Οι σημερινοί εικοσάρηδες

Του Μπαμπη Μαινεμελη

(Αναπληρωτή καθηγητή, ALBA Graduate Business School)

Ανήκω κι εγώ στη γενιά που άρχισε να καταγράφει μνήμες στο «σημείο μηδέν» της μεταπολίτευσης και σήμερα έχει φθάσει και πάλι σ’ ένα «σημείο μηδέν». Συμφωνώ ότι τους σαραντάρηδες «δεν μας πήραν δα και τα χρόνια». Εχουμε μια τελευταία ευκαιρία: να μην επιτρέψουμε στους σημερινούς εικοσάρηδες να ακολουθήσουν το παράδειγμά μας.

Οταν ήμασταν εικοσάρηδες, η Ελλάδα συγκλονιζόταν από την οικονομική κρίση (τριτοκοσμικός πληθωρισμός, ιλιγγιώδες δημόσιο χρέος), τη διαφθορά (σκάνδαλο Κοσκωτά), την πολιτική αστάθεια (δίκες πολιτικών, οικουμενική κυβέρνηση) και την κοινωνική αναταραχή (πορείες, καταλήψεις, ένας καθηγητής λυκείου δολοφονήθηκε στη διάρκεια συμπλοκών). Βρισκόμασταν προ των πυλών της ευρωπαϊκής ενοποίησης, την οποία οι περισσότεροι εκλάμβαναν ως απειλή («θα έρθουν οι Γερμανοί να μας πάρουν τις δουλειές, θα γίνουμε τα γκαρσόνια της Ευρώπης»). Οι ξένοι που κατέφθασαν αργότερα δεν ήταν οι ξένοι που αναμέναμε. Οι δε «Γερμανοί» προσπαθούν ακόμη να μας πείσουν να εγκαταλείψουμε την παρακμιακή νοοτροπία.

Οταν ήμασταν εικοσάρηδες κάναμε σημαντικές επιλογές ζωής. Πολλοί φοβήθηκαν την ίδια τη ζωή και εναπόθεσαν τη βιοποριστική τους εξασφάλιση στο κράτος. Διεκδίκησαν δημοσιοϋπαλληλικές θέσεις, κρατικές επιχορηγήσεις για τις επιχειρήσεις τους, επιδοτούμενες διακοπές, επιδοτούμενη θέρμανση, επιδοτούμενη ψυχαγωγία και άλλες φαύλες παροχές. Οσοι επέλεξαν τότε να ζήσουν με κρατικά δεκανίκια, σήμερα ξανασμίγουν με τον φόβο και την αβεβαιότητα.

Αλλοι κατάφεραν να αναρριχηθούν ληστεύοντας επιδέξια το κράτος. Σήμερα κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας. Τους αναγνωρίζουμε εύκολα διότι όσα αποκτούνται με αισχρό τρόπο συνήθως επιδεικνύονται με αισχρό τρόπο.

Αλλοι αγωνίστηκαν για να αποδείξουν ότι στην ελληνική ψυχή κατοικούν ακόμη το επιχειρείν και το δημιουργείν. Οσοι το κατάφεραν, σήμερα απορούν γιατί θα πρέπει να υποφέρουν από τα δεινά του κράτους.

Αλλοι πάλεψαν για να δημιουργήσουν κάτι (στον ιδιωτικό ή στον δημόσιο τομέα), αλλά αναχαιτίστηκαν από την αναξιοκρατία, τη μετριοκρατία και τη γραφειοκρατία. Παλιότερα ζούσαν πικραμένοι, μετά την επιβολή των μέτρων λιτότητας είναι πλέον εξοργισμένοι. Είναι σαν να σου έχει κλέψει κάποιος το βιος και οι φύλακες να σου ζητούν να καταβάλεις την αξία των κλοπιμαίων, τους μισθούς τους και κάτι χαρτόσημα.

Οταν ένας λαός στερείται παιδείας, είναι σοφό να μην έχει επιλογές. Οι σημερινοί εικοσάρηδες θα δυσκολευτούν να επιλέξουν το κράτος για εργοδότη, πελάτη, χορηγό ή θύμα τους. Το κράτος χρεοκόπησε και δεν θα ορθοποδήσει αν δεν σταματήσει να μετατρέπει τους κατά φύσιν νέους του σε παρά φύσιν ευνούχους, κηφήνες, λαμόγια, κομματοφρουρούς και συντεχνιακούς μαφιόζους.

Μπορούμε να αισιοδοξούμε ότι οι σημερινοί εικοσάρηδες θα οδηγηθούν εκ των περιστάσεων στο ορθό: να παρασυρθούν από το δημιουργικό αίμα που κυλά στις φλέβες τους. Τους απομένει να αγαπήσουν τα δύσκολα και να αγωνιστούν με πείσμα και τόλμη για να πλάσουν επάξια μία όμορφη ζωή και μία ακμαία κοινωνία. Οσοι σκέφτονται να μεταναστεύσουν τώρα σε πιο δυναμικές κοινωνίες, να είναι βέβαιοι ότι οι νέοι εκεί αγωνίζονται με τον ίδιο υπερήφανο τρόπο.

Πρέπει να πούμε στο «ροκ του μέλλοντός μας» ότι για δεκανίκια αγωνίζονται τα εξουθενωμένα γηρατειά και τα εκφυλισμένα νιάτα. Τα αληθινά νιάτα αγωνίζονται για να εκφραστούν δημιουργικά.

Αν βοηθήσουμε τους σημερινούς εικοσάρηδες να απεγκλωβίσουν τα όνειρά τους και τη χώρα τους από τον παιδοκτόνο κρατικό συγκεντρωτισμό, στα σαράντα τους θα έχουν ανασυντάξει την Ελλάδα που δημιουργεί περισσότερα απ’ όσα καταναλώνει.