Σούργελα σε παρωδία James Bond

Γράφει ο ΠΡΟΚΟΠΙΟΣ

Είναι λογικό να έχουμε την τρομοκρατία που μας ταιριάζει. Κάτι λούμπεν τύποι, σούργελα, με περιορισμένο ιδεολογικό υπόβαθρο και μυαλά βουτηγμένα στο μίσος ή σε φυλλάδια με όπλα από την εποχή που υπήρχε η Τσεχοσλοβακία και έφτιαχνε τουφέκια για επαναστάτες.

Εσείς μπορεί να πανηγυρίζετε όπως οι δημοσιογράφοι για την επιτυχία του Χρυσοχοΐδη, αλλά μεταξύ μας, όταν βλέπεις τα τζιπ να φεύγουν από τη ΓΑΔΑ και τον Μαζιώτη με αλεξίσφαιρο, νομίζεις ότι παρακολουθείς παρωδία James Bond. Μην ανησυχείτε καθόλου, θα γελάσετε αρκετά. Έχουν να κυκλοφορήσουν διάλογοι, σχεδιαγράμματα, λίγο αλατοπίπερο με γκομενικά και γείτονες που πέφτουν από τα σύννεφα και σκάνε με φόρα στο σαλόνι μας.

Οι συνάδελφοι και η Αστυνομία να είναι καλά και το πρόγραμμα θα έχει διάρκεια προκειμένου να μην πλήξουν όσοι, λόγω κρίσης, μένουν κλεισμένοι στο σπίτι. Είναι και φθηνή παραγωγή για τα κανάλια, μια χαρά βολεύονται όλοι. Αφού λένε ότι στα Jumbo θα βγάλουν σωσίβιο Χρυσοχοΐδης για το καλοκαίρι. Διότι όντως θα τραβήξει. Πρώτα θα πέφτουν οι φήμες, μετά θα γίνονται πληροφορίες και στο τέλος αποκαλύψεις, αν και τελικά δεν έχεις τίποτα παραπάνω από μια συμμορία του κοινού εγκλήματος με ψυχιατρική διαταραχή. Και επειδή έχω τσιμπήσει κι εγώ, σπεύδω να προαναγγείλω ότι ρόλο στην ιστορία ίσως παίξει άνδρας που δεν ζει στην Αθήνα και δεν είναι χριστιανός! Τι θέλω να πω; Σιγά μη δώσω εξηγήσεις! Anyway, μην ξεχάσω να σας πω και για τη διαβάθμιση των πληροφοριών. Όταν οι πληροφορίες έρχονται από αστυνομικό συντάκτη, σημαίνει ότι δουλεύει το ρουλεμάν της υπηρεσίας, άντε και κανένας ΚΥΠατζής. Όταν ακούς, όμως, παραθυράτο σχολιαστή να επικαλείται τις πηγές του, τότε ακούς να σου μιλάει ο Χρυσοχοΐδης μέσα από άλλο σώμα.

Ως συνήθως, η ουσία είναι αλλού: στο ιδεολογικό έρεισμα που αποκτούν αυτοί οι τύποι στην κοινωνία. Παλαιότερα κανείς δεν τολμούσε να μιλήσει. Τώρα κανένας δεν έχει πρόβλημα να δείξει το πρόσωπό του. Αυτό κάτι σημαίνει και δεν χρειάζεται να σας το εξηγήσω εγώ.

Σημαίνει και κάτι άλλο. Η κοινωνία μας χωρίζεται στα δύο. Ένα κομμάτι γίνεται βαθιά συντηρητικό, κολλάει επάνω σε «αξίες», φοβάται, νοσταλγεί και αισθάνεται ότι απειλείται. Και ένα άλλο κομμάτι αποφασίζει ότι, ακόμα κι αν χάσει τη ζωή του σʼ ένα ξέσπασμα οργής, δεν είναι δα και big deal. Και στη μέση μένει μια σιωπηρή πλειοψηφία που ψάχνει τρόπο να εκφραστεί, ώμο για να ακουμπήσει...