Τουρίστας και πάλι στον τόπο μου

Tου Nικου Bατοπουλου

Είχα χρόνια να ανέβω στην Ακρόπολη, όπως χρόνια είχα να επισκεφθώ την Αρχαία Ολυμπία και τον Μυστρά. Σε ένα πνεύμα «επιστροφής στην Ελλάδα», ακολούθησα ορισμένους από τους πιο τουριστικούς δρόμους.

Οταν μπει κανείς στον ρόλο του τουρίστα στον τόπο του, τα πράγματα αποκτούν άλλα μεγέθη. Οπως στην Ακρόπολη, όπου με το διόλου ευκαταφρόνητο εισιτήριο των 12 ευρώ (που περιλαμβάνει και άλλους αρχαιολογικούς χώρους), ο επισκέπτης έχει πρώτη επαφή με την παράγκα έκδοσης εισιτηρίων. Μια πρώτη επαφή που κραυγάζει «ελληνικό Δημόσιο» στα χειρότερά του στο υπ’ αριθ. ένα αξιοθέατο της χώρας.

Οσο και αν σε αποζημιώνει η επαφή με τα μνημεία της Ακρόπολης, η ανάβαση γίνεται μέσα από ξερόχορτα και μια αίσθηση εγκατάλειψης, παραίτησης και αδιαφορίας. Εκεί, όπου θα έπρεπε να είναι ένας βοτανικός κήπος της Αττικής, είναι η γνωστή ελληνική κατάσταση του βαθέος δημοσίου τομέα. Χαρακτηριστικό της αδιαφορίας, είναι ότι ανάμεσα στα δεντράκια και μέσα στα ξερόχορτα (μόλις λίγα μέτρα από το εκδοτήριο εισιτηρίων) βρήκα ένα πεταμένο πορτοφόλι Αμερικανίδας τουρίστριας, το οποίο εμφανώς βρισκόταν εκεί επί σειρά ημερών.

Πέρα από τους πλανόδιους που πωλούν τα «γιαπωνέζικα» παρασόλια και το πανάκριβο κυλικείο, η θέα της Αθήνας από ψηλά σε προσγειώνει. Ακουσα σχόλιο ότι θυμίζει Μέξικο Σίτι ή Σάο Πάολο ή έστω μια γιγαντωμένη Ραμάλα. Αυτό το μείζον θέμα ουδέποτε απασχόλησε πολιτικές ηγεσίες.

Η επαφή με τα μνημεία μας γίνεται μέσα από την εξωφρενική οπισθοδρομική αντίληψη του δημόσιου τομέα. Στην Επίδαυρο, οι επιγραφές και οι σημάνσεις είναι ενδεικτικές ενός υπανάπτυκτου κράτους. Τα πωλητήρια είναι για τα κλάματα. Παντού. Οι τουαλέτες στο όριο του ανεκτού. Τα κυλικεία απλώς απαράδεκτα. Στην Αρχαία Ολυμπία, δε, το υπαίθριο καφέ θυμίζει σνακ μπαρ της δεκαετίας του ’70 με χειρόγραφο τιμοκατάλογο ανηρτημένο στον τοίχο μόνο στα ελληνικά. Ο τουρίστας έχει απέναντί του πληροφορία ότι διατίθεται «τοστ ανάμεικτο». Είπατε τίποτε;

Η ομορφιά, βέβαια, των τόπων σε κάνει να τα ξεχνάς όλα αυτά, αλλά ως Ελληνας αναρωτιέσαι... Σε όλες τις διαδρομές οι σημάνσεις είναι επιεικώς ανεπαρκείς και δεν είναι περίεργο ότι όταν ρώτησα ξένο φίλο αν θα έκανε μόνος του περιοδεία στην Ελλάδα, μου είπε. «Θα το σκεφτόμουν. Είναι μια χώρα που δεν είναι φιλική στον τουρίστα».

Το διαπίστωσα και εγώ γιατί όπου πήγα δεν υπήρχε κοινή λογική.