Περι Δημοσιογραφίας4: Η απεργία

ΑΡΘΡΟ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Από τον ΦΙΛΙΠΠΟ ΣΥΡΙΓΟ

Η χθεσινή δημοσιογραφική απεργία θα έπρεπε να είχε γίνει πριν από πολλά χρόνια.

Για παράδειγμα, τότε που οι επιχειρήσεις Τύπου, αντί να ξορκίσουν τα πρώτα σημάδια της κρίσης, με αναβάθμιση της ύλης των εφημερίδων, κατέφυγαν στη λύση των πάσης φύσεως προσφορών προς το αναγνωστικό κοινό.

ΕΚΕΙΝΗ την εποχή υπήρξαν εφημερίδες που για να δελεάσουν τον κόσμο μοίραζαν μέχρι και λάστιχα αυτοκινήτων! Κανένας δημοσιογράφος, όμως, δεν ενοχλήθηκε. Ισως γιατί προηγουμένως είχε γίνει λάστιχο η ίδια η ενημέρωση. Με πρωτοβουλία, βεβαίως, των αφεντικών, αλλά και με τη σχεδόν πλήρη δική μας συνεργασία.

Η ΑΙΤΙΑ του κακού βρισκόταν στο ότι τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα χτίστηκαν στη δεκαετία του '90, μέσα από τις σχέσεις τους με την πολιτική και οικονομική εξουσία και την είσοδό τους στο Χρηματιστήριο. Και αυτό είχε αποτέλεσμα οι περισσότερες εφημερίδες να μην απευθύνονται πια στο αναγνωστικό τους κοινό, αλλά στα κόμματα (κατά προτίμηση σ' αυτό που κυβερνούσε) και στο κεφάλαιο.

ΕΤΣΙ προέκυψε μια μοιραία αναντιστοιχία ανάμεσα σ' αυτό που είχε ανάγκη ο κόσμος και σ' αυτό που μπορούσαν να του προσφέρουν οι εφημερίδες. Αν, μάλιστα, πρόσθετε κανείς τον ανταγωνισμό από την τηλεόραση και την ανάπτυξη του Ιντερνετ, θα είχε πλήρη την εικόνα της κρίσης, που άρχισε να μαστίζει το γραπτό Τύπο στην Ελλάδα.

ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ παρακαλώ ως αντίδοτο προκρίθηκαν οι προσφορές; Μα γιατί η πραγματική δημοσιογραφία έκανε τζιζ και κανένας δεν είχε τη διάθεση να επενδύσει σ' αυτήν. Ενώ, αντίθετα, τα λάστιχα αυτοκινήτων, τα στρώματα και τα παπλώματα και ό,τι άλλο ακολούθησε δεν δημιουργούσαν κανένα πρόβλημα. Ασε που για κάποιον καιρό έφερναν και ζεστό χρήμα στο ταμείο!

ΜΕ ΛΙΓΑ λόγια, οι προσφορές ήταν η ομολογημένη ξεφτίλα των εφημερίδων, αλλά και των δημοσιογράφων. Κυρίως αυτών των τελευταίων, μια και καθημερινά αποδεικνυόταν στην πράξη ότι καφετιέρες και χαλιά μετρούσαν περισσότερο από άρθρα, συνεντεύξεις και αποκλειστικότητες.

ΑΝΤΙ ΝΑ επαναστατήσουμε, όμως, υποταχθήκαμε. Γιατί κάποιοι απλά βολεύτηκαν, ενώ άλλοι βρήκαν την ευκαιρία να αναπτύξουν τη δική τους αυτόνομη προσέγγιση προς τα κέντρα εξουσίας, η οποία απέφερε περιουσίες και (σε τέσσερις-πέντε...) τη δυνατότητα να γίνουν αφεντικά στη θέση των αφεντικών!

ΠΑΡ' ΟΛΑ αυτά, το θέμα μας σήμερα είναι ο ανώνυμος μέσος δημοσιογράφος, που δεν είχε τα κότσια ν' αντιδράσει, υποτάχθηκε για να προστατέψει το ψωμάκι του κι έτσι διέρρηξε τους δεσμούς του με την κοινή γνώμη, τη μόνη που θα μπορούσε να του δώσει πραγματική δύναμη απέναντι στα αφεντικά και την κάθε μορφής εξουσία.

ΑΥΤΟΣ ο δημοσιογράφος απεργούσε χθες και πραγματικά αμφιβάλλω αν θα βρει δίκιο από κανέναν...