Η Ελλάδα χωρίς το Μνημόνιο

Tου Aλεξη Παπαχελά

Αν δεν υπήρχε τρόικα, θα είχαμε κυβέρνηση που να λειτουργεί και να παίρνει αποφάσεις; Η απάντηση δεν είναι και πολύ δύσκολη, μάλλον όχι. Η χώρα θα είχε εξωτερική πολιτική (που είναι το βασικό ενδιαφέρον και «οξυγόνο» του πρωθυπουργού), αποτελεσματική πολιτική σε θέματα ασφάλειας, ψήγματα αποτελεσμάτων σε θέματα περιβάλλοντος και ένα υπουργείο που σχεδίασε πολύ γρήγορα τομές -που δεν έχουν ακόμη δοκιμασθεί στην πράξη- στο μεταναστευτικό και τον «Καλλικράτη». Κατά τα άλλα η κυβέρνηση δεν έχει απολύτως τίποτα να επιδείξει σε ζωτικούς τομείς, όπου υποσχέθηκε πολλά αλλά δεν είχε σχεδιάσει τίποτα.  

Στην υγεία το σύστημα παραπαίει, οι δαπάνες εκτινάσσονται και οι διοικήσεις των νοσοκομείων αντανακλούν ό,τι πιο παλιό είχε το ΠΑΣΟΚ στις αποθήκες του. Στη γεωργία η περίφημη πράσινη ανάπτυξη μάλλον δεν έχει εξηγηθεί στα καφενεία της επαρχίας και σίγουρα δεν μοιάζει να υπάρχει όραμα και σχέδιο. Στην ανάπτυξη δεν κουνιέται φύλλο, καθώς η αρμόδια υπουργός ασχολήθηκε τους πρώτους μήνες με το πόσο περισσότερους υποστηρικτές της μπορεί να διορίσει σε θέσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα ή να αποσπάσει σε υπηρεσίες που ελέγχει η ίδια.

Κατόπιν, βεβαίως, έχουμε υπουργούς που έχουν αποτελέσματα να επιδείξουν, αλλά -κυρίως- λόγω της τρόικας και του Μνημονίου. Ο Ανδρέας Λοβέρδος έφερε σε πέρας μια μεγάλη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού, αλλά στην προ Μνημονίου εποχή δεν θα επέλεγε ποτέ να το κάνει, εκτός αν εμφάνιζε αίφνης αυτοκτονικές διαθέσεις. Το ίδιο και ο Δημήτρης Ρέππας, ακόμη και ο υπουργός Οικονομικών, ο οποίος μπορεί να παίζει τον ρόλο του αυστηρού «κακού» οχυρωμένος πίσω από το Μνημόνιο.

Η χώρα όμως πρέπει να ζήσει πέρα από το Μνημόνιο, το οποίο (δυστυχώς κατά μερικούς κυνικούς) δεν αναφέρεται σε όλους τους τομείς και δεν μπορεί να δώσει λύσεις στα υπόλοιπα μακρόβια προβλήματα της κοινωνίας μας. Τέτοια κυβέρνηση δεν έχουμε αυτή την στιγμή. 

Ο κ. Παπανδρέου ενδιαφέρεται για τα εξωτερικά, αυτά που θεωρεί «μεγάλα» ο ίδιος και πάντως όχι την καθημερνή διαχείριση της κρατικής μηχανής. Είναι απίστευτο πόσος χρόνος και πόση ενέργεια χάθηκαν για εκείνη την περίφημη ανοιχτή διακυβέρνηση, η οποία κατέληξε σε δυο - τρεις φαρσοκωμωδίες επιλογών, μη κομματικών και την ανακύκλωση θαμώνων των πασοκικών κυκλωμάτων.

Για να ξαναγυρίσουμε εκεί που αρχίσαμε, όμως, αυτό που φαίνεται σήμερα είναι πως στην Αθήνα κανείς δεν λειτουργεί με σχέδιο, σύστημα, follow up και συγκεκριμένες προθεσμίες πλην της τρόικας και των υπουργών, που λόγω αυτής αναγκάζονται να παίρνουν επώδυνες αποφάσεις.

Στην Ελλάδα τα πάντα περνούν από το πρωθυπουργικό γραφείο εκτός αν έχουμε την τύχη να βρεθεί κάποιος υπουργός με όρεξη, πείσμα και εργασιομανία για να κάνει πράγματα χωρίς να τον επιτηρεί κανείς. Στο Μαξίμου όμως δεν υπάρχει το «ισχυρό χέρι», ο άνθρωπος που θα τηλεφωνήσει σε έναν υπουργό, θα του επιβάλει προθεσμίες και θα τον απειλήσει -αν χρειασθεί- ότι θα πάει σπίτι του αν δεν τελειώσει κάποιο έργο. Ο πρωθυπουργός δεν είναι «ο άνθρωπος με το μπλοκάκι», ο αντιπρόεδρος κ. Πάγκαλος ασχολείται περιστασιακά και χωρίς να έχει κανένα μεγάλο επιτελείο, ενώ το τι είναι το «Μαξίμου» παραμένει ακόμη θολό και ασαφές. Αυτό το σύστημα δεν «πάει» άλλο, αλλά στον κ. Παπανδρέου ποτέ δεν άρεσαν οι καθαρές γραμμές διοίκησης και οι περιγραφές των θέσεων εργασίας. Γι’ αυτό οι «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» δυσπιστούν για το αν και μετά τον επικείμενο ανασχηματισμό το Μαξίμου θα αρχίσει να λειτουργεί... σαν την τρόικα.

πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ