TA ΤΑΛIΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΦΑΛΗΡΑ!

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΛΑΖΑΡΙΔΗ

Κάθε φορά που ο βλοσυρός ορίζοντας συννεφιάζει περισσότερο απειλητικός για τις άγριες μπόρες που μας περιμένουν, όπως ακριβώς συμβαίνει και σ' αυτές τις πολύ κρίσιμες ημέρες και νύχτες που ζούμε, αναζητώ ομοιότητες στο παρελθόν, σύμφωνα με την πάγια άποψή μου ότι η ιστορία στερείται παντελώς πρωτοτυπίας και απλώς, κάθε φορά, αντιγράφει στερεότυπα τον εαυτό της.

Και όπως πολύ συχνά την απάντηση μου τη δίνει ο Φωκίων Δημητριάδης, που με ένα σκίτσο του που που βρισκόταν στο πρωτοσέλιδο του «Βήματος», Νοέμβριο του 1958, και σατιρίζει το μόνιμο χάλι μας, δίνοντας και την ανάλογη σατιρική έκφραση στα πανευτυχέστατα πρόσωπα των εικονιζόμενων, όπως είναι ο Καραμανλής, ο Αβέρωφ με τα τσαρούχια και οι άλλοι εγκέφαλοι της τότε κυβέρνησής του.

Μια ζωή στο πρόβλημα! Είχαμε πάει πάλι να απλώσουμε σαν ζητιάνοι το χέρι για κάποιο χρήμα να ζεστάνει τις άδειες τσέπες μας και που, όπως ακριβώς το περιγράφει ο Δημητριάδης, είχε καταφέρει ο Καραμανλής τον Δυτικογερμανό καγκελάριο να μας δώσουν εξακόσια εκατομμύρια μάρκα δάνειο για να τα φέρουμε βόλτα. Και όπως πολύ σωστά το σκέφτηκε τότε και ο Γερμαναράς και θα είπε «τους τα κάναμε που τους τα κάναμε μαντάρα στην κατοχή με τον γουρουνίσιο τρόπο μας, έχουμε τώρα εδώ και τα σκλαβάκια τους εργάτες τους που δουλεύουν νύχτα-μέρα για να μας κάνουν το θαύμα μας, μωρέ, να τα δώσουμε τα εξακόσια στους ψωμόλυσσες για να μην ακούμε την κλάψα τους και ύστερα βάζουμε τη Ζίμενς να τους τα πάρει διπλά και τρίδιπλα, την ξέρουμε την τέχνη...».

Και μας το έδωσαν, όχι βέβαια χάρισμα, διότι χάρισμα δεν σου δίνει ο Θεός ούτε τον βήχα του. Με τόκο που θα τον πλήρωνε όπως πάντα αγκομαχώντας ο ελληνικός λαός. Εξ ου και ο ενθουσιασμός που τόσο χαρακτηριστικά περιγράφει ο Δημητριάδης με το μαγικό πενάκι του: «Απόψε που υπάρχουνε τα τάληρα, ρε μάγκες, θα οργώσουμε τα Φάληρα...».

Διότι αυτή ήταν πάντα η μόνη μας φροντίδα, μόλις θα βάλουμε στην τσέπη τα τάλιρα, το πώς θα οργώσουμε τα Φάληρα. Κάνουμε κι άλλη δουλειά; Με νοοτροπία τζίτζικα απορρίπτοντας κάθε οδηγία προβλεπτικού μέρμηγκα. Μια ζωή με το χέρι απλωμένο, χωρίς να θέλουμε ούτε και στον εαυτό μας να ξεκαθαρίσουμε το πραγματικό μας πρόσωπο. 

Τι ακριβώς είμαστε; Ψωμοζήτουλες και τρακαδόροι ή λαός περήφανος που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του και όσο για τα περί κληρονόμων του Περικλή, του Σωκράτη και των λοιπών, καλά αυτά αφήστε τα στην μπάντα γιατί είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο...

Από τα πρώτα χρόνια του Καποδίστρια που φτιάξαμε αυτό το κράτος της μόνιμης ζητιανιάς, πότε από τους Εγγλέζους τοκογλύφους που για χρόνια μετά μας τα έπαιρναν χοντρά με την Πάουερ και την Ούλεν και με τις άλλες οικονομικές χειροπέδες. Ύστερα με τους Αμερικανούς, εκτός αν πιστεύει κανένας στη μεγαλοψυχία του θείου Τρούμαν, που ύστερα από το ολοκαύτωμα της Χιροσίμα, σκέφτηκε ότι υπήρχαμε κι εμείς και μας έστειλε με την Ούνρα τα αποφόρια τους για να σκεπάσουμε τη γύμνια μας ή αν πιστεύουμε ότι εκείνος ο τρισπαμπόνηρος κ. Μάρσαλ μας έβαλε στο σχέδιό του για να μας σώσει επειδή μας συμπάθησε. Εκεί κι αν ξεπουληθήκαμε δίνοντας αναφορά ακόμα και για το πότε θα κατουρήσουμε, ενώ συγχρόνως τσιμπολογούσαμε από όπου βρίσκαμε, όπως και με εκείνα τα 600 εκατομμύρια μάρκα του σκίτσου, που πάλι τα Φάληρα είδαν Θεού πρόσωπο, λόγω που και το κορίτσι ήθελε πάντα θάλασσα και πώς να του χαλάσουμε το χατίρι, διότι και αγαπησιάρηδες, πανάθεμά μας...

Μέχρι που ήρθε η ώρα της μεγάλης ευρωπαϊκής τράκας, που τη γλεντήσαμε μάλιστα στο Ζάππειο με δόξες και τιμές, όταν μέρα μεσημέρι υπογράψαμε την είσοδό μας στη μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, περίπου βέβαια σαν αποπαίδια, αποκτώντας όμως και ίσα δικαιώματα με τους άλλους ευρωπαϊκούς μας συγγενείς. Ήταν η καλύτερή μας!

Και ποιος να μην το καταχάρηκε για την απίστευτη τύχη που μας ήρθε τότε, κυριολεκτικά ουρανοκατέβατη μαζί με τον Καραμανλή, φορτωμένη και η μεγάλη μας τύχη στο αεροπλάνο του Ζισκάρ και όταν απρόσμενα και ξαφνικά από πεινασμένα φιλομπατήρια έρχεται μια κοτζάμ Ευρώπη και σου λέει:

«Φάτε, ρε πεινάλες! Πάρτε, ρε ξεβράκωτοι! Φουσκώστε τα πορτοφόλια σας, ρε αδέκαροι» και τότε ξανακελαηδήσαμε: «Απόψε που υπάρχουν τα ευροτάλιρα, ρε μάγκες, θα οργώσουμε τα Ευρωφάληρα...».

Χωρίς όμως να λογαριάσουμε ότι τα ουρανοκατέβατα δικαιώματα έχουν συγκεκριμένες γαιοβάδιστες υποχρεώσεις που πάνε χεράκι χεράκι μαζί και έπεσαν τότε οι υπογραφές χωρίς κανένας να κάτσει να διαβάσει και τα ψιλά γράμματα που ήταν γραμμένα στον όγκο των σελίδων. Έτσι όπως κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να διαβάσει και τα όσα ψιλά είναι γραμμένα στα ασφαλιστήρια και στα όσα γράφουν κάθε φορά τα χαρτιά που υπογράφεις για να γεμίσεις τις τσέπες σου και που όταν κάποια στιγμή γυρίζουν ανάποδα τα πράματα και απορείς γι' αυτά που έπρεπε να κάνεις και δεν τα έκανες, σου λέει ο μέχρι πρότινος ανοιχτοχέρης «συγγενής»: «Μα, όλα είναι γραμμένα στα συμβόλαια που υπογράψατε...».

Και που τα ψιλά γράμματα είναι συνήθως με το μέρος εκείνου που δανείζει και ποτέ με εκείνον που τα παίρνει για να μπαλώσει τρύπες.

Γιατί ποτέ δεν τα αγγίξαμε αφού τα ξέραμε έχοντας βάλει και τις υπογραφές μας; Επειδή η ιστορία είχε πολιτικό κόστος, ενώ η μέθοδος να κρύβουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί είναι προτιμότερη, χωρίς όμως να είναι και η λύση. Και με τη μέθοδο του «χαλιού» κυβέρνησαν όλα αυτά τα χρόνια και τα δύο κόμματα. Και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ για να έχουμε φτάσει στα σημερινά μας αδιέξοδα. Και δεν νομίζω για μια κυβέρνηση να υπάρχει τίποτα πιο εξευτελιστικό από το να υφίσταται κάθε μέρα τον έλεγχο και τις οδηγίες μιας τρόικας από 5 ξένους αγέλαστους, με τις τσάντες στα χέρια, που μας ήρθαν από το πουθενά για να κάνουν ασκήσεις ακριβείας από τον πρωθυπουργό μέχρι και τον κλητήρα που κάθε πρωί τους ανοίγει την πόρτα του υπουργείου της Εθνικής Οικονομίας κάνοντας εμβρόντητος και έναν τεμενά στα καινούργια μας αφεντικά...