Tης Eλενης Mπιστικα
Ηρθε και πάλι η Πρωτομαγιά, 34 χρόνια μετά από εκείνο το ξημέρωμα της Πρωτομαγιάς 1976, για να μας θυμίσει ότι πρέπει να τιμούμε τους ήρωες που δεν μπορέσαμε να σώσουμε, έστω να προφυλάξουμε από τους εχθρούς της δύναμης του «πιστεύω» του Αλέξανδρου Παναγούλη...
Βγήκε ο νοικοκύρης να κρεμάσει στο μπαλκόνι τον Μάη κι είδε το πράσινο «Fiat Μιραφιόρι» να τσακίζεται στον τοίχο, στην κατηφόρα μιας ράμπας, απέναντι στο σπίτι του, στην έρημη λεωφόρο Βουλιαγμένης. Πάνω στο τιμόνι, γερμένος, άψυχος, ο βουλευτής της ΕΔΗΚ Αλέκος Παναγούλης, ο πρώτος Αντιστασιακός και μάρτυρας της χούντας.
Ο θάνατός του χαρακτηρίστηκε «τροχαίον», η ηρωική μάνα του Αθηνά Παναγούλη, που έδωσε άντρα και δύο γιους στην Ελλάδα, με τον μικρότερο γιο της, βουλευτή αργότερα, Στάθη Παναγούλη, και μια απέραντη λαοθάλασσα, από τη Μητρόπολη Αθηνών ώς το Α΄ Νεκροταφείο, τον κήδευσαν. Δίπλα στη σορό ο πρόεδρος της ιταλικής Δημοκρατίας Σάντρο Περτίνι, η αγαπημένη του Ιταλίδα δημοσιογράφος Οριάνα Φαλάτσι, οι αντιστασιακοί των ΕΑΤ-ΕΣΑ, των φυλακών Μπογιατίου να κρατούν τις γαλάζιες κορδέλες του φερέτρου...
Κάθε χρόνο, σαν σήμερα, τα γράφουμε, γιατί κάτι τέτοια δεν θα τα βρουν όσοι μαθαίνουν την Ιστορία τους από τα διάφορα Google. Ούτε κι ότι ο αλύγιστος, περήφανος, όσο και σεμνός Αλέκος Παναγούλης, έγραψε με το σώμα του, με το αίμα του, με τα βασανιστήρια που πόνεσαν τη σάρκα του και φτέρωσαν το πνεύμα του, «Τα Ποιήματα», δύο συλλογές από τις στρατιωτικές φυλακές, το Πρώτο και το Δεύτερο Μπογιάτι.
Στην ιστορική έκδοση, από τις εκδόσεις Παπαζήση, με πρόλογο στην α΄ και στη β΄ έκδοση του Βασίλη Βασιλικού και του Πιέρ Πάολο Παζολίνι, η ψυχή του έμεινε ανέπαφη, ελεύθερη μέσα στις σελίδες. Τα παιδιά του φίλου Στάθη Παναγούλη, ο Γιώργος και ο Αλέκος (τους έδωσε τα ονόματα των αδελφών του) θα ’χουν γίνει πια άντρες. Δεν ξέρω αν υπάρχει η μονοκατοικία της Αθηνάς Παναγούλη, με τον ολάνθιστο κήπο και τα φλογάτα τριαντάφυλλα στην Αριστοφάνους, στη Γλυφάδα. Εκεί επέστρεφε αλλά έφθασε σε φέρετρο.
Τα ποιήματα του Αλέκου ανθίζουν πάντα και ματώνουν, όπως τα τριαντάφυλλα. Σήμερα που η χώρα, σαστιμένη, βρίσκεται «υπό κηδεμονία», με ανεργία, οικονομική κρίση, ο αγώνας και η αντίσταση για ελευθερία και αξιοπρέπεια του Αλέκου Παναγούλη ίσως και να ξενίζει τη νέα γενιά, αλλιώς μαθημένη και όχι από λάθος δικό της, αλλά των καιρών.
Διαλέξαμε ένα ποίημα, τη «Διαδρομή» που μπορεί να μιλήσει σε όλους όσοι βρίσκονται κλεισμένοι από τοίχους που δεν ύψωσαν οι ίδιοι και που τους κλείνουν απ’ εξω... Είναι γραμμένη στις στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου, στην Απομόνωση τον Μάρτη 1971. «Σκηνή ζωής και παραμιλητό της απομόνωσης»...
Η Διαδρομή
Τρία βήματα μπροστά
και τρία πίσω πάλι
Χίλιες φορές την ίδια διαδρομή
Εξη χιλιάδες βήματα...
Ο σημερινός περίπατος με κούρασε
ίσως
γιατί τα βήματα μετρούσα
Τώρα σταμάτησα
μα αύριο
αντίθετα θ’ αρχίσω να βαδίζω
(η ποικιλία ομορφαίνει τη ζωή)
και κάτι άλλο σκέφτομαι
μικρότερα τα βήματα αν κάνω
τέσσερα - τέσσερα μπορεί να τα μετρώ!
Καλά το σκέφτηκα
Πιο όμορφη θα γίν’ η διαδρομή!!...
πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου