Οι ανεύθυνοι

Γράφει ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Κ. ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗΣ

(καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο)

Η Ελλάδα ζει ώρες αγώνα επιβίωσης, αφού ο κίνδυνος κατάρρευσης του πολιτικού συστήματος, υπό την έννοια της πτώχευσης και της στάσης πληρωμών, σημαίνει κατά πάσα βεβαιότητα και το τέλος του κράτους όπως το ξέρουμε μέχρι σήμερα. Υπάρχει δηλαδή κίνδυνος ακύρωσης της ελληνικής ανεξαρτησίας, 180 χρόνια μετά τη θεμελίωση του ελληνικού κράτους και το τέλος της πολιτικής των αγώνων και των θυσιών εκατομμυρίων Ελλήνων σχεδόν δύο εκατονταετιών.

Ζούμε σε συνθήκες πραγματικά εκτάκτου ανάγκης, που σημαίνει πολεμική αναμέτρηση, αντίσταση και αγώνας του εκλεγμένου πολιτικού προσωπικού της χώρας και της κυβέρνησής της απέναντι σε ένα εξαιρετικά περίπλοκο και πολύπλοκο, δαιδαλώδες διεθνές περιβάλλον. Ενα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, όπου οι αγορές ελέγχουν τις οικονομίες, επηρεάζουν την πορεία των κοινωνιών, ασκούν επιρροή στις πολιτικές των κρατών.

Οι δυτικές κοινωνίες περνούν σε μια επικίνδυνη φάση αδιεξόδων του καπιταλιστικού συστήματος και της Δημοκρατίας, όπου η ραγδαία κλιμακούμενη φτώχεια, η απαισιοδοξία και η απελπισία εν γένει κυριαρχούν. Οι κοινωνίες της αφθονίας και της καταναλωτικής απληστίας διαφέρουν από τις ούτως ή άλλως εξαθλιωμένες κοινωνίες του Τρίτου Κόσμου, καθότι οι πρώτες περιήλθαν σε κατάσταση φτώχειας και συστημικών αδιεξόδων, ενώ οι άλλες πεθαίνουν από την ασιτία και την απόλυτη εξαθλίωση.

Σε αυτό τον πόλεμο, όπου το κράτος και η κυβέρνηση, η πολιτική ηγεσία της χώρας εν γένει, αντιμετωπίζουν τις επιθέσεις που δέχεται η χώρα ως πραγματικά ασύμμετρες απειλές και αγωνίζονται να αποφύγουμε, ως κρατική οντότητα και υπόσταση, ως πολιτικό σύστημα, την αργεντινοποίηση του πολιτικού μας συστήματος, που θα σήμαινε πόλεμο όλων εναντίον όλων σε συνθήκες εμφύλιας διαμάχης, ζούμε εμείς οι πολίτες αυτής της χώρας το ακατανόητο, ανεξήγητο, για τις συνθήκες εκτάκτου ανάγκης που βιώνουμε, και σαφώς ανεύθυνο φαινόμενο των απεργιών.

Είχαμε την ευκαιρία να ξαναμιλήσουμε για τον αλόγιστο και αναποτελεσματικό, κυρίως όμως ανώφελο, τρόπο διεκδίκησης του δικαιώματος της απεργίας, όπου οι συνδικαλιστές κατεβαίνουν σε απεργίες και μετά διατυπώνουν τα αιτήματά τους, ενώ η απεργία αποτελεί το έσχατο μέσο των εργαζομένων, αφού εξαντλήσουν όλα τα άλλα δεδομένα μέσα διαπραγμάτευσης με εργοδότες, κυβέρνηση και εν τέλει διαιτησία.

Αυτά είναι πρωτοφανή πράγματα, συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα, να κλείνουν εθνικοί δρόμοι, να καταλαμβάνονται λιμάνια και πλοία με αίτημα την αλλαγή της οικονομικής πολιτικής ή την κατάργηση του ασφαλιστικού! Αφήνουμε το γεγονός ότι λειτουργεί συντεχνιακή λογική εις βάρος του γενικού συμφέροντος, η οποία αποτελεί πλήγμα στη χώρα, στην κοινωνία και στον καθένα μας. Το γενικό συμφέρον, δηλαδή το δημόσιο συμφέρον, που σημαίνει το συμφέρον της κοινωνίας, υπαγορεύει, είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε με την κυβέρνηση, να αντιληφθούμε πως βρισκόμαστε σε συνθήκες εκτάκτου ανάγκης. Μια κυβέρνηση που βρίσκεται αναγκαστικά πλέον σε συνθήκες Διεθνούς Κηδεμόνευσης, ένα κράτος που βρίσκεται στα όρια της πτώχευσης, μια κοινωνία που δεν παράγει, δεν μπορεί να μοιράσει πλούτο που δεν έχει. Δεν μπορεί να κάνει πολιτική διανομής ή αναδιανομής πλούτου ένα φτωχό, διεφθαρμένο και αναποτελεσματικό κράτος. Φυσικά και έχει ευθύνες το πολιτικό προσωπικό που τις τελευταίες δεκαετίες κυβέρνησε τη χώρα για την ταπεινωτική και αναξιοπρεπή θέση όπου βρεθήκαμε σήμερα. Ομως, αυτό δεν σημαίνει πως θα σπρώξουμε τη χώρα μας από εκεί και πέρα στον γκρεμό. Αντιθέτως, πρέπει να συμβάλουμε όλοι με εργασία, θυσίες και μόχθο στην ανάκαμψη.

Τι μπορούν να επιδιώκουν οι απεργοί; Η αντίσταση και η αντίδραση ή και η «επανάσταση» την οποία επανειλημμένως διακηρύττουν, αυτό που ονομάζουν «ανυπακοή», οδηγούν μόνο στην καταστροφή όλων ημών, της χώρας και των ιδίων.

Ετούτο γιατί, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ενωσης, την κατάρρευση του υπαρκτού Σοσιαλισμού και την εγκαθίδρυση της παγκοσμιοποιημένης κοινωνικοπολιτικής αλληλεξάρτησης, δεν υπάρχει εναλλακτική επιλογή παρά μόνο η Βόρειος Κορέα!

Εάν μάλιστα δεν ήμασταν στην ευρωζώνη, θα είχαμε πιθανότατα την τύχη, οικονομικά ομιλούντες, της Αργεντινής.