Από την Ακρόπολη στο καζίνο

Του Nικου Γ. Ξυδακη

H φημολογούμενη επένδυση αρκετών δισ. στο αεροδρόμιο Ελληνικού από κεφαλαιούχους του Κατάρ, μας θέτει ενώπιον κρίσιμων ερωτημάτων, εφόσον ισχύει ότι οι επενδυτές επιθυμούν να ιδρύσουν καζίνο.

Το πρώτο ερώτημα:  

Θέλουμε επενδύσεις; Προφανώς ναι· ουδείς έμφρων θα πει το αντίθετο στην παρούσα περίσταση. 

Αν ναι, τι έχουμε να πουλήσουμε; Γη. Ας πούμε, έξι χιλιάδες στρέμματα στο Ελληνικό, εκπληκτικών προσόντων: πλάι στο κύμα, σε δεσπόζουσα θέση επί του Σαρωνικού, σε οπτική απόσταση από την Ακρόπολη, σε μικρή απόσταση από το Σούνιο, υπό τη σκέπη του Υμηττού, με ικανοποιητικές έως άριστες συγκοινωνιακές και άλλες υποδομές.

Η αξία του οικοπέδου, όμως, δεν ορίζεται από τα ήδη εκτεθέντα προσόντα. Για να την εκτιμήσουμε, πρέπει πρώτα να απαντήσουμε στο δεύτερο ερώτημα:

Τι πουλάει η Ελλάδα; Οικόπεδα ή υπηρεσίες; Γη ή τουρισμό; Real estate ή προϊόντα με προστιθέμενη αξία; Εντέλει: είναι η Ελλάδα κτηματομεσίτης ή παραγωγός;

Η χρήση της γης είναι στρατηγική απόφαση, με ιστορική σημασία σε βάθος πολλών γενεών. Ο τουρισμός στην Ελλάδα αναπτύχθηκε βάσει τέτοιων αποφάσεων, που ελήφθησαν ή δεν ελήφθησαν, καλώς ή κακώς· με ορθές, εσφαλμένες, ασαφείς ή ανύπαρκτες χωροθετήσεις, με έμφαση στην πώληση κάλλους φυσικού, κάλλους ανθρωπογενούς, ιστορίας, μνημείων, συμβολικών φορτίων. Ακόμη αυτά πουλάμε, αυτά είναι το συγκριτικό πλεονέκτημα.

Το καζίνο υπό τη σκιά της Ακροπόλεως και οι συνοδές λειτουργίες του είναι μια ριζικά διαφορετική στρατηγική τουριστικής ανάπτυξης: το αρχέτυπό της είναι το Λας Βέγκας. Το θέλουμε; Μας συμφέρει; Θέλουμε να μετατραπεί η παράλια Αττική σε Νεβάδα;

Η απάντηση δεν είναι εύκολη. Αλλά πρέπει να τη σκεφτούμε, και πρέπει να την απαιτήσουμε από την κυβέρνηση, η οποία διαπραγματεύεται στρατηγικές επενδύσεις και ιστορικές αποφάσεις, διαρκώς παλινωδούσα και χωρίς δηλωμένο, δηλαδή δημοκρατικό, σχεδιασμό. Μας συμφέρει να μετατρέψουμε την Αττική σε Λας Βέγκας;