Η γενιά μου

Του ΗΛΙΑ ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΥ

Δεν ξέρω αν ωφελεί να λέει κανείς τη γνώμη του σε μια τόσο αδιέξοδη και μπερδεμένη εποχή.

Εχω την αίσθηση πως τα λόγια μας τα παίρνει ο αέρας και χάνονται μέσα στις καθημερινές φλυαρίες των πολιτικών και του πλήθους. Ισως είναι πιο φρόνιμο, αυτό που έχει κάποιος να πει, να το λέει όσο καλύτερα μπορεί μέσα από το έργο του, και στα υπόλοιπα να σιωπά. Στην αντίθετη περίπτωση, όποιος αποφασίζει να μιλήσει, να μην ξεχνά ότι για να πάρουν τα λόγια του το ίδιο βάρος με το έργο του, θα πρέπει να προσμετρώνται μαζί το ήθος και η ποιότητά του.

Δύσκολα πράγματα, αν αναλογιστούμε ότι αρκετοί από εμάς, περιώνυμοι αοιδοί και κάθε λογής καλλιτέχνες, στην πορεία προς τη δόξα και το χρήμα, θέρισαν του κόσμου τις κρατικές επιχορηγήσεις. Δεν γενικεύω. Αλλά, δυστυχώς, το βύθισμα στα σκοτάδια της παρακμής τράβηξε μέσα του πολλούς ανθρώπους του λεγόμενου «καλλιτεχνικού - πνευματικού χώρου». Γιατί ο τόπος τώρα έχει ανάγκη τις καθαρές και διαφορετικές φωνές.

Ανήκω σε μια γενιά που έζησε στο μεταίχμιο δύο κόσμων: του παλιού, που με μικρές βελτιώσεις ξεδιπλωνόταν σχεδόν ίδιος εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια, τον οποίον γνωρίσαμε στην πρώτη μας νιότη, και του νεότερου, με τις κοσμογονικές ανατροπές και προόδους σε τεχνολογία, πληροφορική και επικοινωνία, που μας αντάμωσε στα χρόνια του '80 και εξελίσσεται με εκρηκτικό τρόπο.

Εδώ, κατά τη γνώμη μου, οφείλεται η μεγάλη μας σύγχυση, η οποία αποτυπώθηκε σε όλο της το μεγαλείο όταν άρχισαν να έρχονται τα ευρωπαϊκά κονδύλια και να ζούμε την ψευδαίσθηση της ευμάρειας.

Προέρχομαι από μια αντιφατική και αινιγματική γενιά, στερημένη από τη φτώχεια, ταλαιπωρημένη από τους πολιτικούς φανατισμούς και τραυματισμένη από το δικτατορικό καθεστώς. Εν τούτοις, καλλιέργησε στα πρώιμα χρόνια της αληθινά οράματα, ιδέες και ευαισθησίες για το μέλλον και την προκοπή του τόπου.

Δεν μπόρεσε, όμως, να ισορροπήσει μέσα της αρμονικά το παλιό με το καινούργιο, και από εδώ αρχίζει ο κατήφορος: η αποδόμηση αρχών και η πλήρης ανατροπή του αξιακού και αισθητικού κώδικα. Εγκατέλειψε η γενιά μου όλον τον συναισθηματικό πλούτο και τον ρομαντισμό του παρελθόντος, ασπαζόμενη χωρίς όρια την «ιδεολογία» του χρήματος (για την απόκτηση του οποίου επιτρέπονται όλα τα μέσα) και του άκρατου καταναλωτισμού, δίνοντας έτσι το χειρότερο παράδειγμα στις νεότερες ηλικίες.

Δεν κράτησε ούτε κάποια στοιχειώδη ποιοτικά χαρακτηριστικά της νεότητάς της. Οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, αυτοί που διαχειρίστηκαν εξουσία και δημόσιο χρήμα, υπήρξαν όχι μόνον ανεπαρκείς, αλλά αρκετοί εξ αυτών επέδειξαν μειωμένο ήθος, στέλνοντας τα πιο αρνητικά σινιάλα στην ελληνική κοινωνία. Με την εμπλοκή των παιδιών της ηλικίας μου στα δημόσια και ιδιωτικά πράγματα, που σήμερα κρατούν τα σκήπτρα σε όλες τις δράσεις της ελληνικής κοινωνίας, προέκυψαν τα πιο αποκρουστικά και απαίσια φαινόμενα σήψης.

Σε αυτό το απύθμενο χάος, ούτε η τέχνη ούτε ο πολιτισμός ούτε η παράδοση ούτε οι αρχές και το ήθος έχουν καμιά σημασία. Ολα ακυρώνονται, μέσα στη νεοπλουτίστικη βαρβαρότητα.

Αν εξαιρέσω αυτούς που πρέπει να εξαιρέσω, οι οποίοι αποτελούν την άλλη πλευρά όλων αυτών που περιέγραψα, γιατί δεν θέλω να αδικήσω όλους τους λίγο-πολύ συνομήλικούς μου, πρέπει να πω: δυστυχώς, αυτή είναι η ΓΕΝΙΑ ΜΟΥ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου