Η παντοτινή επικαιρότητα του Θύμιου

Του ΠΕΤΡΟΥ ΜΑΚΡΗ

Σπανιότατα διασκεδάζω με τις κατά συρροήν κακόγουστες φαρσοκωμωδίες του ελληνικού κινηματογραφικού ρεπερτορίου των δεκαετιών '60, '70 κ.ο.κ., που είχαν μετατρέψει, λόγω φτηνής σκηνοθεσίας και αποκρουστικού σεναρίου, σε περίγελους πολλούς πανάξιους ηθοποιούς.  Δασκάλους της υποκριτικής, που υπέκυπταν σε ευτελιστικούς συμβιβασμούς, για να επιβιώσουν, μια και η άλλοτε κραταιά θεατρική επιθεώρηση παρέδιδε σχεδόν αμαχητί τα κλειδιά της στον επελαύνοντα φαρσοκωμωδιακό κινηματογράφο.

Ενιωσα όμως ιδιαίτερα τυχερό τον εαυτό μου με μια ξεκαρδιστική ταινία του '50, με τον τίτλο «Ο Θύμιος τα 'κανε θάλασσα». Μιλάμε για ένα ρεσιτάλ κινηματογραφικής κωμωδίας, που μ' έκανε να γελάσω με την ψυχή μου, σε μεταμεσημβρινό τηλεοπτικό πρόγραμμα. Αβίαστα θα χαρακτήριζα κάποια, μετρημένα στα δάχτυλα του χεριού μας, παρόμοια έργα ως ρέκβιεμ, ή το κύκνειο άσμα μιας εποχής, όπου ένας Λογοθετίδης, Ντίνος Ηλιόπουλος, Μίμης Φωτόπουλος, ή μια Γεωργία Βασιλειάδου κ.ά. ξεπερνούσαν στην υποκριτική Ιταλούς και κυρίως Γάλλους κωμικούς, όπως οι Τοτό, Μπουρβίλ, Λουί ντε Φινές, γιατί όχι και τον αμίμητο Φερναντέλ.

Στην περίπτωση όμως του «Θύμιου», ο Χατζηχρήστος, που έγινε πανελλήνια πατέντα καυστικής, ανελέητης και ξεκαρδιστικής σάτιρας και ο συμπρωταγωνιστής του, Ορέστης Μακρής, που γράφτηκε με ανεξίτηλα γράμματα, στο διεθνές κινηματογραφικό δραματολόγιο, με τον «Μεθύστακα», δίνουν το δικό τους ρεσιτάλ ηθοποιίας, που θα καθήλωνε και τον πιο απαιτητικό και τυραννικό σκηνοθέτη.

Στο πρόσωπο του Χατζηχρήστου ο πεπειραμένος σκηνοθέτης αντιδιαστέλλει τις αρετές τού φιλότιμου, ευφυέστατου και συνάμα σκωπτικού και πολυμήχανου χωρικού από τα μειονεκτήματα ενός κουτοπόνηρου και άξεστου χωριάτη. Ο λαοφιλής στους αναγκαστικούς μετεμφυλιοπολεμικούς επαρχιώτες εσωτερικούς μετανάστες «Θύμιος» με τη ρουμελιώτικη ντρίλινη πουκαμίσα αναστατώνει την Αθήνα με τη δήθεν επαρχιώτικη αφέλειά του. Ομως, ουσιαστικά, ο «Θύμιος», που κουβαλάει πεσκέσι για τον βουλευτή ζωντανά κοκόρια στην Αθήνα, γίνεται κυρίαρχος σ' ένα άνισο παιχνίδι κύρους, όπου το απάνω χέρι το έχει ο νεόπλουτος Αθηναίος. «Θύμιος» λοιπόν, η τελευταία αντίσταση του άλλοτε αγνού και ανόθευτου ελληνικού χωριού, που σήμερα χαροπαλεύει, κάτω από τον οδοστρωτήρα τής πιο αδίστακτης και αρχοντοχωριάτικης αθηναιοποίησης...