Πληθωρισµός

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου

Περιδιαβάζοντας στην Αθήνα, της κρίσης και των λουκέτων, θα διαπιστώσεις συχνά να χωρίζονται από µεσοτοιχία τρεις στη σειρά καφετέριες. Δεν θα χάσεις το στοίχηµα αν προβλέψεις πως η µία ή και οι δύο σε λίγο θα κλείσουν.

Υπήρξε εποχή που κάθε τετράγωνο είχε ένα παγωτατζίδικο, ένα ορθάδικο µε γύρο και σουβλάκι, ένα κοµµωτήριο κ.λπ.

Τα τελευταία χρόνια η Αθήνα διαθέτει όχι αναλογικά αλλά σε απόλυτους αριθµούς περισσότερα θέατρα από τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Τόκιο, ενώ το Παρίσι, η Ρώµη, το Βερολίνο δεν διαθέτουν παρά το ένα τρίτο των θιάσων της µείζονος Αττικής. Και να σκεφτεί κανείς πως από την Καλλιθέα έως το Πέραµα, από το Φιξ έως το Λαύριο και από τους Αµπελοκήπους έως τον Μαραθώνα, την Κηφισιά, το Ιλιον δεν υπάρχει ούτε µισό πατάρι. Και κόντρα στην κρίση ανοίγουν συνεχώς νέα θέατρα και σε µερικά στεγάζονται δύο και τρεις και τέσσερις (!) θίασοι. 

Θεατρικός οργασµός ή µαταιόδοξες επιδιώξεις; Διαβάζω συχνά πως ακόµη και νεόφωτοι και φιντανάκια και νεόκοποι γκρινιάζουν που δεν ενισχύονται από τον δηµόσιο κορβανά. Ακούστηκε να διαµαρτύρονται συγγραφείς, ζωγράφοι, µουσικοί που µε ανάλογα στον χώρο τους προσόντα παλεύουν µε τη θύελλα. 

Δύο είναι οι λόγοι για τους οποίους το κράτος οφείλει να υλοποιεί τη συνταγµατική επιταγή, ότι είναι χρέος του να ενισχύει τα γράµµατα και τις τέχνες: 

Εκείνοι που το έργο τους και η πορεία τους συµβάλλουν στην ανάπτυξη και την εµβάθυνση στον τοµέα τους και τα επιτεύγµατά τους έχουν ανταπόκριση στο εξωτερικό. 

Και εκείνοι που µε έργα και επανειληµµένα έχουν αποδείξει πως κοµίζουν νέες απόψεις και νέο ρεπερτόριο. 

Και οι δύο κατηγορίες δεν µπορούν να επικαλούνται τις καλές τους προθέσεις και µόνο ή να επιζητούν να επιβραβευθούν οι φιλοδοξίες τους. Το κράτος και ο άγρια φορολογούµενος Ελληνας δεν χρωστούν να ικανοποιούν θεµιτές ή αθέµιτες φιλοδοξίες νεοσσών.  

Εξάλλου και η Πειραµατική Σκηνή και ο άδειος χώρος του Εθνικού επί Κούρκουλου και η παραχώρηση του Σύγχρονου Θεάτρου επί Χουβαρδά έδωσαν στέγη και τεχνικούς σε πληθώρα.