Η... ορειβασία του παιδιού από την Πάτρα

Της Μαριλης Mαργωμενου

Τον παλιό εκείνο τον καιρό όλα έμοιαζαν παραμυθένια. Στη Νομική Θεσσαλονίκης ο νεαρός Α. Λοβέρδος κυνηγάει την μπάλα στην αλάνα μπροστά στο Xημείο. Ως μέλος της Πανσπουδαστικής του ΚΚΕ παίζει εξτρέμ, αλλά το βασικό του μέλημα δεν είναι να βάλει γκολ. Είναι να μην τον πατήσει ο Θ. Παφίλης, που κάνει σλάλομ φορώντας άρβυλα και σαρώνοντας καλάμια. Μεταχειρισμένη μοτοσικλέτα Χόντα, σπίτι σαν καλύβα στα χωράφια της Ανω Τούμπας, αραιά και πού μεροκάματο στη λαχαναγορά. Και στο ενδιάμεσο, περιμένοντας την επανάσταση, ο Α. Λοβέρδος και οι σύντροφοι κομμουνιστές κάνουν ορειβασία στον Κορφιάτη για να σκληραγωγηθούν εν όψει της κυβέρνησης του βουνού.

Το παιδί από την Πάτρα ήταν λογικό να γίνει κομμουνιστής. Εγγονός θεατρώνη, γιος δασκάλας, πάντα καβάλα σ’ ένα ποδήλατο που το πάρκαρε έξω από το θέατρο του παππού του για να δει την Κατίνα Παξινού. Μόνο που, ενώ περίμενε την κόκκινη επανάσταση, του προέκυψε εμφύλιος. Ανυποψίαστος στα 23 του, ο Α. Λοβέρδος τρώει γκολ: βρίσκεται εκτός ΚΚΕ με τη «διαγραφή των τετρακοσίων».

Τουλάχιστον έχει εμπεδώσει τους κανόνες συνωμοτικότητας του ΚΚΕ: με τη βοήθειά τους, το 1992 θα τρυπώσει στον ΟΠΕΚ, το «κρυφό σχολειό» του εκσυγχρονισμού στο σπίτι του Ν. Θέμελη. Το «αγροτικό» του στην πολιτική θα το κάνει αναζητώντας ψηφοφόρους σε λαϊκές και πεζοδρόμια. Κι αν τα βράδια στιλβώνει μόνος του τα παπούτσια του, ώς το 2000 θα έχει μαζέψει 86.000 σταυρούς: τρίτος στη Β΄ Αθηνών.

Και η ορειβασία συνεχίζεται: τον Ιανουάριο του 2002, το τηλέφωνο χτυπάει. Στην άλλη άκρη, η φωνή του Σημίτη. «Μιλάτε καλά αγγλικά;». «Ημουν στο LSE, κύριε Πρόεδρε». «Σας ευχαριστώ!». Ο κ. Λοβέρδος μένει με το τηλέφωνο στο χέρι. Δύο μέρες μετά, γίνεται υφυπουργός Eξωτερικών, με υπουργό τον Γ. Παπανδρέου.

Αλλά όπως καλά γνωρίζουν οι ορειβάτες, το κακό με τις κορυφές είναι πως όσο ανεβαίνεις, τόσο αραιώνει το οξυγόνο. Αυτό ο κ. Λοβέρδος το έμαθε πρόσφατα, στον 7ο όροφο του υπουργείου Eργασίας. Ούτε δύο μήνες δεν ήταν υπουργός, όταν στον διάδρομο ενός σούπερ μάρκετ κύκλωσε το καρότσι του ένα ασκέρι νοικοκυρές. Η μία ρωτούσε «πότε θα βγω στη σύνταξη;», η άλλη «τι θα γίνω; Είμαι 50 χρόνων!». Ουδόλως την εξευμένισε το «δεν σας φαίνεται!» του υπουργού. Επρεπε να ενσκήψει η παράφρων μεταβλητή για να λυθεί η πολιορκία: ένας τύπος που άρχισε να φωνάζει μέσα στο σούπερ μάρκετ «οι μασόνοι φταίνε για το Ασφαλιστικό!».

Κάπου εκεί ο κ. Λοβέρδος σταμάτησε να μοιράζει φιλιά σ’ όποιον έβρισκε μπροστά του, από τους ψηφοφόρους μέχρι τους καμεραμέν. Βλέπετε, όσες φορές γύρισε το μάγουλο για φιλί στους παλαιούς του συντρόφους από το ΠΑΜΕ, τόσα δακρυγόνα (αντί χαστουκιών) δέχθηκε. Πρώτα πήγαν να τον δείρουν έξω από το υπουργείο του και μετά του έφραξαν την πόρτα του γραφείου του. Κι έτσι τα «φιλιά στον αέρα» (για τον φόβο του μέικ απ που κολλάει στο ξένο μάγουλο) κόπηκαν εν μια νυκτί. Και συγκεκριμένα, εκείνη τη μαρτυρική νύχτα της Ανάστασης.

Οπως πρώτος δίδαξε ο Νεύτων, οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις σ’ αυτή τη ζωή γίνονται κατά τύχη. Αν στο κεφάλι του Νεύτωνος έπεσε το μήλο, σ’ εκείνο του Λοβέρδου έπεσε η λυχνία του τομογράφου της Βέροιας. Στο ΝIMTΣ που κατέληξε, δέχθηκε κύματα σοσιαλιστικής αγάπης. Μόλις πήρε εξιτήριο, πέταξε το μέικ απ και στα βήματα της Κατίνας Παξινού που θαύμαζε από παιδί, ξεκίνησε την περιφορά του στα κανάλια. Σύμφωνα με τις μετρήσεις τηλεθέασης, είχε εξαιρετική επιτυχία ως σύγχρονος Σίντλερ, που στη λίστα του γράφει συνταξιούχους.

Ελλείψει χρόνου, έγινε ο πρώτος (και ο μόνος) υπουργός που παραχωρούσε με τόση ευγένεια τις αρμοδιότητές του στον υφυπουργό. Ο φτωχός Γ. Κουτρουμάνης δούλευε μέχρι το ξημέρωμα στο υπουργείο όσο ο κ. Λοβέρδος χτυπούσε διπλές βάρδιες σε πλατό και υπουργικά συμβούλια, υποβάλλοντας εικονικές παραιτήσεις ων ουκ έστιν αριθμός. Με το ΔΝΤ στον ρόλο του λύκου, ο κ. Λοβέρδος ανέλαβε να παίξει τον μικρό βοσκό Πέτρο. Μέχρι που το κοπάδι άρχισε να μην τον πιστεύει.

Γιατί αυτό είναι το πρόβλημα όταν έχεις διανύσει την κοινωνική διαδρομή από την Πάτρα ώς το Κολωνάκι. Στο ενδιάμεσο, με κάποιο μυστήριο τρόπο έχουν γίνει φίλοι σου ο Τέλης Παυλίδης και ο Ευρ. Στυλιανίδης. Βρίσκεσαι να ακούς εναλλάξ Calexico και Καζαντζίδη.

Οι άλλοι αναρωτιούνται πώς γίνεται ο άνθρωπος που με το ψευδώνυμο «Δικαιόπολις» δημοσίευε κομμουνιστικά άρθρα για το «πώς πρέπει να στρατεύεται ο καλός κομμουνιστής» να καταλήξει να αρθρογραφεί στο περιοδικό «MAX» με θέμα «όχι άλλοι φλούφληδες».

Βλέπετε, από το ΚΚΕ, τις μπίρες στην Ανω Τούμπα και τις γεμιστές ντομάτες ώς το JK, το παλαιωμένο ουίσκι, και τις γαριδομακαρονάδες ο δρόμος είναι μακρύς. Αλλά, βέβαια, αφού άντεξες εσύ, κάποιο τρόπο θα βρουν και οι συνταξιούχοι να επιβιώσουν...