Tις τελευταίες ημέρες, έγιναν πολλές τηλεοπτικές συζητήσεις για τον ξυλοδαρμό του Κωστή Χατζηδάκη, καθώς και για τις απεργίες στα δημόσια μέσα μεταφοράς.
Διαφορετικά θέματα, που όμως τα συνδέει ένα αμείλικτο νήμα: η περιρρέουσα, η μουλωχτή και πολιτικά ακατέργαστη κοινωνική οργή. Τουλάχιστον αυτό διαπίστωσα τη Δευτέρα, στη διάρκεια μιας πολύωρης διαδρομής με λεωφορείο από μια συνοικία της Αθήνας προς το κέντρο.
Το λεωφορείο είχε γεμίσει από την αφετηρία. Πλήθη περίμεναν στις στάσεις, όμως οι τυχεροί σαρδελοποιημένοι επιβάτες εκλιπαρούσαν ή και απειλούσαν τον οδηγό να μη σταματήσει για να τους παραλάβει. Τι και αν κάποιοι επιβάτες ήθελαν να κατεβούν; Oι πύλες της κολάσεως δεν έπρεπε να ανοίξουν. Κι εδώ κόλαση ήταν οι «άλλοι».
Εύκολα ο εκνευρισμός μετατρέπεται σε αγριότητα. Σύντομα όλοι έβριζαν όλους. Οχι μόνο τον «Γιωργάκη», αλλά και τους «χαζούς οικονομολόγους», τους απεργούς, τις «γριές που κατεβαίνουν για ψώνια» ή τους «Πακιστανούς που παίρνουν το λεωφορείο για να πάνε βόλτα στα γκέτο τους». Στην Αλαμπάμα, την εποχή της Ρόζας Παρκς, τουλάχιστον οι αρχές επέτρεπαν στους μαύρους να επιβιβάζονται στα λεωφορεία, αρκεί να κάθονταν στα πίσω καθίσματα. Στην Ελλάδα του 2010 κάποιοι βλέπουν με μισό μάτι τους Ασιάτες που μας πιάνουν τις θέσεις.
Κάποιος ηλικιωμένος προτείνει το λιντσάρισμα του οδηγού που δεν μπορεί να επιβάλει την τάξη. Ευτυχώς, η πρότασή του δεν βρίσκει ανταπόκριση...
Εκτακτη κατάσταση, όχι καθημερινή. Σαν να βρεθήκαμε ξαφνικά στον Τρίτο Κόσμο, εκεί που νομίζαμε ότι ζούσαμε στον πρώτο. «Επιστρέφουμε στο ’20, στο ’20!» κραυγάζει μια κυρία, μάλλον μεταπολεμικά γεννημένη.
«Ο ύπνος της Λογικής γεννά τέρατα», όμως και η διάλυση των συγκοινωνιών και το κυκλοφοριακό χάος γεννούν επιβάτες-τέρατα, αλλά και οδηγούς Ι.Χ.-τέρατα. Για την ακρίβεια, τέρατα γεννά η διάλυση της ζωής μας, o τρόμος της ανεργίας και της εξαθλίωσης, το χύμα μίσος που στρέφεται κατά των «πάνω», των πολιτικών, αλλά και κατά του διπλανού μας, με αποτέλεσμα οι μισοί Ελληνες να τα βάζουν με τους άλλους μισούς, π.χ., οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα εναντίον των υπαλλήλων του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ. Οχι απλώς γιατί εσείς να είστε «προστατευμένοι» κι όχι εγώ, αλλά γιατί να μην είστε κι εσείς απροστάτευτοι σαν κι εμένα;
Η νέα εποχή γεννά και τον πρωτογονισμό και την αυτοδικία – και δείγμα αυτής της νέας βαρβαρότητας δεν είναι μόνο η αναλγησία των «πάνω», αλλά και η βία των «κάτω» που μπορεί να στρέφεται εναντίον κάθε επίκαιρου στόχου: όχι μόνο κατά του κ. Χατζηδάκη, αλλά όλων των βουλευτών και των πολιτικών, των δημοσιογράφων, των συνδικαλιστών, των αλλοδαπών κ.ά.
Αναπόφευκτα, η νέα εποχή γεννά, με χίλιες αντιφάσεις, και μια νέα κοινωνική και πολιτική συνείδηση που δεν έχει το πρόσωπο του τέρατος. Προς το παρόν, αυτή η συνείδηση παραμένει φευγαλέα, άπιαστη, αλλά όχι ανύπαρκτη – και ας μην την έχουν ακόμα συλλάβει οι κεραίες της τηλεόρασης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου