Ολοι θέλουν την Κορέα διχασμένη

Tου Ηλια Μαγκλινη

Κατά τη διάρκεια του κορεατικού πολέμου (1950 - 1953), οι ιπτάμενοι χειριστές της τότε Ελληνικής Βασιλικής Αεροπορίας πραγματοποιούσαν με μεταφορικά αεροσκάφη τύπου C-47 (τις ανθεκτικές Ντακότες) αποστολές σε ένα νησί βορειοανατολικά της κορεατικής χερσονήσου, στην Κίτρινη Θάλασσα. Μετά την άνοιξη του 1951, οι εχθροπραξίες είχαν τελματώσει σε ένα ευρύ μέτωπο που βρισκόταν στην περιοχή του 38ου παραλλήλου - στο σημείο περίπου απ’ οπου είχε ξεκινήσει ο πόλεμος, τον Ιούνιο του 1950.

Τότε, το νησάκι αυτό, το οποίο απέχει λίγα μίλια από τις ακτές της Βόρειας Κορέας, ονομαζόταν Γιονπγιόν-ντο, αν και στην τότε στρατιωτική ορολογία των αμερικανικών δυνάμεων (η οποία, ακολουθούνταν από τους άνδρες του ελληνικού 13ου Σμήνους που επιχειρούσε στην Κορέα), το νησί είχε ονομαστεί Leopard Base.

Σήμερα, το νησί αυτό ονομάζεται Γιεονπγιόν (που ήταν η αρχική του ονομασία, απλώς οι δυτικοί είχαμε αποδώσει μάλλον λανθασμένα τις κορεατικές ονομασίες) και παραμένει στρατιωτική βάση της Νότιας Κορέας, μολονότι δέχεται επισκέπτες.  

Αυτό είναι το νησί που δέχθηκε χθες τα πυρά του βορειοκορεατικού πυροβολικού, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δύο Νοτιοκορεάτες πεζοναύτες και τέσσερις να τραυματιστούν σοβαρά. Η Νότια Κορέα ανταπέδωσε, αποστέλλοντας και καταδιωκτικά αεροπλάνα προς τον Βορρά, όμως δεν έχει γίνει κάποια ανακοίνωση από το βορειοκορεατικό καθεστώς περί απωλειών ή μη.

Η βύθιση του νοτιοκορεατικού πολεμικού πλοίου την περασμένη άνοιξη είχε πολλούς περισσότερους νεκρούς, η Σεούλ κατηγόρησε την Πιονγιάνγκ τότε, το ζήτημα όμως παραμένει ανοιχτό ως προς το αν ήταν ατύχημα ή χτύπημα βορειοκορεατικό. Ωστόσο, το μικρό αυτό μπαράζ του πυροβολικού καθιστά ξεκάθαρη την κατάσταση: η Βόρεια Κορέα ανέλαβε την ευθύνη σε μια κίνηση «αυτοάμυνας» ώστε να πάψει ο Νότος τις ναυτικές ασκήσεις στην περιοχή.

Να υπενθυμίσουμε σε αυτό το σημείο, ότι τα δύο κράτη βρίσκονται πάντα σε εμπόλεμη κατάσταση. Τον Ιούλιο του 1953 υπογράφηκε ανακωχή, όχι ειρήνη. Στη νότια πλευρά εδρεύουν περίπου πενήντα χιλιάδες Αμερικανοί στρατιώτες, ενώ η βόρεια πλευρά διατηρεί αγαθές σχέσεις μόνον με την Κίνα. Το εκπληκτικό είναι ότι το Βιετνάμ ενώθηκε, η Γερμανία ενώθηκε, αλλά η Κορέα παραμένει διχασμένη και τίποτα δεν δείχνει ότι θα αλλάξει αυτό σύντομα.

Οταν το περασμένο καλοκαίρι βρέθηκα στη Σεούλ, λίγο καιρό μετά το συμβάν με το ναυάγιο, περίμενα να συναντήσω μια περίπου πολεμική ατμόσφαιρα. Καμία σχέση. Ηταν business as usual. Και με όσους Νοτιοκορεάτες μίλησα δεν είχαν ψευδαισθήσεις: οι περισσότεροι πίστευαν ότι η επίσημη κυβερνητική άποψη, σύμφωνα με την οποία το πλοίο το βύθισε ο Βορράς, δεν ήταν παρά προπαγάνδα. Δεν είχαν πειστεί ότι ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα.  

Για το μόνο που είναι πεπεισμένοι είναι ότι καμία από τις μεγάλες δυνάμεις δεν θέλει στο βάθος την ένωση του διχασμένου έθνους, η κάθε μία για τους δικούς της λόγους. Η Κίνα «πατάει» στο βόρειο τμήμα της χερσονήσου όσο διατηρείται το ιδιότυπο αυτό κομμουνιστικό καθεστώς της Πιονγιάνγκ. Οι ΗΠΑ επίσης «πατάνε» στο νότιο τμήμα - αν καταρρεύσουν οι κομμουνιστές και τα δύο κράτη γίνουν ένα, ποιος ο λόγος να έχουν τόσο μεγάλες στρατιωτικές δυνάμεις στην περιοχή; Ανάλογα, η Ιαπωνία δεν θέλει μια δυνατή, ενοποιημένη Κορέα, για τους δικούς της, οικονομικούς κυρίως, λόγους.

Το 1951, τα ελληνικά πολεμικά αεροπλάνα προσγειώνονταν πάνω στην άμμο. Μετά την άμπωτη, αεροδρόμιο δεν υπήρχε. Στο νησί έδρευε μια αμερικανική μονάδα ανορθόδοξου πολέμου, που επιχειρούσε στις βορειοκορεατικές ακτές, πίσω από τις εχθρικές γραμμές, με στόχο τη σύλληψη αιχμαλώτων και τη μεταφορά τους στο νησί. Αυτούς παραλάμβαναν οι Ελληνες πιλότοι και τους μετέφεραν στον Νότο για ανακρίσεις. Οι Ελληνες αεροπόροι ήξεραν ότι το νησί βρισκόταν εντός του βεληνεκούς του εχθρικού πυροβολικού. Τότε, δεν τους χτύπησαν. Σήμερα, το δεσποτικό καθεστώς της Πιονγιάνγκ «παίζει» εκ του ασφαλούς, κάνοντας επίδειξη δύναμης. Για τους Νοτιοκορεάτες μάλλον θα είναι πάλι business as usual. Στο μεταξύ, όμως, σκοτώνονται άνθρωποι.