν αποτέλεσαν ένα πετυχημένο δίδυμο.

Την αρχή την είχε κάνει ο Τζόνι Βαϊσμιούλερ που πριν μάθει το αξέχαστό του «α-α-α-ααα,α-αααα-ααα», κραυγή με την οποία ο Ταρζάν επικοινωνούσε με τις υπόλοιπες υπάρξεις της ζούγκλας, λεγόταν Πέτερ κι ας μη γνώριζε με ακρίβεια πού στο καλό τον είχε γεννήσει η μάνα του. Σίγουρα πάντως στην Ευρώπη, μεταξύ Γερμανίας, Σερβίας ή Ρουμανίας, πριν οι γονείς του μεταναστεύσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον παρατήσουν, μαζί με τον αδελφό του, επίσης Τζόνι, αλλά ο μεγάλος, στο έλεος του Θεού.

Παρ' όλο το σοκ, το αίσθημα αυτοσυντήρησης επικράτησε κάθε κακοτοπιάς. Ο (μικρός) Τζόνι το 'ριξε στο κολύμπι και μάλιστα έμαθε τόσο καλά που το 1922 κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μ. ελεύθερο πριν κατακτήσει πέντε χρυσά, ολυμπιακά μετάλλια στο Παρίσι και το Αμστερνταμ. Μετά το άστρο του έλαμψε και στον κινηματογράφο: υποδύθηκε σε έξι ταινίες τον «βασιλιά της ζούγκλας» (κι αγαπημένο της Τζέιν και της... Τσίτα), δέθηκε κι αγάπησε τόσο πολύ εκείνη την κραυγή που το '74, την ώρα της ταφής του στο Ακαπούλκο είχε ζητήσει ν' ακουστεί τρεις φορές παραποιώντας τις κανονιές με τις οποίες αποχαιρετούμε τους πεσόντες πολέμου.

Ο Βαϊσμιούλερ ήταν ο πρώτος και διασημότερος αθλητής που έγινε ηθοποιός, τουλάχιστον πριν από τον Ραφ Βαλόνε, αξιοπρεπέστατο μέσο επιθετικό της Τορίνο, δεν έχει σημασία εάν προ τραγωδίας της Σουπέργκα. Τον Κάρλο Πεντέρσολι, που πριν γίνει Μπαντ Σπένσερ είχε γίνει το 1950 ο πρώτος Ιταλός κολυμβητής ικανός να πέσει κάτω από το 1 λεπτό, στα 100 μ. ελεύθερο. Ή τον συμπατριώτη του Μάριο Τζιρότι, που πριν γίνει ο αχώριστος φίλος του Τέρενς Χιλ σε δεκάδες soap και spaghetti western της εποχής είχε κερδίσει ένα αργυρό στο πανευρωπαϊκό τζούντο.

Η λίστα είναι ατελείωτη: ο Πολ Νιούμαν κι ο Στιβ Μακ Κουίν είχαν τέτοιο πάθος για τα γρήγορα αυτοκίνητα που έλαβαν μέρος στην «24 ωρών» του Λε Μαν τερματίζοντας μάλιστα 2ος και 4ος. Ο Μίκι Ρουρκ πριν από το «9½ εβδομάδες» υπήρξε επαγγελματίας μποξέρ σε οκτώ ματς, ενώ ο Σταλόνε, προφανώς, υποδύθηκε τον Ρόκι Μπαλμπόα με τέτοια πειστικότητα ώστε να κερδίσει μία θέση στο πάνθεον του μποξ. Και για όσους θυμούνται: «Για την Εϊντριαν, ρε γαμώτο!».