Η «Διεθνής» των δανειστών

Του ΤΑΚΗ ΚΑΤΣΙΜΑΡΔΟΥ

Το πιο εφιαλτικό σενάριο της περιόδου δεν είναι, ίσως, η πτώχευση της Ελλάδας ή η κατάρρευση του ευρώ. Υπάρχει κι άλλο δυσμενέστερο. Οι άμεσες συνέπειες της βαθιάς και ανεπίστρεπτης στο προβλεπτό μέλλον δημοσιονομικής κρίσης συνιστούν τη μια όψη του νομίσματος. Η άλλη είναι οι δραματικές περικοπές και οι δραστικές εκπτώσεις σε θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Στον πυρήνα αυτού που αποκαλείται μεταπολεμικά κοινωνικό κράτος.

Σε ελληνικό, αλλά και ευρωπαϊκό επίπεδο, οι επιλογές και οι αποφάσεις που επιβάλλουν οι κυρίαρχες εθνικές και υπερεθνικές ελίτ, γι΄ αυτό που αποκαλούν «έξοδο» από την κρίση, εκτός από σκληρές και άδικες για τους πολλούς, δεν είναι, πλέον, συμβατές με την κοινοβουλευτική δημοκρατία.

Κοινωνικές κατακτήσεις, που έχουν επιβληθεί ιστορικά από τις αρχές ακόμη του αιώνα, έχουν αποτυπωθεί σε θεσμούς και θεωρούνταν αυτονόητες, έως τώρα, ακυρώνονται για να αντιμετωπιστεί, δήθεν, η κρίση. Στην ουσία, καταπατούνται με κρατικές βούλες και υπογραφές. Το αστικό κράτος από εγγυητής της κοινωνικής ειρήνης και ισορροπιστής μεταξύ αντιτιθέμενων ταξικών συμφερόντων μεταμορφώνεται σε υπηρέτη του κεφαλαίου. Τείνει να μετατραπεί σε εισπράκτορα τοκοχρεολύσιων και φρουρό ιδιωτικών θησαυροφυλακίων, για να μείνουμε στην τρέχουσα εικόνα του

Στο παρελθόν ουδέποτε έχει παρατηρηθεί ανάλογο φαινόμενο. Εκτός και αν εξαιρεθούν οι πολεμικές καταστάσεις. Αν και προς το παρόν κατεδαφίζονται επιλεκτικά ορισμένοι πυλώνες του κοινωνικού κράτους, ο οδοστρωτήρας μόλις έχει ξεκινήσει.

Αν η κρίση, όπως πολλά δείχνουν, επεκταθεί και ενισχυθεί παραπέρα, δεν αποκλείεται το κοινωνικό κράτος να καταλήξει σωρός ερειπίων. Ομως, εφόσον υπέρτατος νόμος εξακολουθήσει να είναι η σωτηρία του υπάρχοντος συστήματος και η διατήρηση ακεραιότητας της αυτοκρατορίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, αυτά δεν θα είναι τα μοναδικά ερείπια.

Σ΄ αυτήν τη διαδικασία καταστροφής του κοινωνικού κράτους είτε θα επέλθει μια επαναστατική ανατροπή του υπάρχοντος συστήματος είτε θα επιβληθεί βίαια ο ωμός αυταρχισμός των εξουσιαστών.

Στην τελευταία περίπτωση, μετά το κοινωνικό κράτος, σειρά για κατεδάφιση έχει και η κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως την ξέρουμε έως σήμερα. Αυτή είναι η προοπτική «εξόδου» από την κρίση, όπως έχει δρομολογηθεί και επιβάλλεται σήμερα από τη δικτατορία των αγορών και τη «Διεθνή» των δανειστών. Ως σενάριο, βεβαίως, των αρχόντων...