Η δολοφονία του πνεύματος

Του ΠΑΝ. ΤΙΜΟΓΙΑΝΝΑΚΗ

To πρόβλημα στην Ελλάδα των ημερών που ζούμε είναι πως δεν υπάρχει πνευματική ελίτ. Από εκεί ξεκινούν όλα τα δεινά. Κι αυτό είναι επίσης κάτι που δεν παρουσιάστηκε ξαφνικά τώρα αλλά έχει τις ρίζες του στο παρελθόν, στο προ 30ετίας…

Από τη δεκαετία του ‘80 ξεκίνησε σιγά σιγά η αποθάρρυνση της διανόησης. Η νέα τάξη πραγμάτων που ενέσκηψε στην Ελλάδα του «…δώσ’ τα όλα» των ημερών εκείνων δεν ήθελε πολύ για να στρέψει τον κόσμο προς τα εκεί που τον έστρεψε. Και που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Κι από τη δεκαετία του ‘90 που ξέσπασε η καταιγίδα διαρκείας της ιδιωτικής τηλεόρασης, εκεί νομίζω πως τέλειωσαν όλα… Τα πάντα έγιναν «ξεφωνιτάδικα» τηλε-παραθύρων, που αντικατέστησαν τα παράθυρα της γειτονιάς από τα οποία ξεφωνίζονταν κάποτε οι γειτόνισσες, οι άνθρωποι στριμώχνονται από ματαιοδοξία προκειμένου να τους δουν στο γυαλί χωρίς να έχουν κάτι στην ουσία να πουν κι ούτε κι εκείνοι που τους βγάζουν έχουν στην ουσία κάτι να τους ρωτήσουν.

Ποιοί είναι οι πνευματικοί άνθρωποι στην Ελλάδα τού σήμερα, πού βρίσκονται, ποιοι τους εκπροσωπούν, ποιοι τους παρουσιάζουν; Δεν θα αρχίσω να αραδιάζω ονόματα του παρελθόντος διότι η διάθεσή μου δεν είναι παρελθοντολάγνα. Δείτε λοιπόν τι προβάλλει το κάθε κανάλι και μετά αναλογιστείτε τι λαό διαμορφώνουμε και σε τι λαό εξελισσόμαστε. Πώς μπορείς μετά να αντιδράσεις επί της ουσίας απέναντι σε αυτούς που όταν σε κυβερνούν στην ουσία σε κοροϊδεύουν; Οταν καλλιεργείται όλη αυτή η αντιπνευματική τάση πώς να βρει η μαζική κουλτούρα τις απαντήσεις στα ερωτήματα που δεν είναι σε θέση να βάλει, και το μόνο στο οποίο μπορεί να καταφύγει είναι στις θεωρίες συνωμοσίας που είναι το πιο εύκολο, το πιο προφανές, το πιο επιφανειακό.

Η ελλιπής μόρφωση περιορίζει την αντίληψη της μάζας και του ατόμου και μέχρι ένα χαμηλό σημείο μπορεί μόνο να φτάσει… Αυτή νομίζω πως είναι η μέγιστη ελληνική τραγωδία που βιώνουμε κι από αυτή είναι που δεν βλέπω να βγαίνουμε διότι δεν έχουμε τα όπλα εκείνα που θα μας καθιστούσαν σημαντικούς.