Ο Στραβός Γιαλός

Γράφει ο Χρήστος Α. Ιωάννου

Καθώς το Δημόσιο για να χρηματοδοτήσει τις δαπάνες του δανείζεται πολύ ακριβά, ενώ για να περιορίσει τα ελλείμματά του αυξάνει έμμεσους φόρους και περικόπτει δαπάνες και αμοιβές «οριζοντίως», πλήττοντας αδιακρίτως τα «χλωρά» και τα «ξερά», εκτός από τη διαφάνεια στις δημόσιες δαπάνες (στην οποία αναφερθήκαμε το περασμένο Σάββατο) εξίσου στρατηγική σημασία έχει και η αποτελεσματικότητα των δημοσίων δαπανών.

Εάν τα δημόσια αγαθά και οι υπηρεσίες είχαν την ποιότητα που πρέπει να έχουν -κάτι που δεν εξαρτάται τόσο πολύ από το ύψος των επενδύσεων και των κονδυλίων αλλά από τις ιδέες, την υπευθυνότητα των εργαζομένων και την έξυπνη οργάνωση- το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων θα ήταν πολύ ψηλότερο, έστω και με τους ίδιους μισθούς. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις θα μπορούσε να είναι ψηλότερο ακόμη και με τους (συγκυριακά) μειωμένους, λόγω της δημοσιονομικής κρίσης, μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων.

Τις επιπτώσεις των, ανεπαρκούς ποιότητας, δημοσίων αγαθών στο βιοτικό τους επίπεδο επισημαίνουν συνεχώς, και δικαίως οι πολίτες. Προ ημερών δε στην προ Ημερησίας Διατάξεως συζήτηση πολιτικών αρχηγών στην Βουλή εις εξ αυτών «συνόψισε» το «αδιέξοδο», με τρόπο που δείχνει ότι, εν τέλει, ως προς την παροχή των δημοσίων αγαθών (π.χ. της δημόσιας εκπαίδευσης, της Παιδείας) θεωρείται ότι, μάλλον, «είναι στραβός ο γιαλός»!..

Είπε: «Για σκεφτείτε ένα ζευγάρι εκπαιδευτικών με μια εικοσαετία εργασίας και οικογενειακό εισόδημα 2.500 ευρώ με 3.000 ευρώ, που έχει και ένα στεγαστικό δάνειο να αποπληρώσει και δύο παιδιά στο φροντιστήριο, ή ένα παιδί στο φροντιστήριο και το άλλο να σπουδάζει σε μια άλλη πόλη. Πόσο μειώνεται το εισόδημά τους με τα μέτρα που πήρατε στις 3 του Μάρτη; Έχετε υπολογίσει; Από πού θα κόψουν αυτοί; Από πού θα κόψουν για να πληρώσουν τα νέα έξοδα; ? Από τις σπουδές των παιδιών; Θα σταματήσουν τα φροντιστήρια των παιδιών; Ξέρω πολλούς που το έχουν κάνει».

Και ουδείς αναρωτήθηκε αν εκτός από όλους τους άλλους (? μα όλους), η πηγή του αδιεξόδου στον οικογενειακό προϋπολογισμό βαρύνει και τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, τις εκπροσωπήσεις τους, και τα κινήματά τους, που επί σειρά δεκαετιών θεωρούν «αναγκαία» και «φυσιολογική» την αναλογικά υπέρογκη ιδιωτική δαπάνη για «τα φροντιστήρια», και τη δυσανάλογα υψηλή ιδιωτική δαπάνη έναντι άλλων κρατών για την τριτοβάθμια «δημόσια δωρεάν εκπαίδευση».

Ένα «κίνημα παιδείας» θα είχε στόχο μία άλλη αισθητική του διπλού, και διπλά πληρωμένου από τους πολίτες, «εκπαιδευτικού» χρόνου των νέων στα σχολεία και στα «φροντιστήρια», (και του «χώρου»), θα ασχολούνταν δε και με την αποτελεσματικότητα των δημοσίων δαπανών στην εκπαίδευση, από την πρωτοβάθμια έως και την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το μεταπολιτευτικό «ιδιωτικοδημόσιο» πάρτι έφερε τους πολίτες στα όρια