Στα 12 του ο μικρός Αντρέα έχει ήδη γνωρίσει τον τρόμο και τον φόβο. Εχει δει μπροστά από τα μάτια του να περνούν και να ξετυλίγονται οι πλέον ακατάλληλες σκηνές. Οι εικόνες της απόλυτης φρίκης και καταστροφής. Κτίρια ν' ανοίγουν στα δύο και να γκρεμίζονται σαν να να ήταν φτιαγμένα από τραπουλόχαρτα. Εχει δει κόσμο να τρέχει για να σωθεί. Κι άλλους, δυστυχώς να μην τα καταφέρνουν. Εχει δει ανθρώπους να καταπλακώνονται από τσιμεντένιες πλάκες. Εχει ακούσει το κλάμα και τις κραυγές απελπισίας.
Ηταν η νύχτα της 6ης Απριλίου του 2009, στη Λ' Ακουιλα κι ο ισχυρός, φονικός σεισμός κατάπινε στο πέρασμά του ζωές, αλλά κι ελπίδες. Οχι όμως και τη ρακέτα του μικρού Αντρέα, ένα φαινομενικά αθώο όργανο του τένις, όπως όμως αποδείχτηκε εκ των υστέρων μάννα εξ ουρανού, γιατί δεν έσωσε μόνο τον ίδιο, αλλά και τα τρία υπόλοιπα μέλη της οικογένειας Πικιόνε: τον μπαμπά Φαμπρίτσιο, τη μαμά Μανουέλα, τη 14 χρονη αδελφή του Μαρτίνα.
«Ηταν 11.30 το βράδυ. Η ρακέτα μου είχε μείνει στο πορτ μπαγκάζ του αυτοκινήτου του μπαμπά και δεν μπορούσα να την αποχωριστώ. Του ζήτησα να μου τη φέρει, εκείνος φώναξε, αλλά πήγε, κι ακριβώς εκείνη τη στιγμή η γη άρχισε να τρέμει. Γύρισε σπίτι έντρομος, μας είπε να μαζέψουμε τα πλέον χρήσιμα πράγματα και να εγκαταλείψουμε άρον άρον το σπίτι. Μείναμε στο αυτοκίνητο κι αυτό ήταν: στις 3.32 το σπίτι μας είχε ισοπεδωθεί».
Ενάμιση χρόνο μετά τον φονικό σεισμό, ο μικρός Αντρέα διηγείται τις πιο δραματικές στιγμές της ζωής του. Διηγείται την τυχερή συγκυρία της ξεχασμένης ρακέτας, αλλά και τη σοφή, απόφαση που πήρε ως πολιτικός μηχανικός πατέρας του να φύγουν από το σπίτι και να περιμένουν όλοι μαζί στο αυτοκίνητο.
Τα διηγείται, με την αχώριστη ρακέτα του ανά χείρας, όχι πια από τη Λ' Ακουιλα ή τον ευρύτερο νομό Αμπρούτσο, αλλά από τον όμιλο αντισφαίρισης Κανοτιέρι στη Ρώμη, όπου η οικογένεια Πικιόνε ζει εδώ κι εφτά μήνες, προσωρινά σε ξενοδοχείο, εννοείται με έξοδα του κράτους, ανύμπορη να βρει δουλειά και στέγη στη γενέτειρά της.
Παρ' όλα αυτά, μες στη θλίψη του «ξεριζωμού», παράλληλα όμως πανευτυχείς που δεν έζησαν τα χειρότερα, οι Πικιόνε το τελευταίο διάστημα πήραν μία από τις μεγαλύτερες ικανοποιήσεις και τ' όνομά τους πρόβαλε σε κάθε αθλητική ιταλική εφημερίδα. Με ποια αφορμή; Τι άλλο, την ευλογημένη ρακέτα του Αντρέα. Την έφεση και το ταλέντο του νέου πρωταθλητή Ιταλίας στο τένις κάτω των 12.
«Το όνειρό μου; Να γίνω ο νέος Ναδάλ, αλλά δεν θα με πείραζε να γινόμουν κι ο νέος Φέντερερ», λέει ο ταλαντούχος πιτσιρικάς, η νέα ελπίδα τόσο της οικογένειάς του όσο και ενός κινήματος που έχει να δει «άσπρη μέρα» από το μακρινό 1976, όταν ο Αντριάνο Πανάτα λύγιζε τον Μπιορν Μποργκ στα ημιτελικά και μετά τον Αμερικανό Σόλομον κατακτώντας ένα ιστορικό Ρολάν Γκαρός.
πηγη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου