Αδιέξοδα για όλους

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΕΡΡΙΚΟΣ ΜΠΑΡΤΖΙΝΟΠΟΥΛΟΣ

Τα πράγματα έχουν αγριέψει. Και, όπως φαίνεται, περισσότερο απ’ όσο προέβλεπε ή φοβόταν η κυβέρνηση. Ακόμη και οι «κόκκινες γραμμές» δεν αντέχουν στις πιέσεις των εταίρων μας, οι οποίοι, για να μας δώσουν τη στήριξη που ζητάμε, απαιτούν μέτρα και θυσίες που ξεπερνούν τις αντοχές εκείνων που θα υποχρεωθούν να τις υποστούν. Γιατί δυστυχώς σ’ αυτό το σημείο είμαστε πια. Και είναι αδιέξοδο.

Τώρα πια δεν μιλάμε για μέτρα που θα πληρώσουν οι έχοντες και κατέχοντες. Ούτε για μέτρα που απλώς θα μειώσουν το εισόδημα κάποιων καλά αμειβόμενων ή έστω θα τους υποχρεώσουν να περιορίσουν κάποια έξοδό τους. Τώρα μιλάμε γι’ αυτούς, και δεν είναι λίγοι, που η αύξηση του ΦΠΑ θα επιβαρύνει αφόρητα τον προϋπολογισμό τους ή η στέρηση του 14ου μισθού θ’ αφήσει ένα τεράστιο κενό στο εισόδημά τους. Και γι’ αυτούς η κατάσταση είναι αδιέξοδη.

Οπως είναι και για μένα αυτή η στιγμή. Ξέρω ότι η εύκολη λύση είναι ο λαϊκισμός, η μεγαλοστομία, η προστασία των οικονομικά αδύναμων. Αλλά ξέρω ότι στην πραγματικότητα δεν είναι λύση. Γιατί, ας μη γελιόμαστε, αν η κρίση δεν ξεπεραστεί και οι παρενέργειές της σαρώσουν τη χώρα, ούτε οι έχοντες ούτε οι σχετικά εύποροι θα καταβάλλουν το τίμημα. Οι οικονομικά αδύναμοι, οι χαμηλόμισθοι και οι χαμηλοσυνταξιούχοι είναι εκείνοι που θα υποστούν τις συνέπειες και καμιά φιλολαϊκή διακήρυξη δεν θ’ αποδειχθεί ικανή να τους προστατεύσει.

Αλλά από την άλλη πλευρά, πώς να διανοηθείς να ψελλίσεις σε κάποιον να πληρώσει από αυτά που δεν έχει ή να στερηθεί εκείνα που συμπλήρωναν ένα μικρό μέρος από αυτά που του έλειπαν;

Πώς γίνεται να επιβάλλεις θυσίες σε κάποιον που αντικειμενικά δεν είναι σε θέση να τις αντέξει;

Πώς μπορείς να ζητήσεις από κάποιον να βυθιστεί ακόμη πιο βαθιά στην ανέχεια;

ΠΗΓΗ ΕΘΝΟΣ