Ποιες είναι πραγματικά οι χαμένες γενιές;

Tου Δημητρη Pηγοπουλου

Την άνοιξη, με την ανακοίνωση του μηχανισμού διάσωσης της Ελλάδας, αρκετοί βιαστήκαμε να μιλήσουμε για «χαμένες γενιές». Αν οι σημερινοί πενηντάρηδες ή σαραντάρηδες είχαν σημαντικές πιθανότητες να βελτιώσουν το βιοτικό τους επίπεδο εκμεταλλευόμενοι τη σταθερή ανάπτυξη της χώρας στα ωραία χρόνια των πακέτων στήριξης και του ξέφρενου δανεισμού, οι ορίζοντες μοιάζουν πολύ πιο κλειστοί για τον 25άρη ή τον 30άρη του 2010.

Αλλά είναι πραγματικά έτσι;

Εχοντας δαιμονοποιήσει τη προσφυγή μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και στη βοήθεια των Ευρωπαίων εταίρων, είναι πολύ φυσικό να ξεχνάμε πολύ εύκολα σε ποια Ελλάδα ζούσαμε μέχρι τότε. Ξεχνάμε ότι η πρόσληψη σε οποιονδήποτε οργανισμό του ευρύτερου δημοσίου τομέα ήταν η κυρίαρχη αξία στην ελληνική κοινωνία. Με οποιοδήποτε μέσο, με οποιοδήποτε κόστος. Ετσι, το Δημόσιο μεγάλωνε και μεγάλωνε «ταΐζοντας» ταυτόχρονα δύο στόματα. Από τη μία, το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, βουλιαγμένο στο έλος του κομματισμού και αναξιοκρατίας. Και από την άλλη, μια αρρωστημένη νοοτροπία προσωπικής και κοινωνικής καταξίωσης μέσα από το εσαεί βόλεμα.

Ενώ συνέβαιναν όλα αυτά τα ωραία, η επιχειρηματικότητα βαλλόταν πανταχόθεν. Ο ιδιωτικός τομέας προσπαθούσε να στηθεί στα πόδια του. Αλλά πώς; Προσφέροντας μισθούς, ωράρια δουλειάς και εργασιακή ασφάλεια που έκαναν το Δημόσιο να μοιάζει με παράδεισο. Οι επιχειρήσεις, νέες και παλιές, έπρεπε να επωμιστούν επώδυνη φορολογία για να μπορεί να συνεχίζεται εσαεί το «πάρτι» του Δημοσίου.

Αντί λοιπόν να επιβραβεύεται αυτός που ξεκινούσε κάτι δικό του με χαμηλή φορολογία και αντίστοιχα κίνητρα, το ελληνικό κράτος τον τιμωρούσε και, κάπως σαδιστικά, πριμοδοτούσε την καλοπέραση των ολίγων. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άξιοι και ευσυνείδητοι δημόσιοι λειτουργοί. Το αντίθετο. Πνίγονται και αυτοί.

Σήμερα που το τρισκατάρατο Μνημόνιο μας υποχρεώνει να αλλάξουμε, ανοίγεται επιτέλους ένας δρόμος που, ελπίζουμε, θα καλλιεργήσει μια λιγότερο μαλθακή νοοτροπία για το πώς κερδίζεις τη ζωή και πραγματώνεις τα όνειρά σου. Επειδή ακριβώς τα εμπόδια θα είναι λιγότερα.

Αν αυτό το σενάριο σας φαίνεται χειρότερο από την εποχή πριν από το Μνημόνιο, μπορείτε να θρηνήσετε ελεύθερα.