Μόνον ηλίθιοι δεν αντιλαμβάνονται ότι αυτή η φοβερή κρίση που μας διαπερνά, η κάθαρση μιας εποχής, η ανατροπή, όχι μόνον η οικονομική όπως νομίζουμε, αλλά και η πολιτική, που βλέπουμε να επέρχεται, στην πραγματικότητα αποτελούν το τέλος της Μεταπολίτευσης! Εκείνης της Μεταπολίτευσης που δεν επανέφερε μόνο τη Δημοκρατία, αλλά μας άνοιξε πλατύ τον δρόμο μιας πρωτόγνωρης ευρωπαϊκής ευημερίας.
Μας είχε προσφερθεί πλουσιοπάροχα μία εποχή, που τόσο μακρινή φαίνεται σήμερα, και αντί να τη φυλάξουμε και να την προστατεύσουμε, να τη διατηρήσουμε και να την εμπλουτίσουμε, να την καταστήσουμε άτρωτη, σπεύσαμε και αγωνιστήκαμε, με κάθε τρόπο, να τη σπαταλήσουμε, να την εξαντλήσουμε. Με την αδιαφορία μας, με την ασυδοσία μας, με την απρονοησία μας, ακόμη και με την ασπλαχνία μας. Θα έγραφα και με την ακηδία μας, αλλά φοβάμαι ότι και με το κατάντημα της ελληνικής Παιδείας –αυτά ακριβώς τα ίδια, τα μοιραία, τα σπάταλα χρόνια– ίσως πολλοί δεν θα μπορέσουν να τη… μεταφράσουν.
Μας είχε προσφερθεί πλουσιοπάροχα μία εποχή, που τόσο μακρινή φαίνεται σήμερα, και αντί να τη φυλάξουμε και να την προστατεύσουμε, να τη διατηρήσουμε και να την εμπλουτίσουμε, να την καταστήσουμε άτρωτη, σπεύσαμε και αγωνιστήκαμε, με κάθε τρόπο, να τη σπαταλήσουμε, να την εξαντλήσουμε. Με την αδιαφορία μας, με την ασυδοσία μας, με την απρονοησία μας, ακόμη και με την ασπλαχνία μας. Θα έγραφα και με την ακηδία μας, αλλά φοβάμαι ότι και με το κατάντημα της ελληνικής Παιδείας –αυτά ακριβώς τα ίδια, τα μοιραία, τα σπάταλα χρόνια– ίσως πολλοί δεν θα μπορέσουν να τη… μεταφράσουν.
ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ της ελληνικής οικονομίας, θυμώνουμε ή τρομάζουμε με την επέλευση του ΔΝΤ, μετράμε τα μετρητά που μας απέμειναν, αλλά δεν θέλουμε να δούμε τη δεύτερη, την εξίσου πικρή –και ίσως πιο επικίνδυνη– παρενέργεια, ενός πολιτικού θανάτου που επέρχεται όπως και αν το δει κανείς, όπως και αν το μετρήσει. Αυτός ο διπλός θάνατος είναι που πρέπει να μας τρομάζει.
Το ακόμη χειρότερο, όμως, είναι ότι δεν θέλουμε να το αντιληφτούμε. Κλαίμε επί των ερειπίων της ελληνικής οικονομίας και δεν βλέπουμε τον άλλο κίνδυνο. Ουδείς θέλει να το παραδεχθεί και ουδείς αναρωτιέται: Πώς σπαταλήθηκε τόσο εύκολα, τόσο ωμά, τόσο καταστρεπτικά, τόσο αδιάφορα εκείνο το σχεδόν μοναδικό κεφάλαιο, που είχαμε αποκτήσει, που, στην πραγματικότητα, είχαμε ξαναβρεί εκείνον τον φοβερό και μεγάλο Ιούλιο του 1974.
Το είχαμε ονομάσει, τότε, ίσως ευφυώς, μπορεί όμως και ηλιθίως, Μεταπολίτευση, εορτάσαμε οι πάντες και, όπως γίνεται συνήθως στην Ελλάδα, σπεύσαμε εν συνεχεία να το κατασπαράξουμε.
Το ακόμη χειρότερο, όμως, είναι ότι δεν θέλουμε να το αντιληφτούμε. Κλαίμε επί των ερειπίων της ελληνικής οικονομίας και δεν βλέπουμε τον άλλο κίνδυνο. Ουδείς θέλει να το παραδεχθεί και ουδείς αναρωτιέται: Πώς σπαταλήθηκε τόσο εύκολα, τόσο ωμά, τόσο καταστρεπτικά, τόσο αδιάφορα εκείνο το σχεδόν μοναδικό κεφάλαιο, που είχαμε αποκτήσει, που, στην πραγματικότητα, είχαμε ξαναβρεί εκείνον τον φοβερό και μεγάλο Ιούλιο του 1974.
Το είχαμε ονομάσει, τότε, ίσως ευφυώς, μπορεί όμως και ηλιθίως, Μεταπολίτευση, εορτάσαμε οι πάντες και, όπως γίνεται συνήθως στην Ελλάδα, σπεύσαμε εν συνεχεία να το κατασπαράξουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου