Με αφορμή τα 50 χρόνια της Κυπριακής Δημοκρατίας, αντί για αμπελοφιλοσοφίες παραθέτω δύο ποιήματα του μεγάλου Κύπριου ποιητή ΚΩΣΤΑ ΜΟΝΤΗ
Πιστεύω οτι μέσα σε λίγες γραμμές λένε πολύ περισσότερα απο την πολιτική μπουρδολογία που θα αναπτύξουν σήμερα οι διάφοροι πολιτικοί, έτσι για να νομίζουν οτι "κάτι είπαν"
ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ
Όση χαρά μας χάριζες κι όσο όνειρο κι ελπίδα
τόσο καημό μας πότισες μικρή γλυκιά πατρίδα
Θρηνώ τον Πενταδάχτυλο τον τουρκοπατημένο,
θρηνώ τ' αμμούστακο παιδί τ' αδικοσκοτωμένο.
Καρδιά, που πριν δε λύγιζες, πώς τόσο πια λυγίζεις,
καρδιά που δε μ' απέλπιζες, πώς τόσο μ' απελπίζεις;
Τόσο καημό μου φόρτωσαν που πώς να τον σηκώσω,
τέτοιο μαχαίρι στην καρδιά πώς να το ξεκαρφώσω;
Όμως ελπίδα κελαηδάς, μικρό πουλάκι ελπίδα,
πως είν' αδούλωτη βαθιά μες στην καρδιά η πατρίδα.
Προς τους Τούρκους εισβολείς
Κι αυτή η σελήνη η ματωμένη και μισή
που μας την κουβαλήσατε!
Αλήθεια πέστε μου μετρήσατε
πόσοι άλλοι πέρασαν απ' το νησί
πριν από εσάς πανίσχυροι κι επιφανείς
κι ούτε για δείγμα καν δεν έμεινε κανείς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου