Γράφει ο ΧΡΗΣΤΟΣ Γ. ΚΤΕΝΑΣ
Το ομολογώ, η ατάκα του τίτλου είναι κλεμμένη από τον Κώστα Βουτσά. Το «έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;» όμως δεν είναι μια απλή έγχρωμη ανάμνηση από την αθωότητα του ’60 (υποτίθεται ότι τότε ο τόπος ήταν άσπιλος κι αμόλυντος, απλώς είχε μια χούντα…).
Η ΑΤΑΚΑ αυτή είναι μια φιλοσοφία ολόκληρη, μιας χώρας αιώνια σε διακοπές με «ξένα τάλαρα» και προσφάτως με ξένα κόλλυβα. Εχω κότερο, έχω δάνεια, έχω Ολυμπιακούς Αγώνες, έχω την ΟΝΕ, τα μεγάλα έργα, την Ευρώπη δίπλα μου, τη σεμνοταπεινότητα, το «αδιαπραγμάτευτο των συνόρων μας», το φιλότιμο, το μεράκι, τη μαγκιά και τα λοιπά και τα λοιπά. Ολα μικρά αφελή ψέματα, όλα μια φούσκα που εντυπωσίαζε τις ξένες τουρίστριες και τις εγχώριες καλλονές. Πάμε μια βόλτα, όχι δηλαδή ένα βήμα ξεκάθαρο στο μέλλον, όχι την όποια πρόοδο, άνοδο ή εξέλιξη, απλώς μια βόλτα και μετά ξαναγυρνάμε. Πάνω σε κότερο που δεν ήταν δικό μας, με λεφτά δανεικά, με λόγια κούφια, με κοπελιές παρέα που τελικά κάποια στιγμή είδαν τον μπατίρη μέσα μας. Τώρα απλώς πληρώνουμε και το ψέμα και το κότερο, που αν και ποτέ δεν ήταν δικό μας, κατά κάποιο μυστήριο τρόπο βρέθηκε στο όνομά μας.
ΤΩΡΑ, απλώς συνεχίζουμε τη βόλτα, χωρίς κότερο, απλώς με ένα μπιτόνι βενζίνη, να κινήσουμε το όχημα στην απεργία των βυτιοφόρων, να περάσουμε περήφανοι δίπλα από τους σταματημένους, να κλείσουμε το μάτι στη νέα μας νύφη, τη μικρή «Ερόικα-Τρόικα», και να της πούμε με την ελπίδα στο βλέμμα: «Εχω βενζίνη, πάμε μια βόλτα;».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου