Ηγέτες που αντέχουν στους κραδασμούς

Tης Ριτσας Μασουρα

Η αίσθηση της απογοήτευσης είναι σχεδόν κραυγαλέα, λες και τίποτα πια δεν επιδέχεται βελτιώσεις. Ο ενθουσιασμός των πρώτων καιρών για το μεγαλειώδες, τότε, επίτευγμα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ενωση σμικρύνεται. Οχι γιατί τα πράγματα ακολουθούν πλέον μια φυσιολογική πορεία, όπου τα κουτάκια στη συρταριέρα ανοιγοκλείνουν θαυμάσια με τέλειους γερμανικούς μηχανισμούς και ανθεκτικό γαλλικό λούστρο, αλλά γιατί το σύνολο της εικόνας γίνεται μπακαλίστικο. Θυμίζει τους μπακαλόγατους με τα τεφτέρια στις ελληνικές γειτονιές. Τότε που η ανοχή λόγω φτώχειας ήταν δεδομένη, αλλά ακόμη κι αυτή είχε όρια.

Σήμερα η Ε.Ε., μακριά πια από τα τεφτέρια άλλων εποχών, κινείται στα δικά της πεπερασμένα όρια: η επίτευξη αριθμητικών πράξεων μέσα από εξισώσεις, παραγοντοποιήσεις και συναρτήσεις από τη μια και η πάλη για τη διατήρηση του Συμφώνου Σταθερότητας από την άλλη. Ο πρωταγωνιστής άνθρωπος θυμίζει ανυπόδητο πολίτη που παρακολουθεί τις διασταυρώσεις πυρών πάνω από την τεθλασμένη γραμμή των χρεών και των ελλειμμάτων. Γίνεται ακούσιος μάρτυρας έμμεσων απειλών και άμεσων προσβολών και κάποιες ώρες νιώθει σαν μικρόβιο σε στάσιμα νερά. Πόσο του αξίζει αυτό, ακόμη κι αν εξαρχής δεν υπήρξε καλός παίκτης;

Για την Ε.Ε. έχουν γραφτεί άπειρα βιβλία, με οραματισμούς. Ο Μαρκ Λέοναρντ στο βιβλίο του «21ος: ο αιώνας της Ευρώπης» γράφει ότι «η Ευρώπη τον 21ο αιώνα θα αναδειχθεί σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη επειδή αποτελεί το μοναδικό σχήμα στον κόσμο που μπορεί να δαμάσει τους ανέμους της παγκοσμιοποίησης. Η εξέγερση των πολιτών ενάντια στις τάξεις των Ευρωπαίων πολιτικών θα αναγκάσει τους Ευρωπαίους ηγέτες να αλλάξουν συμπεριφορά».

Λίγο πριν από τον Λέοναρντ, ο Ερικ Χομπσμπάουμ είχε παραδεχτεί ότι η μόνη απόπειρα ελέγχου της οικονομίας σε παγκόσμια κλίμακα έγινε με τη σύσταση ενώσεων κρατών, όπως η Ε.Ε. Και ότι ο σημερινός κίνδυνος έγκειται στο ότι ηγέτιδες δυνάμεις, όπως η ΗΠΑ, η Ε.Ε. και η Ιαπωνία, μπορούν να οδηγηθούν στη λήψη αποτελεσματικών μέτρων μόνον σε περιόδους κρίσης!

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Ποιος θα ισχυριστεί ότι η Ε.Ε. μπορεί αυτή την ώρα να λάβει αποτελεσματικά της κρίσης μέτρα; Ποιος από τους Ευρωπαίους ηγέτες θα αποφασίσει αν μας οφείλεται επιστροφή σε κεϊνσιανές συνταγές ή σε καπιταλιστικές ορθοδοξίες;

Σκυμμένοι οι Ευρωπαίοι ταγοί πάνω από το μαγικό μουσικό κουτί των αριθμών επιχειρούν τα ακατόρθωτα. Αλλά δεν έχουν ψυχή, δεν πάλλεται το είναι τους. Λείπει το πάθος των ποτάμιων υδάτων που κάποτε ξεπερνάει την κοίτη και πλημμυρίζει την πεδιάδα. Κι αν κάτι ανακύπτει ως πρώτη ανάγκη είναι η ανάγκη του ισχυρού ευρώ. Ξεχνούν, ωστόσο, οι ηγέτες ότι η Ε.Ε. δεν θυμίζει πια το αόρατο χέρι που λειτουργεί μέσα από το κέλυφος των παραδοσιακών πολιτικών δομών. Κι αυτό που προέχει είναι να δημιουργηθεί ένα ασφαλές δίχτυ αλληλεγγύης μεταξύ των λαών και ενδιαμέσως φυτώρια πολιτικής σκέψης, προσαρμοσμένα στις σημερινές κλιματικές συνθήκες, όπου ο άνθρωπος-κηπουρός θα είναι πάνω και πέρα από οποιαδήποτε άλλη στρατηγική. Αυτό, όμως, προαπαιτεί ηγέτες που θα αντέχουν στους κραδασμούς.

πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ