Προχθές το βράδυ ένας φίλος, ελεύθερος επαγγελματίας, διηγιόταν ότι πριν από τον Φεβρουάριο και την περικοπή στα επιδόματα κατηγοριών δημοσίων υπαλλήλων, για κάθε 10 δουλειές που έκανε με το Δημόσιο (γιατί ό,τι και να κάνεις, πάντα θα βρίσκεις το Δημόσιο μπροστά σου) στις 5 του ζητούσαν μίζα.
Από τον Φεβρουάριο και μετά του ζητάνε μίζα και για τις 10 δουλειές, αλλά και αναδρομικά για όσες δεν του ζητήθηκε!
Στην ουρά του ΙΚΑ, συγγενικό μας πρόσωπο, προσφάτως, άκουσε με τ' αυτιά της την υπάλληλο να δηλώνει στο πλήθος, που την περίμενε να διεκπεραιώσει με το πάσο της τη δουλειά, ενώ εκείνο (το πλήθος) περίμενε, όπως πάντα, σαν τον υπήκοο του καϊμακάμη: «Εμένα μου κόψανε τα επιδόματα και θα δουλεύω για όσο με πληρώνουν». (Λες και περίμενε την περικοπή για να περιφρονεί το πλήθος, που της έδινε μπρος στο γκισέ της την αίσθηση της δύναμης μιας εξουσίας που στηρίζεται σ' ένα κόμπλεξ κατωτερότητας).
Στις εφορίες της Αθήνας, ο υπουργός εξακόντισε απειλές αποκεφαλισμού των προϊσταμένων (για να τ' ακούνε και οι υπάλληλοι), με την κατηγορία ότι ολιγωρούν και δεν εισπράττουν, τουλάχιστον τις ληξιπρόθεσμες οφειλές -πάνω από 10 δισ. τα εφικτά- των χρεωστών του Δημοσίου. Αφού ήδη έχουν περικοπεί τα επιδόματα των εφοριακών.
Δεν ξέρω αν η κυβέρνηση έχει συνειδητοποιήσει στα σοβαρά ότι τα πολιτικά σχήματα που γαλούχησαν τον λαό με μια συγκεκριμένη νοοτροπία είναι τα τελευταία, που μπορούν να του την πάρουν πίσω τη νοοτροπία. Μαζί με τα χαρισμένα.
Η κυβέρνηση μπορεί να οδήγησε τη χώρα στο κατ' αυτήν «υπήνεμο λιμάνι» του ΔΝΤ και της Ε.Ε., αλλά μάλλον λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο.
Ο ξενοδόχος, που νοικιάζει το κοτέτσι του για κατάλυμα τους καλοκαιρινούς (και όχι μόνο) μήνες σε τιμή Μόντε Κάρλο «γιατί έτσι του γουστάρει», αφού υπάρχουν γαλαντόμοι χωρίς κριτήριο και το πληρώνουν, δεν έχει σκοπό να κάνει την τουριστική βιομηχανία ανταγωνιστική, γιατί απλούστατα το δάνειο που πήρε από την τράπεζα δεν ήταν ανταγωνιστικό σε σχέση με του αντίστοιχου Ισπανού, η πρώτη ύλη του breakfast δεν είναι ανταγωνιστική σε σχέση με του Τούρκου (γιατί ο προμηθευτής τού πουλάει το βούτυρο σε τιμή 100πλάσια από την τιμή παραγωγού) και γιατί ο ίδιος -ο ξενοδόχος- θέλει να βγάλει σε 20 μέρες όσα θα έβγαζε δουλεύοντας αλλού 12 μήνες. Ετσι τον έμαθαν.
Το μισό λαδάκι που βγάζει η Ελλάδα πουλιέται στους Ιταλούς σε τιμή εξευτελιστικά κάτω από την εξευτελιστική τιμή παραγωγού, που πληρώνει ο συνεταιρισμός. Χωρίς αυτό το λαδάκι και τη χαμηλή του οξύτητα, το ιταλικό δεν μπορεί να πάρει τη σφραγίδα καθαρότητας που χρειάζεται για να μοσχοπουληθεί στις ξένες αγορές και να θησαυρίζει η Ιταλία, αφήνοντας τη θεία Τασία να μη βγάζει τίποτε στο χωριό, πληρώνοντας ήδη στους Αλβανούς εργάτες μεροκάματο ελληνικού ύψους (και δικαίως, αφού τα δικά μας καμάρια απολαμβάνουν το φραπέ της ανεργίας, επιδοτούμενο από τον θαμπωμένο μπαμπά και μαμά, που έκαναν το κατόρθωμα να αποκτήσουνε παιδί).
Οι τρεις καμπαλέρος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που βρίσκονται ήδη εδώ και έχουν φρίξει από τη ρωμέικη νοοτροπία του σταρχιδισμού, τρώνε με 45 ευρώ -και οι τρεις- στο «Κεντρικό» κάθε μεσημέρι (ενώ οι αντίστοιχοι δικοί μας θα έτρωγαν με 300 ευρώ στο Four Seasons), αλλά ψάχνουν την άκρη του νήματος στα λεφτά, ενώ δεν είναι εκεί.
Δεν πάσχει από λεφτά η χώρα, λεφτά έχει. Είναι ήδη στα χέρια των μεσαζόντων εμπόρων κάθε είδους και στους μεσάζοντες προμηθευτές κάθε είδους. Είναι ήδη στα χέρια των τεμπελχανάδων συνδικαλιστάδων, οι πιο πολλοί από τους οποίους δεν έχουν δουλέψει ποτέ τους και απολαμβάνουν προνόμια προυχόντων.
Είναι ήδη στα χέρια εκατοντάδων χιλιάδων δήθεν επαγγελματιών, που κλέβουν στο ζύγι, στην εργασία, στην εφορία, στην ποιότητα τους ίδιους τους τούς συμπατριώτες.
Είναι ήδη στα χέρια των εργολάβων και των αεριτζήδων της διαπλοκής, που μονοπωλούν τα έργα και τα υλικά του δημόσιου τομέα.
Είναι ήδη στα χέρια των λαθρεμπόρων στα καύσιμα, στα ναρκωτικά, στα όπλα, στα καπνά, στους μετανάστες, στα ανταλλακτικά, στα ρούχα, στη μουσική.
Είναι ήδη στα χέρια του συνόλου σχεδόν των βουλευτών της τελευταίας 25ετίας (ελάχιστες οι εξαιρέσεις), που έχουν καταληστέψει το δημόσιο χρήμα με διορισμούς κηφήνων, αποθησαύριση περιουσιών, κατασπατάληση του κοινού κορβανά σε επιλεκτικούς άχρηστους νόμους και έργα.
Ολο αυτό δεν είναι οικονομικό πρόβλημα. Είναι Πρότυπο. Είναι Status. Είναι η Επιβεβλημένη Νοοτροπία, χωρίς την οποία είσαι ένας Αποτυχημένος στη χώρα. Το κυριότερο: Αυτό είναι το χρήμα, που αρνείται να συλλάβει και να βάλει σε τάξη η κυβέρνηση, αγκαζέ με το Νομισματικό Ταμείο.
Μέχρι να δει τον κόσμο πολύ εξαγριωμένο στους δρόμους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου