Γράφει η ZEZA ZHKOY
Σε έναν κόσμο που αλλάζει και νέες δυνάμεις αναδύονται το τι ρόλο θέλει να παίξει η Γηραιά Αλβιώνα, το είπε ξεκάθαρα ο Ντέιβιντ Κάμερον. Το δόγμα Κάμερον είχε αναλυθεί προεκλογικά με όλη τη σαφήνεια για την εξωτερική πολιτική από τον ίδιο και για την οικονομική πολιτική από τον σημερινό υπουργό Οικονομικών Τζορτζ Οσμπορν.
Η πολιτική είναι το πώς λες τα πράγματα. Αυτά που λένε οι πολιτικοί στους ψηφοφόρους, οι δικαιολογίες τους, αλλά ακόμη και η σειρά με την οποία τα λένε. Και σε ό, τι αφορά το μεγαλύτερο ζήτημα για τη κυβέρνηση -τη διαχείριση της οικονομίας και των δημόσιων οικονομικών- ο Ντέιβιντ Κάμερον και ο Τζορτζ Οσμπορν δεν είπαν ψέματα στους ψηφοφόρους, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου.
Και οι Βρετανοί όταν κλήθηκαν στις κάλπες, τους εξέλεξαν επειδή τους άρεσε, τελικώς, το είδος ριζοσπαστικής σκέψης που εξέφραζαν αυτοί οι Συντηρητικοί. Στο εσωτερικό μέτωπο, υποσχέθηκε να μειώσει το κράτος και το Εθνικό Σύστημα Υγείας, προβλέποντας περικοπές 25% μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια. Αυτό θα πει άγρια λιτότητα.
Με αυτά τα όπλα κέρδισε τις εκλογές του περασμένου Μαΐου, σηματοδοτώντας το τέλος της 13χρονης κυριαρχίας των Νέων Εργατικών. Αβυσσος η ψυχή του ψηφοφόρου...
Πολλά έχουν γραφτεί στη Βρετανία για τη δημοσιονομική λιτότητα που εφήρμοσε ο Καναδάς στις αρχές της δεκαετίας του 1990.
Εκείνο που δεν αναφέρεται συχνά είναι πως χρειάστηκε μια δεκαετία για να αποδεχθεί την ιδέα η κοινή γνώμη, και το πρώτο κύμα λιτότητας οδήγησε πρώτα στην εκλογική εξαφάνιση των Συντηρητικών, που έμειναν με δύο μόνον έδρες στο Κοινοβούλιο. Ενα σοβαρό σχέδιο για τη μείωση του ελλείμματος θα προέβλεπε μέτρα για την τόνωση της οικονομίας και αύξηση των φόρων.
Και αυτό σημαίνει επιβολή λιτότητας μόνον όταν διαπιστώνεται βιώσιμη ανάκαμψη. Αλλά... οι ψηφοφόροι το αγνόησαν.
Oι περισσότεροι Βρετανοί είχαν πειστεί ότι οι δημόσιες δαπάνες πρέπει να εξορθολογισθούν. Επίσης, έχουν αποδεχθεί την ιδέα ότι το κράτος πρόνοιας, που το παλινόρθωσαν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό οι Εργατικοί, και προς όφελος μεγάλου τμήματος της μεσαίας τάξης, δεν μπορεί να είναι πλέον αυτό που ήταν κάποτε. Ο προϋπολογισμός στυγερής δημοσιονομικής λιτότητας της Βρετανίας, που παρουσίασε χθες ο υπουργός Τζορτζ Οσμπορν, προβλέπει μείωση κρατικών δαπανών κατά 81 δισ. στερλίνες και απολύσεις 490.000 δημοσίων υπαλλήλων τη διετία 2014-15.
Αν και μιλάει μοντέρνα γλώσσα, για πολλούς ο Κάμερον δεν είναι παρά η επιστροφή στην παλιά εποχή των ηγετών των Τόρις. Είναι πλούσιος, πήγε σχολείο στο Κολέγιο Ιτον, από το οποίο έχουν αποφοιτήσει επιφανείς Βρετανοί πολιτικοί και έχει μακρινή συγγένεια με τη βασίλισσα. Δεν κρύβει ότι προέρχεται από την τάξη των προνομιούχων, αλλά προσπαθεί να καλλιεργήσει ένα χαλαρό στυλ. Στα 43 του είναι ο νεότερος πρωθυπουργός της χώρας εδώ και δύο αιώνες. Μάλιστα, είναι έξι μήνες νεότερος απ’ ό, τι ήταν ο Τόνι Μπλερ όταν μπήκε στην Ντάουνινγκ Στριτ το 1997.
Παράλληλα, η Τράπεζα της Αγγλίας κρατά φθηνό το χρήμα. Διατηρεί το εθνικό επιτόκιο στο ιστορικό ναδίρ του 0,5%. Στα επίπεδα αυτά το επιτόκιο μειώθηκε στις 5 Μαρτίου του 2009 και είναι τα χαμηλότερα επίπεδα από την ίδρυσή της Τράπεζα της Αγγλίας το 1694.
Επίσης, παρέτεινε και τις αγορές εταιρικών τίτλων και ομολόγων του βρετανικού Δημοσίου, για να ρίξει περισσότερο χρήμα στην οικονομία. Το πρόγραμμα αξίας 200 δισ. στερλινών (ή 308 δισ. δολαρίων) υλοποιείται μέσω της αγοράς κρατικών τίτλων με την έκδοση νέου χρήματος (quantitative easing). Να θυμίσω ότι ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα που άρχισε την πολιτική της ποσοτικής χαλάρωσης (quantitative easing). Και οι οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης, πάντως, υποδέχθηκαν με θετικά σχόλια τις εξελίξεις, διατηρώντας την κατάταξη ΑΑΑ για το βρετανικό χρέος.
Ομως ούτε η οικονομία, ούτε η εκτίναξη του πληθωρισμού στο 3,1% τον Αύγουστο (ξεπερνώντας το όριο του 2% που έχει θέσει η ίδια η Τράπεζα) δικαιολογούν τη νομισματική πολιτική της Τράπεζας της Αγγλίας.
Η Βρετανία βρέθηκε αντιμέτωπη το 2009 με τη βαθύτερη οικονομική κρίση στη μεταπολεμική περίοδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου