Αν είμαστε σε πόλεμο, ποιος είναι ο εχθρός;

Άρθρο εξαιρετικό

Της Σοφίας Βούλτεψη

svoultepsi@yahoo.com

Καλά όλα αυτά τα δραματικά που παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό –πρωθυπουργικά διαγγέλματα πολεμικού περιεχομένου, δημόσιες συνεδριάσεις του Υπουργικού Συμβουλίου και κινδυνολογίες (όχι πλέον για το 14ο, αλλά για τον 4ο μισθό) και διάφοροι κεκράχτες που προσπαθούν να μας πείσουν πως ό,τι έγινε έγινε, τώρα… σκάστε και πληρώστε. Στην ανάγκη, πάρτε και μια ντουζίνα εξεταστικές να ξεθυμάνετε.

Καλά όλα αυτά, λοιπόν, αλλά αν είμαστε σε πόλεμο, όπως είπε ο πρωθυπουργός, πού βρίσκεται ο εχθρός; Να τρέξουμε να τον κατατροπώσουμε. Αλλά ποιος είναι ο εχθρός; Βρίσκεται στο εξωτερικό; Αν είναι έτσι, τότε γιατί δεν τους ξεμπροστιάζουμε; Όχι με κουβέντες του αέρα, αλλά με επιθετικά επιχειρήματα, μέχρι να πάρουμε φαλάγγι τους δολιοφθορείς.

Δυστυχώς, όμως, ο εχθρός βρίσκεται στο εσωτερικό. Επί δεκαετίες δρα υποχθόνια, σπαταλά το δημόσιο χρήμα, αρπάζει μίζες, κακοδιαχειρίζεται, διορίζει κλέφτες και ανίκανους σε ζωτικής σημασίας θέσεις, καταστρέφει κάθε δημιουργική δύναμη της χώρας, υποτάσσοντάς την στο πελατειακό κράτος και στο ρουσφέτι.

Μιλάνε για το έλλειμμα και κάνουν ότι δεν… υπάρχει το χρέος. Μα ποιος το δημιούργησε αυτό το θηριώδες χρέος, εξαιτίας του οποίου έχουμε τα θηριώδη ελλείμματα και προκαλούμε την αντίδραση των δανειστών μας, που φοβούνται πως δεν θα έχουμε να τους πληρώσουμε τους τόκους;

Τώρα ετοιμάζουμε Εξεταστική Επιτροπή, για να βρούμε ποιος παραποιούσε τα στοιχεία που στέλναμε στην Ε.Ε. Αυτό είναι πάλι το θέμα; Να απολογηθούμε και να δώσουμε εξηγήσεις στους εκτός συνόρων; Με τους «από μέσα» θα λογαριαστούμε ποτέ; Θα τους καλέσουμε να μας πουν πού πήγε ο πακτωλός των ευρωπαϊκών κονδυλίων; Θα μάθουμε πού πληρώθηκε τι;

Μιλάμε για τεράστια ποσά: 1,2 δισ. εκιού (1985-1987), 8 δισ. εκιού (1988-1993), 17,5 δισ. ευρώ (1994-1999), 25 δισ. ευρώ (2000-2006) και… συνεχίζουμε.

Επειδή τα κοινοτικά πακέτα στήριξης δίδονται κάθε φορά για συγκεκριμένο σκοπό, μια κανονική Εξεταστική Επιτροπή θα μπορούσε εύκολα να βρει άκρη, ερευνώντας έργα, προϋπολογισμούς και υπερβάσεις. Αυτό, βέβαια, αν δεν στέλναμε εκπρόσωπο στη ΔΝΤ κάποιον που διετέλεσε υπουργός Οικονομικών την περίοδο 1987-1989. Είκοσι χρόνια και διακόσια δισ. ευρώ μετά, κανείς δεν πάει χαμένος…