Ο ρόλος και η αποστολή του πανεπιστημίου

Του Αντωνη Μακρυδημητρη

(καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών)

Τον προσεχή Μάιο θα διεξαχθούν οι εκλογές για την ανάδειξη των νέων πρυτανικών αρχών στα πανεπιστήμια της χώρας. Την ίδια περίοδο χιλιάδες νέοι και νέες θα εισέρχονται στο τελευταίο στάδιο μιας έντονης και απαιτητικής έως ψυχοφθόρας προσπάθειας για την εισαγωγή τους σε αυτά. Το ζήτημα είναι, λοιπόν, πώς προετοιμαζόμαστε εμείς οι παλαιότεροι για να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες των νέων ανθρώπων. Σε αυτό το ακανθώδες ερώτημα είναι ίσως αναπόφευκτο ότι δίδονται ποικίλες απαντήσεις, που άλλοτε διαπνέονται από μια διάθεση καταγγελίας των πάντων και άλλοτε από υπερβάλλουσα αισιοδοξία.

Δεν είναι αυτή η κατάλληλη στιγμή για να αναφερθούμε εν εκτάσει στα κρίσιμα προβλήματα της ανώτατης παιδείας στη χώρα μας (τον κρατισμό και τη γραφειοκρατική εξάρτηση, τον συντεχνιασμό και την κομματικοποίηση, τη χαλαρότητα των σπουδών, της διδασκαλίας και της έρευνας, τη διακύβευση της ποιότητας).

Ούτε για το ατελέσφορο της διαρκούς απόπειρας μεταρρύθμισής της, που σαν τον ιστό της Πηνελόπης κάποιοι τον υφαίνουν και άλλοι τον ξηλώνουν καθημερινά. Πολλοί στα πανεπιστήμια αισθάνονται ότι βιώνουν τη διάψευση ενός μύθου - του μύθου της αυτονομίας, της πνευματικής και επιστημονικής αριστείας, της πληρότητας και εντελέχειας της πανεπιστημιακής ζωής.

Προκειμένου να καταστεί δυνατή η αναστήλωση του κύρους και της ευρυθμίας του πρώτου δημόσιου πανεπιστημίου της χώρας είναι αναγκαίο να συμφωνηθεί και να εφαρμοστεί ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα τήρησης ορισμένων αρχών, όπως οι ακόλουθες:

Α. Η αξιοκρατία και η άμιλλα στη σπουδή και την έρευνα (βασική και εφαρμοσμένη) πρυτανεύει, ώστε το πανεπιστήμιο να επιτελέσει τον ρόλο του για τη διαμόρφωση και αναπαραγωγή του πνευματικού κεφαλαίου της χώρας.

Β. Η διακίνηση των ιδεών και η αναζήτηση της επιστημονικής αλήθειας δεν μπορεί να παρεμποδίζεται και να εκφυλίζεται με πρακτικές δημοσιοϋπαλληλικής ραθυμίας ή καταχρηστικής παραμόρφωσης του «ασύλου». Δημοκρατία δεν σημαίνει ασυδοσία ούτε ανευθυνότητα και η ελευθερία δεν συνάδει με απαγορεύσεις και αποκλεισμούς. Οι τυχόν διαφωνίες μπορεί να επιλύονται με διάλογο και ειρηνικά μέσα δίχως αδράνεια και αβελτηρία. Ο θεσμός του Πανεπιστημιακού Συνηγόρου, εφόσον ιδρυθεί, μπορεί να συμβάλει θετικά προς αυτή την κατεύθυνση.

Γ. Η νομιμότητα, η δημοσιότητα και η διαφάνεια όλων των διαδικασιών του πανεπιστημίου, μαζί με τη σώφρονα αξιοποίηση όλων των πόρων του, αποτελεί συνθήκη sine qua non για την ομαλή και αποτελεσματική λειτουργία του. Για τούτο είναι αρμόδια η εκάστοτε διοίκησή του (αιρετή και μη), η οποία δεν μπορεί να ασκείται από μη ειδικούς και αρμοδίους. Ούτε να περιπλέκεται στα γρανάζια του νομικισμού, της τυπολατρίας, του συντεχνιασμού και της γραφειοκρατίας.

Δ. Η αυτονομία του πανεπιστημίου τέμνεται με τον τερματισμό του καθεστώτος της αποικιοποίησής του από αλλότριες προς τη φύση του λογικές και προτεραιότητες οικονομικού ή επιχειρηματικού χαρακτήρα, πολιτικής ή κομματικής σκοπιμότητας. Το πανεπιστήμιο δεν είναι οίκος εμπορίου ούτε θύλακας κομματισμού, κρατισμού ή ευνοιοκρατίας. Η παιδεία δεν υπηρετεί το κέρδος ούτε την εξουσία, είναι κοινή ωφέλεια και αξία. Ανήκει στην κοινωνία των πολιτών και προάγει το πνεύμα της ελευθερίας.

Ε. Το πανεπιστήμιο αποτελεί κορυφαίο ανθρωπιστικό θεσμό και προσφέρει στην κοινωνία το κύριο πεδίο συνάντησης ιδεών, εννοιών και ρευμάτων σκέψης, που είναι ανοιχτές σε προβληματισμούς και κριτική μακριά από δογματισμούς και αγκυλώσεις της μιας ή της άλλης μορφής. Εκφράζει την κριτική συνείδηση της κοινωνίας με θάρρος και υπευθυνότητα, αλλ’ όχι με νωθρότητα και μαλθακότητα, με ανοχή και σεβασμό στην αντίθετη άποψη, αλλ’ όχι φόβο ούτε θράσος.

Υπερνικώντας, λοιπόν, τη μοιρολατρία του «τίποτα δεν γίνεται» μπορούμε να δράσουμε αποφασιστικά ώστε το πανεπιστήμιο να αποτελέσει ξανά μιαν εστία φωτός (σχολείο των σχολείων της Ελλάδος) και να προσφέρει ευκαιρίες μιας αυθεντικά πνευματικής ζωής στα μέλη (παλιά και νέα) της πανεπιστημιακής μας κοινότητας. Αλλά και να λειτουργήσει ως ένας φάρος αλήθειας, κριτικής σκέψης, ορθολογισμού και δημιουργικότητας στη χειμαζόμενη από την κρίση κοινωνία μας. Με «αρετή και τόλμη».

ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ερχεται νέο κύμα κερδοσκοπίας

Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΔΕΛΑΣΤΙΚ

Καταστροφικό ήταν χθες το κλίμα που περνούσαν για τη δανειοληπτική ικανότητα της Ελλάδας οι σοβαρές εφημερίδες της Ευρώπης και της Αμερικής. Με μεγαλύτερη ή μικρότερη οξύτητα στις διατυπώσεις, όλες θεωρούσαν αποτυχημένη την έκδοση του 7ετούς ελληνικού ομολόγου.

Ο λόγος είναι φυσικά το ότι το επιτόκιο δανεισμού κρίνεται υπερβολικά υψηλό. Αυτό το 6% θα καταβροχθίσει ουσιαστικά και θα μεταφέρει στους ξένους δανειστές όλα τα χρήματα που περικόπηκαν από τους εργαζόμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, από το πάγωμα των συντάξεων, αλλά και τα έσοδα από τους νέους φόρους που επέβαλε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Θυσίες χωρίς κανένα νόημα και κανένα αποτέλεσμα καθίστανται έτσι τα όσα υπομένει ο ελληνικός λαός, αφού καταλήγουν στις τσέπες των επιτήδειων κερδοσκόπων.

"Οι ελληνικές ελπίδες τσακίστηκαν από την ασθενή ανταπόκριση στην πώληση ομολόγων", ήταν ο χαρακτηριστικός τίτλος του σχετικού ρεπορτάζ της βρετανικής εφημερίδας "Γκάρντιαν", η οποία σημειωτέον είναι φιλοσοσιαλιστική.

"Η Αθήνα πουλάει περισσότερα ομόλογα, αλλά πληρώνει βαρύ αντίτιμο. Η επίδειξη υποστήριξης από την ΕΕ απέτυχε να προσελκύσει το ενδιαφέρον των επενδυτών", έγραφε στους πρωτοσέλιδους τίτλους της η παγκόσμια έκδοση των "Τάιμς της Νέας Υόρκης", η οποία άρχιζε σαρκαστικά το ρεπορτάζ της: "Ποια είναι τέλος πάντων η αξία μιας υπόσχεσης από τις κυβερνήσεις της Ευρωζώνης; Οχι και μεγάλη, όπως φαίνεται", έγραφε, αναφερόμενη στο γεγονός ότι δεν στάθηκε επαρκές το σχέδιο βοήθειας της ΕΕ για να ρίξει τα επιτόκια δανεισμού της Ελλάδας.

Την ίδια κατ' ουσίαν άποψη εξέφραζε και η γερμανική "Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε", τονίζοντας μεταξύ άλλων: "Δεν εκπληρώθηκε μέχρι τώρα η ελπίδα της ελληνικής κυβέρνησης για αισθητή μείωση των αποδόσεων (των ελληνικών ομολόγων), μετά την υπόσχεση βοήθειας σε περίπτωση ανάγκης από το ΔΝΤ και τους Ευρωπαίους εταίρους".

Απογοητευμένη ήταν και η σοσιαλιστική ισπανική "Ελ Παΐς", η οποία ενδιαφέρεται ιδιαιτέρως γιατί δεν αποκλείεται καθόλου στο σύντομο μέλλον να βρεθεί και η Ισπανία σε κατάσταση ανάλογη με αυτή της Ελλάδας. "Η Ελλάδα πέρασε οριακά το πρώτο τεστ της αγοράς μετά την υποστήριξη της ΕΕ", ήταν ο τίτλος σχεδόν ολοσέλιδου σχετικού ρεπορτάζ της.

"Δεν πείστηκαν" ήταν ο πρωτοσέλιδος τίτλος και των "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς" του Λονδίνου, που αναφερόταν στις αγορές και την άποψή τους για το υποτιθέμενο σχέδιο διάσωσης της ελληνικής οικονομίας που κατάρτισε η ΕΕ.

Η αλήθεια είναι πως κανένας σοβαρός αναλυτής δεν περίμενε αποκλιμάκωση των ελληνικών επιτοκίων δανεισμού, αφού, όπως έχουμε ήδη αναλύσει, η απόφαση της Ευρωζώνης ναι μεν διακηρύσσει ότι η χώρα θα βοηθηθεί όταν φτάσει στο χείλος της χρεοκοπίας, αλλά παράλληλα υπογραμμίζει ότι η Ελλάδα απαγορεύεται να βοηθηθεί από την ΕΕ πριν φτάσει στο σημείο αυτό, πράγμα που αντικειμενικά ενθαρρύνει, δεν αποθαρρύνει τους κερδοσκόπους.

Στο προχθεσινό μάλιστα φύλλο τους οι "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς" είχαν ανάλυση ενός από τους κορυφαίους αρθρογράφους τους, του Βόλφγκανγκ Μινχάου, με τον άκρως αποκαλυπτικό τίτλο "Η Ευρώπη δεν έλυσε τίποτα γύρω από την Ελλάδα". "Καπνό και καθρεφτάκια που μπορούν να κοροϊδέψουν κάποιον για ένα λεπτό", χαρακτήριζε απερίφραστα το περιβόητο σχέδιο στήριξης.

Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, η έκδοση του 7ετούς ομολόγου μέσω της αποτυχίας της έδειξε ότι επρόκειτο για πολιτικό σφάλμα. Σφάλμα με σοβαρές οικονομικές, αλλά επιπροσθέτως και επικοινωνιακές - ψυχολογικές διαστάσεις. Η ασθενής προσέλκυση δανειστών, που επισημαίνεται από τους πάντες, επιδείνωσε σοβαρά το κλίμα για τα ελληνικά ομόλογα.

Η κατάσταση χειροτέρευσε περισσότερο από το δεύτερο πολιτικό σφάλμα, τη χθεσινή αψυχολόγητη έκδοση 20ετούς ομολόγου, ύψους μόλις ενός δισεκατομμυρίου ευρώ, το οποίο στάθηκε αδύνατο να καλυφθεί, καθώς τελικά αγοράστηκαν μόνο 390 εκατομμύρια.

Ούτως ή άλλως αναμενόταν νέο κύμα κερδοσκοπικών επιθέσεων, δεδομένης της πιεστικής ανάγκης της Ελλάδας να δανειστεί μέσα στον Απρίλιο και τον Μάιο τουλάχιστον 15 δισ. ευρώ ακόμη. Με αυτές τις αρνητικές εξελίξεις, αυτό το κύμα θα έχει σίγουρα ισχυρότερη ένταση, δυστυχώς.

Οι Γερμανοί

Να δανειστούμε ακριβότερα, λένε!

Αποφασισμένο να μη βοηθήσει την Ελλάδα ακόμη και αν φτάσει στο σημείο να δανείζεται και με 7% και με 8% και με 9% δείχνει το Βερολίνο! "Πότε επέρχεται κατάσταση ανάγκης; Σίγουρα όχι όταν οι Ελληνες πρέπει μόνο να πληρώσουν υψηλότερα επιτόκια", γράφει σε πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της η "Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε" και συνεχίζει: "Η Ελλάδα δεν πρόκειται να βρεθεί αύριο υπερχρεωμένη. Τα τοκοχρεολύσια ως τμήμα των συνολικών εξόδων βρίσκονται με 11% σε ιστορικά χαμηλό σημείο. Παλαιότερα βρίσκονταν στο 30%", τονίζει. Χρωστάμε λίγα, επομένως, κατά τους Γερμανούς, οι οποίοι στην πραγματικότητα απαιτούν να δανειστούμε περισσότερα και με ακριβότερα επιτόκια!

ΠΗΓΗ ΕΘΝΟΣ

Τους έχουν πάρει όλοι χαμπάρι…

Γράφει ο Κ. Σ. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ

Papanikolaou.konstantinos@gmail.com

Θρίαμβος ήταν για την «πεταλωμένη» κυβερνητική προπαγάνδα ο χθεσινός δανεισμός της Ελλάδας από τους «κερδοσκόπους» με επιτόκιο 5,9! Καμία σημασία δεν έχει ότι ακόμα και αμέσως μετά τη «νίκη στις Βρυξέλλες», που πέτυχε, κατά την ίδια προπαγάνδα, ο Γ.Α. Παπανδρέου, η διαφορά επιτοκίου (spread) μεταξύ ελληνικών και γερμανικών ομολόγων που θα χρησιμοποιηθεί στον υπολογισμό είναι πάλι 310 μονάδες βάσης (3,1%) πάνω από αυτό των mid-swaps.

Αντί να σχολιάσουμε εμείς, ας αφήσουμε τους πολίτες που σχολίασαν χθες στην ιστοσελίδα της «Ελευθεροτυπίας»:

-Gerolykos: Παραπέμπω στον ύμνο στο διευθυντή του ΟΔΔΥΧ Π. Χριστοδούλου, που παράτησε θέση με 50.000 και πήγε στον ΟΔΔΥΧ για 7.000, επειδή βαριόταν κι επειδή θέλει να βάλει πλάτη στην εθνική πρόκληση και, κάτω από το φως των γεγονότων, σκέφτομαι: ποιος δουλεύει ποιον;

-stamos: Όλη η φασαρία και οι πανηγυρισμοί+τα έξοδα=Ώδινεν όρος και ετεκε μυν.

-CHRISTOS DIAMANTOPOULOS: Εξω ο κόσμος δεν πείθεται με επικοινωνιακά τρικ όπως μέσα στην Ελλάδα… χε, χε, χε. Υπάρχουν λεφτά, αλλά είναι ακριβά.

-kar: Πολύ φασαρία χωρίς αποτέλεσμα. Μας δουλεύουν πολιτικοί δημοσιογράφοι, Ευρώπη. Τελικά όλα έγιναν για να τρομοκρατήσουν τον κόσμο με τη μαϊμού-κρίση για να κόψουν το δώρο, να μη δώσουν αυξήσεις, να αυξήσουν τα όρια συνταξιοδότησης και δεν ξέρω τι ακόμη μας ετοιμάζουν. Τον Αύγουστο συμπληρώνω 2 χρόνια και δεν έχω πάρει την επικουρική σύνταξη και το εφάπαξ. ΑΙΣΧΟΣ.

Γιάννης: Ζητήσαμε 5 δισ. και μας προσφέρθηκαν μόλις 6 δισ. Ανησυχητικό μού φαίνεται…

-Κωστής: ΝΕΝΙΚΗΚΑΜΕΝ!.. Φέρτε τώρα όλο το θίασο, με πρώτη τη μ…ού-Πεταλωτή να μας πουν για τους νέους εθνικούς θριάμβους! Αιδώς, Γελοίοι…

-ΑΝΤΩΝΗΣ: Αυτός που τα ΜΜΕ από Γιωργάκη τον έκαναν κύριο Παπανδρέου, ως κρινόμενος εκ του αποτελέσματος απέτυχε. Ο ευτραφής πρώην πρωθυπουργός δανειζόταν με το μισό επιτόκιο πριν μόλις έξι μήνες. Δεν επέβαλε καινούριους δυσβάστακτους φόρους. Δεν πετσόκοψε μισθούς, συντάξεις, αλλά κυρίως δεν κορόιδεψε και δεν καλλιέργησε φρούδες ελπίδες. Αυτός, λοιπόν, ο αποτυχημένος πρωθυπουργός έχασε με 11 μονάδες διαφορά. 

Συντρόφια, τι περιμένετε; Να βγουν του σπανού τα γένια, ή ο Γιωργάκης να γίνει Γιώργαρος;

Μήπως οι πολίτες τα λένε καλύτερα από τους δημοσιογράφους;

Δυοίν θάτερον

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου

Εντέλει, είμαστε ένας υπέροχος και αισιόδοξος λαός, που προχωρεί ξεπερνώντας τις αντιξοότητες και τις αναποδιές ή ένας αναίσθητος, κυνικός και αδιόρθωτος λαός, που δεν χαμπαρίζει τίποτε και γράφει στα παλιά του τα παπούτσια όσα θεωρεί συνωμοσίες ενός αόρατου ανθέλληνα εχθρού;

Δεν θα βιαστώ ούτε έχω όρεξη χρονιάρα μέρα που τραγουδιέται στις εκκλησίες ο προδότης του Δασκάλου να λάβω θέση. Προτιμώ να απαντήσει ο καθένας αναγνώστης χωριστά και μέσα του.

Τι είναι ένας λαός που σε εποχή δριμείας οικονομικής κρίσης τροφοδοτείται με πολυτελή ένθετα γαστρονομίας, γκουρμέ, συνταγών γλυκών, κατακλύζεται η μικρή του οθόνη κάθε μέρα από ερεθιστικές συνταγές που εκτελούνται από δημοφιλείς μετρ της κουζίνας.

Ένας λαός που σε μέρες απεργιών ορμάει στα εξοχικά του, κατακλύζει καφετέριες και εστιατόρια, αγοράζει κατά χιλιάδες πορνό, εξαντλεί ακριβά εισιτήρια γιγαντοθεαμάτων σε γήπεδα, συνωθείται ασφυκτικά σε αγώνες ποδοσφαίρου και καλαθόσφαιρας και εξαφανίζει από τους πάγκους των περιπτέρων πάνω από πενήντα περιοδικά βελούδινης ζωής, χτυπάει μεγάλες θεαματικότητες σε αηδή απογευματινά εμετικά βυτιοφόρα και χαίρεται καθολικό Πάσχα στην Κεϋλάνη.

Μη βιαστείτε να απαντήσετε: Αισιοδοξία ή αναισθησία; Κατά το αριστοτελικό αξίωμα, τρίτο μεταξύ τους δεν χωρεί.

Πώς λύνεται ο «κόμπος» των Σκοπίων

Του ΣΑΡΑΝΤΟΥ Ι. ΚΑΡΓΑΚΟΥ

Το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα των Σκοπίων είναι κάτι που μπορεί να σχεδιαστεί, όχι όμως και να λεχθεί, αν πρόκειται να εφαρμοστεί. Τουλάχιστον η μακιαβελική τακτική που εφαρμοζόταν πολύ προ του Μακιαβέλι αυτό επιβάλλει. Επειδή όμως εμείς δεν είμαστε πολιτικοί, «δυνάμεθα να λέγομεν ό,τι θέλομεν. Ουδείς αρμόδιος μας λαμβάνει υπ' όψιν».

Προσωπικά αυτό που θα πρότεινα για την αντιμετώπιση του κακοήθους αποστήματος των Σκοπίων είναι μια σειρά παράλληλων ενεργειών, πέρα από την αναγκαία κινητοποίηση εδώ και στο εξωτερικό, μια σειρά από μποϊκοτάζ, μια οικονομική επίθεση σε πολλαπλά επίπεδα (π.χ. ως αντίβαρο στο καζίνο της Γευγελής άλλο «αντικαζίνο» στη Γουμένισσα), μια σειρά απειλών για απόσυρση ελληνικών βιοτεχνιών και φυσικά μια σειρά πολλαπλών κυρώσεων ποικίλων μορφών. Μη αποκλειομένων και των στρατιωτικών σε περίπτωση παραβιάσεως των συνόρων μας.

Προτείνω ακόμη να αφήσουμε τον μεγαλύτερο υποστηρικτή των Σκοπιανών να τραβήξει αυτός στο εξής «κουπί» για λογαριασμό μας. Και φυσικά εννοώ τις ΗΠΑ. Και την Ευρώπη ακόμη. Είναι απαραίτητο μια εκστρατεία χρηματοδοτούμενη και συνεπικουρούμενη από μας να ξεκινήσει ανά την υφήλιο που να δείχνει ότι η πολιτική «ελίτ» των Σκοπίων δεν στερεί το όνομα της Μακεδονίας από την Ελλάδα, στερεί -κι αυτό είναι το εγκληματικότερο- από τους ιθαγενείς κατοίκους της χώρας τους αλλά και από τους μετανάστες τους τη σλαβικότητά τους. Λες κι είναι εντροπή να είναι κανείς Σλάβος! Αυτό, αν εξεταστεί βαθύτερα, είναι μια μορφή ρατσισμού. Γιατί ρατσισμός είναι και το να μη σου επιτρέπεται να είσαι αυτό που είσαι.

Με την άρνηση του σλαβισμού τους οι Σκοπιανοί αποκόπτονται από τη μεγαλύτερη φυλετική «φέτα» της Ευρώπης. Που δεν είναι στο κάτω κάτω πολιτιστικά αξιοκαταφρόνητη. Τους πέφτει λίγος ένας Ντοστογέφσκι; Μια κίνηση επανασλαβισμού, που μπορεί καταλλήλως να αρχίσει στις ΗΠΑ, στον Καναδά και στην Αυστραλία μπορεί να προετοιμάσει το έδαφος στις περιοχές των Σκοπίων ώστε να σπαρεί ο σπόρος μιας σλαβικής επαναστάσεως, που θα έχει ευλόγως τη συμπαράστασή μας. Διότι η επανασλαβοποίηση του κρατιδίου μπορεί να δημιουργήσει άριστες προϋποθέσεις αρμονικής συνεργασίας με την Ελλάδα.

Από ό,τι έχω υπόψη μου, τόσο στα Σκόπια όσο και εκτός αυτών έχει αρχίσει μια αντίδραση προς το καθεστώς. Πολλοί Σκοπιανοί αποποιούνται τη «μακεδονικότητά» τους και επανέρχονται στη «βουλγαρικότητά» τους. Άλλοι αναζητούν έναν νέο σκοπό. Οφείλουμε -για να μην έχουμε οχλήσεις- να τον προσφέρουμε εμείς. Μπορούμε στις επόμενες προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ και στις κάθε λογής βουλευτικές και γερουσιαστικές να ενορχηστρώσουμε μια νέα εκστρατεία με αίτημα την απελευθέρωση των Σλάβων των Σκοπίων, να ονομάζονται δηλαδή Σλάβοι -που είναι- και όχι Μακεδόνες - που δεν είναι. Κι αυτό, με κατάλληλη πριμοδότηση, μπορεί να το υποστηρίξει ένα σμήνος ιστορικών. Που μπορεί να είναι «λαδωμένοι», όχι όμως επιστημονικά λερωμένοι. Δεν θα λένε ψέματα. Ούτε θα κουραστούν. Το υλικό το έχουμε έτοιμο εμείς. Όχι φυσικά στα πανεπιστήμιά μας.

Με όλα αυτά δεν προτείνω να παίξει η Ελλάς τον μαγικό αυλό του γερμανικού παραμυθιού, που έκανε τα ποντίκια να πέσουν στη λίμνη και να πνιγούν. Προσωπικά έσωσα Σκοπιανούς μέσα από τα ερείπια κατά τον μεγάλο σεισμό του Αγίου Παντελεήμονος το 1963. Ό,τι έγραψα εναντίον τους το έγραψα από οίκτο. Ασφαλώς έχουν δικαίωμα να αυτοπροσδιοριστούν. Όχι όπως τους υπαγόρευσαν άλλοι (βούλγαροι εθνικιστές, τιτοϊκοί τοπάρχες, αμερικανοί διπλωμάτες και χρηματοδότες), αλλά όπως τους το υπαγόρευε η συνείδησή τους, η γλώσσα, η παράδοση, η ιστορία τους. Δηλαδή ως μια ιδιαίτερη -έστω- κατηγορία Σλάβων. Και δεν είναι μικρός τίτλος τιμής αυτός.

Αν σύντομα δεν συνετιστούν, αν δεν βάλουν μυαλό στο κεφάλι τους, θα χάσουν το κεφάλι τους από τους Αλβανούς και ό,τι απομείνει από αυτούς θα απογίνει απλό δορυφόρημα της Σόφιας. Αυτό όμως συνιστά έλλειψη σοφίας.

Ο φίλος μου Αλέκος, γνωστός ως «Παραπονεμένος γύφτος», έχει κι αυτός πολλά παράπονα από τη σκοπιανική «ελίτ». Έχει συχνά επισκεφθεί την περιοχή για να κάνει «κοντραμπάντο» -πάντως όχι ναρκωτικών- κυρίως μπακιριών και υπολειμμάτων της ελληνικής άλλοτε αρχοντιάς στο Μοναστήρι, στη Στρώμνιτσα στο Κρούσοβο. Παράπονα γιατί κι εκεί οι γύφτοι που πλειονοψηφούν μετά τους Αλβανούς σε ορισμένες περιοχές δεν έχουν καμία πολιτική και πολιτιστική προβολή. Τα λεγόμενα για τον «Καιρό των Τσιγγάνων» είναι στην ταινία αλλά όχι στην πραγματικότητα. Οι τσιγγάνοι είναι η πιο παραγνωρισμένη, η πιο εξαθλιωμένη μάζα που επιζεί χάρη στο λαθρεμπόριο και στη ζητιανιά, πάντως όχι από την παραγωγική δουλειά. Άρα και μέσω δικών μας αφυπνισμένων τσιγγάνων δυνάμεθα να αφυπνίσουμε και τους τσιγγάνους της περιοχής.

Θα αφήσω το θέμα των Βλάχων, που κάποια στιγμή θα δείξουν στη σκοπιανική ηγεσία το «πόσα απίδια έχει ο σάκος». Δεν μπορώ πάνω στο ζήτημα αυτό να πω περισσότερα. Αρκούμαι απλώς να τονίσω ότι προς το παρόν οι Βλάχοι των Σκοπίων εφαρμόζουν επιτηδείως το πανάρχαιο «'Μείς οι Βλάχοι, όπως λάχει». Δεν ήλθε η στιγμή της γκλίτσας...

Άφησα τελευταίο ένα «χαρτί», που χρειάζεται όμως εκτενές άρθρο για να αναλυθεί. Οι Σκοπιανοί δεν φοβούνται τους Έλληνες, φοβούνται τους Αλβανούς. Εντελώς υπαινικτικά θα πω ότι ένα καλό «συμβόλαιο» με τους Αλβανούς θα κάνει την ηγεσία των Σκοπίων να παραλύσει.

ΠΗΓΗ ΤΟ ΠΑΡΟΝ 

Η Κίνα θέτει τους δικούς της κανόνες στις σχέσεις της με τον κόσμο

Tου Robert J. Samuelson

Πρόσφατα γεγονότα απέδειξαν ότι τόσο το πολιτικό και το επιχειρηματικό όσο και το ακαδημαϊκό κατεστημένο στις ΗΠΑ έκριναν λάθος την Κίνα. Οι διαφωνίες με την Κίνα έχουν πολλαπλασιαστεί. Ας δούμε το υποτιμημένο κινεζικό νόμισμα, το ρενμίμπι, και την επίδρασή του στις εμπορικές συναλλαγές. Ας δούμε επίσης την απόφαση της Google να εγκαταλείψει την Κίνα αντί να συνεχίσει να λειτουργεί εκεί υπό καθεστώς λογοκρισίας.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Κίνα βλέπουν τον κόσμο διαφορετικά. Το μάθημα που πήραν οι Αμερικανοί από τη Μεγάλη Υφεση και από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο είναι ότι η απομόνωση από τη διεθνή κοινότητα είναι αυτοκαταστροφική. Τη δοκίμασαν άλλωστε μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και είδαν ότι οδηγεί σε αποτυχία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ανάγκη τις διεθνείς σχέσεις και συναλλαγές για να προστατεύσουν την οικονομία και την εθνική ασφάλειά τους. Από τις ιδέες αυτές οι Αμερικανοί νιώθουν να νομιμοποιούνται όταν μετέχουν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό και όταν προωθούν την ιδέα της ελεύθερης παγκόσμιας οικονομίας. Αυτό που επιθυμούν είναι η σταθερότητα και όχι η ανάπτυξη μιας αυτοκρατορίας.

Η Κίνα επιζητεί επίσης τη σταθερότητα. Ωστόσο, η ιστορία και η οπτική γωνία της διαφέρουν από τις αμερικανικές, όπως δείχνει και ο συγγραφέας Martin Jacques στο βιβλίο του που τιτλοφορείται «When China Rules the World». Αυτό καταδεικνύει τα βαθιά σημάδια που έχει αφήσει η ιστορική εμπειρία της Κίνας, όπως τον φόβο της έλλειψης τάξης και τις μνήμες εκμετάλλευσης από τους ξένους.

Από το 1978, τα μεγέθη της κινεζικής οικονομίας έχουν σχεδόν δεκαπλασιαστεί. Στις Ηνωμένες Πολιτείες επικρατούσε η άποψη ότι όσο περισσότερο θα ευημερούσε η Κίνα τόσο τα συμφέροντα και οι αξίες της θα συνέκλιναν με τα αμερικανικά. Η Κίνα θα εξαρτάτο ολοένα και περισσότερο από την ευημερία της παγκόσμιας οικονομίας. Η πιο ελεύθερη εγχώρια αγορά θα χαλάρωνε τα ηνία στα χέρια του κομμουνιστικού κόμματος.

Τα πράγματα δεν ήρθαν έτσι. Η πλουσιότερη σήμερα Κίνα έγινε πιο απαιτητική. Το κύρος των ΗΠΑ ετρώθη στο μεταξύ περαιτέρω και από τη χρηματοπιστωτική κρίση, που ξεκίνησε από εκεί. Ομως η ένταση έχει πιο βαθιές ρίζες, καθώς η Κίνα δεν αποδέχεται την παγκόσμια τάξη η οποία προέκυψε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο στηριζόμενη στην ιδέα της κοινής ευθύνης των μεγάλων δυνάμεων -πρωτοστατούντων των ΗΠΑ- για τη διαφύλαξη της οικονομικής σταθερότητας και της ειρήνης παγκοσμίως.

Οι πολιτικές της Κίνας δείχνουν ότι το Πεκίνο βάζει τη χώρα πάνω απ’ όλα. Αντίθετα δε με την αμερικανική πολιτική της δεκαετίας του ’30, η «απομόνωση» της Κίνας από τη διεθνή κοινότητα δεν σημαίνει την απομάκρυνση, αλλά τη συμμετοχή της στα διεθνή δρώμενα -με τους δικούς της όρους. Οπως συνέβη το 2001, όταν έγινε μέλος του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, η Κίνα υποστηρίζει την παγκόσμια τάξη πραγμάτων όταν τη συμφέρει. Σε άλλη περίπτωση, θέτει τους δικούς τους όρους και κανόνες.

Η στάση της Κίνας απειλεί τα γεωπολιτικά και τα οικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ. Πρόσφατα ο πρόεδρος Ομπάμα έλαβε μια επιστολή από 19 αμερικανικές εμπορικές οργανώσεις, που αναφέρουν ότι νέοι κινεζικοί νόμοι περί «λαμπρών καινοτομιών» απειλούν με αποκλεισμό πληθώρα αμερικανικών εταιρειών και τα προϊόντα τους από την κινεζική αγορά. Σε άλλη περίπτωση, θα πρέπει να αρχίσουν να μοιράζονται την τεχνολογία και τεχνογνωσία τους με κινεζικές εταιρείες του κλάδου τους.

Θα ήταν τραγωδία να αρχίσουν να αντιμετωπίζουν οι δύο αυτές υπερδυνάμεις η μία την άλλη ως εχθρό. Ομως, εκεί μοιάζουν να οδεύουν. Η μακραίωνη ιστορία των Κινέζων και το γεγονός ότι η χώρα τους είναι η πολυπληθέστερη στον κόσμο τούς κάνουν να αισθάνονται ανώτεροι. Το αυτό συμβαίνει και με τους Αμερικανούς, που θεωρούν ότι οι αξίες τους και η δημοκρατική παράδοσή τους αντικατοπτρίζουν τις ελπίδες όλων των λαών του κόσμου. Ολα δείχνουν ότι είναι αναπόφευκτες οι διαφωνίες και οι αντιπαραθέσεις Κινέζων και Αμερικανών στο μέλλον.

ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

ΔΝΤ: «Εάν βοηθήσουμε την Ελλάδα θα επιβάλουμε και τους δικούς μας όρους»

Παρά τις δεσμεύσεις των 16 ηγετών των χωρών μελών της Ευρωζώνης, την προηγούμενη εβδομάδα, πως οποιαδήποτε βοήθεια του ΔΝΤ προς τη χώρα μας θα είναι μόνο οικονομική και η όλη διαδικασία θα τελεί υπό ευρωπαϊκό έλεγχο, ο κ. Στρος Καν σε συνέντευξή του σήμερα υποστηρίζει πως εάν ζητηθεί βοήθεια από τη χώρα μας θα δοθεί, όμως το ΔΝΤ θα επιβάλει τους όρους του.

Σύμφωνα με τον ίδιο, οποιοδήποτε «πακέτο διάσωσης» θα στηρίζεται «σε πρόγραμμα του ΔΝΤ, το οποίο θα έχει χαραχτεί από το ΔΝΤ, όπως ακριβώς ισχύει για όλες τις χώρες. Το ΔΝΤ θα επιβάλει τους όρους, όπως κάνει σε κάθε χώρα».

Ωστόσο, όπως τονίζει, η Ελλάδα είναι ικανή να αντιμετωπίσει μόνη της τα δημοσιονομικά της προβλήματα και πιθανώς να μη χρειαστεί τη βοήθεια του ΔΝΤ. «Εάν όμως, η Ελλάδα ζητήσει τη στήριξή μας, θα της παράσχουμε στήριξη όπως και στα υπόλοιπα μέλη» είπε χαρακτηριστικά ο κ. Στρος Καν και πρόσθεσε πως προς το παρόν, το ΔΝΤ δεν έχει κανένα ρόλο σε ενδεχόμενη «διάσωση» της χώρας μας, τουλάχιστον έως ότου η ελληνική κυβέρνηση ζητήσει δάνειο από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

«Μέχρι στιγμής, δεν υπάρχει κάτι που θα πρέπει να κάνει το ΔΝΤ. Τα πάντα είναι στα χέρια των Ελλήνων, όχι στα δικά μας. Δεν πηγαίνουμε ποτέ σε μία χώρα να πούμε "χρειάζεσαι πρόγραμμα". Γίνεται ακριβώς το αντίθετο. Μέχρι μία χώρα να απευθυνθεί σε εμάς, δεν έχουμε κανένα ρόλο και το ίδιο ισχύει και για την Ελλάδα».

Ο ίδιος πάντως αρνήθηκε να σχολιάσει πόσα χρήματα έχει ανάγκη να δανειστεί η χώρα μας. Τόνισε όμως πως είναι σωστή η απόφαση της κυβέρνησης για περικοπές μισθών στο δημόσιο και αύξηση της φορολογίας

ΠΗΓΗ ΚΕΡΔΟΣ

FT: 'Εάν οι Έλληνες είναι έξυπνοι, πρώτα θα πάρουν τα ευρωπαϊκά χρήματα και μετά θα χρεοκοπήσουν'

«Καπνός και καθρέπτες» είναι το ευρωπαϊκό σχέδιο για την οικονομική ενίσχυση της Ελλάδας, σύμφωνα με τον αρθρογράφο των Financial Times, Wolfgang Munchau.

Η Ευρώπη δεν έλυσε τίποτα, διαπιστώνει ο δημοσιογράφος, καθώς όπως επισημαίνει, τα δάνεια των Ευρωπαίων και του ΔΝΤ θα δοθούν με το επιτόκιο της αγοράς, κάτι που για να γίνει, θα πρέπει η Ελλάδα να αποτύχει να δανειστεί μόνη της στο επιτόκιο της αγοράς. «Αυτή είναι μία παράλογη υπόθεση», γράφει ο Munchau.

Στην περίπτωση που η Ελλάδα βρισκόταν αποκομμένη από τις αγορές, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι ένα δάνειο από την ΕΕ –και μάλιστα σε απαγορευτικά υψηλό κόστος- θα έλυνε τα όποια προβλήματα της χώρας.

Επιπλέον, ο αρθρογράφος προειδοποιεί ότι η προσπάθεια της ελληνικής κυβέρνησης να συνεχίσει χωρίς να κάνει χρήση του μηχανισμού στήριξης, θα γυρίσει μπούμερανγκ, αν και ίσως όχι αμέσως.

Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η πρόσβαση σε χρηματοδότηση, αλλά τα επιτόκια που πρέπει να πληρώσει για να την αποκτήσει.

«Ενδέχεται να έρθει μία στιγμή όπου η ελληνική κυβέρνηση θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η στάση πληρωμών είναι η οικονομικά καλύτερη επιλογή, ειδικά καθώς το 70% του ελληνικού χρέους βρίσκεται στα χέρια ξένων», γράφει.

«Εάν είναι έξυπνοι, πρώτα θα πάρουν τα ευρωπαϊκά χρήματα και μετά θα χρεοκοπήσουν».

ΠΗΓΗ ΙΣΟΤΙΜΙΑ

Ελεύθεροι να πεθάνουν ανασφάλιστοι

Tης Ευρυδικης Mπερση

Την προηγούμενη εβδομάδα, μία μέρα αφότου ο Αμερικανός πρόεδρος υπέγραψε το νόμο για τη μεταρρύθμιση του συστήματος υγείας, ο Τεξανός Νταγκ Τρέισι έλαβε ένα μήνυμα από αυτά που παγώνουν το αίμα μέσα στις φλέβες. Η ασφαλιστική του εταιρεία, ο κολοσσός Blue Cross Blue Shield, του ανακοίνωσε ότι αφήνει τον νεογέννητο γιο του ανασφάλιστο, γιατί έτσι τη συμφέρει. Ο μικρός Χιούστον γεννήθηκε με μετάθεση των καρδιακών αρτηριών, πάθηση που, χωρίς άμεση χειρουργική επέμβαση, οδηγεί στο θάνατο. Η αίτηση για την ασφάλιση απορρίφθηκε με τον ισχυρισμό ότι το νεογνό έπασχε από υποκείμενο νόσημα.

Τέτοιου είδους ακρότητες θα είναι παράνομες όταν ο νέος νόμος τεθεί σε ισχύ, τον Σεπτέμβριο. Οι ασφαλιστικές εταιρείες θα απαγορεύεται να επικαλούνται υποκείμενα νοσήματα για να μην καλύπτουν τα παιδιά. Το 2014, ο νόμος θα τεθεί πλήρως σε εφαρμογή επεκτείνοντας την πρόβλεψη αυτή και για τους ενηλίκους.

Θα περίμενε κανείς ότι τέτοια μέτρα θα τύχαιναν πάνδημης αποδοχής. Ποιος διαφωνεί ότι ένα άρρωστο παιδάκι θα πρέπει να είναι σε θέση να επιβιώσει χωρίς να καταστραφούν οικονομικά οι γονείς του; Ή ποιος μπορεί να δικαιολογήσει την ασφαλιστική εταιρεία Assurant, που, όταν πληροφορήθηκε ότι ο 18χρονος, άρτι ασφαλισμένος, Τζερόμ Μίτσελ έπαθε έιτζ, ακύρωσε το συμβόλαιό του; Στη δικαστική διαμάχη που ακολούθησε, προέκυψε ότι η εταιρεία διέθετε στους υπολογιστές της ειδικό πρόγραμμα ώστε να εντοπίζει τους ασφαλισμένους με έιτζ και να ακυρώνει, με οποιαδήποτε δικαιολογία ή και χωρίς δικαιολογία, τα συμβόλαιά τους.

Κι όμως, οι αντιδράσεις στον νέο νόμο είναι έντονες – για τους λάθος λόγους. Από στελέχη παραστρατιωτικών ομάδων, όπως ο Μάικ Βαντερμπού, που καλούν ανοιχτά τους Αμερικανούς να πετροβολήσουν τα τοπικά γραφεία του Δημοκρατικού κόμματος, ώς τους γενικούς εισαγγελείς δεκατριών πολιτειών, που προσέφυγαν δικαστικά χαρακτηρίζοντας το νόμο αντισυνταγματικό, πολλοί Αμερικανοί φαίνεται να υπερασπίζονται την ελευθερία του να πεθαίνουν αβοήθητοι και ανασφάλιστοι.

Μετά από ατελείωτους συμβιβασμούς, αντί ο νόμος να ιδρύει κρατικό ασφαλιστικό φορέα που να ανταγωνίζεται τις ιδιωτικές ασφαλιστικές, υποχρεώνει όλους τους Αμερικανούς να αγοράζουν ιδιωτικά συμβόλαια, ενισχύοντας τους πιο αδύναμους ώστε να μπορούν να τα αγοράζουν κι αυτοί. Προοδευτικοί επικριτές της μεταρρύθμισης τη χαρακτηρίζουν τεράστιο δώρο προς τις ασφαλιστικές και, με δεδομένη την οικονομική δυσπραγία, αμφιβάλλουν αν οι επιδοτήσεις θα είναι αρκετές ώστε πράγματι να αυξήσουν τον αριθμό των ασφαλισμένων.

Ομως, ακόμη και αυτή η αποδυναμωμένη, προϊόν αμέτρητων υποχωρήσεων εκδοχή του νόμου θεωρείται από ένα δυνατό ρεύμα οργισμένων Αμερικανών ως απαράδεκτη κυβερνητική υπερέκταση. Προκειμένου να φύγει η κυβέρνηση από τα πόδια τους, θα προτιμούσαν ο μικρός Χιούστον να πεθάνει αβοήθητος – αλλά το νεογέννητο δεν τους έκανε τη χάρη. Η επέμβασή του έγινε και πέτυχε.

πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Πέθανε ο άνθρωπος που επινόησε το τζόγκινγκ στο Σέντραλ Παρκ

ΠΕΘΑΝΕ ΣΤΟ Μανχάταν, σε ηλικία 94 ετών, ο Αλμπέρτο Αρόγιο, ο άνθρωπος που «επινόησε» το τζόγκινγκ στο Σέντραλ Παρκ, που σήμερα έχει γίνει πλέον μαζική τελετουργία. Ο Αρόβιο γεννήθηκε το 1916 στην Αγκουαντίγια του Πόρτο Ρίκο.

Μετανάστευσε το 1935 στη Νέα Υόρκη και επιχείρησε να ασχοληθεί με το μποξ. Καθώς ήταν πολύ φτωχός για να προπονείται σε γυμναστήριο, άρχισε να γυμνάζεται τρέχοντας ανάμεσα στα δένδρα του Σέντραλ Παρκ, στον φαρδύ δρόμο που σχηματίζει ένα δακτυλίδι γύρω από τη λίμνη του Reservoir, της Δεξαμενής του Σέντραλ Παρκ.

Επειδή όμως ο νεαρός Πορτορικανός ενοχλούσε την ελίτ του Μανχάταν που έκανε εκεί ιππασία και οι έφιπποι αστυνομικοί τον έδιωχναν, εκείνος ακολούθησε, πριν από 75 χρόνια, μια εναλλακτική διαδρομή κατά μήκος της Δεξαμενής. Την εποχή εκείνη ήταν ένα πολύ στενό δρομάκι 2,5 χιλιομέτρων και ο Αρόγιο έκανε τη διαδρομή δέκα φορές την ημέρα. Το 1985, η Γερουσία της Πολιτείας της Νέας Υόρκης τον χαρακτήρισε πατέρα του σύγχρονου κινήματος του φίτνες.

Πολλοί VΙΡ θέλησαν να γνωρίσουν προσωπικά τον Αρόγιο. Η Ζακλίν Κέννεντυ- Ωνάση, έξι ημέρες πριν από τον θάνατό της, το 1994, πήγε στο Σέντραλ Παρκ για να τον ευχαριστήσει για μια κάρτα που της είχε στείλει για να της ευχηθεί καλή ανάρρωση. Το επίσημο επάγγελμα του «Δημάρχου του Σέντραλ Παρκ», όπως χαρακτηριζόταν ο Αρόγιο σ΄ ένα ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε πέρυσι για τη ζωή του, ήταν κλητήρας στη σιδηρουργία Βethlehem Steel.

Πέθανε φτωχός, σ΄ ένα μικρό δωμάτιο φτωχικού ξενοδοχείου, όμως από το πρωί μέχρι το σούρουπο, το σπίτι του ήταν άλλο.

πηγη ΤΑ ΝΕΑ

Υπερήφανη ΛΟΥΓΚΡΑ ο Ρίκι Μάρτιν

«Με περηφάνια ανακοινώνω, ότι είμαι ένας τυχερός ομοφυλόφιλος. Νιώθω ευλογημένος που είμαι, αυτός που είμαι», δήλωσε ο Ricky Martin στην επίσημη ιστοσελίδα του, επιβεβαιώνοντας για πρώτη φορά μία φήμη χρόνων και γκρεμίζοντας τα «όνειρα» πολλών χιλιάδων.. ίσως και εκατομμυρίων κοριτσιών στον κόσμο.

«Πολλοί φίλοι με πλησίασαν και μου είπαν .. Όχι, μην το κάνεις, μην το πεις. Όλα όσα έχτισες τόσα χρόνια θα καταρρεύσουν. Ο κόσμος δεν είναι έτοιμος να καταλάβει την αλήθεια σου, τη φύση σου», αναφέρει ο διάσημος τραγουδιστής, ο οποίος ωστόσο αποφάσισε να μοιραστεί την αλήθεια με τους θαυμαστές του.

Ο Ricky Martin είναι ένας από τους πιο διάσημους Πορτορικάνους τραγουδιστές, ο οποίος έκανε δημοφιλή την Λάτιν ποπ στο ευρύ κοινό, πουλώντας πάνω από 70.000.000 δίσκους παγκοσμίως.

Στην ηλικία των 12, ο Martin έγινε μέλος του νεανικού λάτιν ποπ συγκροτήματος "menudo".

Το 1999, έπειτα από πολλά χρόνια επιτυχίας στις ισπανόφωνες χώρες, ο Ρίκυ αποφάσισε να ετοιμάσει το πρώτο του αγγλόφωνο άλμπουμ με τίτλο το όνομα του.

Το πρώτο σίνγκλ του άλμπουμ ήταν το "Livin' La Vida Loca," το οποίο κατέλαβε την πρώτη θέση στα charts σε περισσότερες από 20 χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, Αγγλια, Γαλλία, Ελλάδα, Ιταλία και η Νότιος Αφρική.

Το άλμπουμ κατέληξε ως ένα από τα πιο εμπορικά του 1999 και έγινε 7 φορές πλατινένιο, πουλώντας 17 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.

Ο Ricky Martin έχει δύο γιούς που απέκτησε το 2008 από παρένθετη μητέρα.

πηγη  http://www.digitalcrete.gr/content/view/6619/294/


ΑΓΡΥΠΝΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ
Χρόνια φαινόσουν για "λεβεντονιός" Ρίκι μου...

Τα «30 αργύρια» του Michael McMahon

Της Φανούλας Αργυρού

Ο επιτήδειος Αμερικανός Γερουσιαστής Michael McMahon (περιοχής Νέας Υόρκης) ο οποίος στις 4 Μαρτίου 2010 ενσυνείδητα ΚΑΤΑΨΗΦΙΣΕ την αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας από τους Οθωμανούς Τούρκους, στις 27 Μαρτίου (τρείς εβδομάδες αργότερα) τιμήθηκε για τον «ανδρισμό» του από τους «γενοκτόνους» και εισέπραξε τα «30 αργύρια» - οικονομικής ενίσχυσης για την πολιτική του εκστρατεία.

Το γεύμα για την οικονομική ενίσχυση του εν λόγω γερουσιαστή έλαβε χώρα στο εστιατόριο “Ali Baba Terrace” και μεταξύ των 25 που παρευρέθηκαν περιλαμβανόταν και ένας αριθμός Τούρκων, μελών της διπλωματικής υπηρεσίας της Τουρκίας. ΄Ομως, όπως πληροφορούμαστε ο αριθμός όσων διαμαρτύρονταν για την συμπεριφορά του Michael McMahon υπέρ των Τούρκων, έξω από το εστιατόριο ήταν διπλάσιος. Οι διαδηλωτές διάνεμαν χιλιάδες φυλλάδια ενημερώνοντας τους ψηφοφόρους για τον τρόπο που ψήφισε ο εν λόγω γερουσιαστής.

«Το σύντομο διάστημα μεταξύ της ψηφοφορίας και του γεύματος δεν αφήνει αμφιβολία ότι ο Γερουσιαστής McMahon εισπράττει για το ψήφο του εναντίον της αναγνώρισης της Αρμενικής Γενοκτονίας. Οι Γερουσιαστές δεν πρέπει να αμείβονται για την συνεργασία τους στην άρνηση της γενοκτονίας ή για την υποστήριξή τους προς την τουρκική επιθετική πολιτική εις βάρος των μειονοτήτων», δήλωσε ο Αρμένιος Paul Saryian, δραστήριο μέλος της Εθνικής Επιτροπής Αρμενίων Αμερικής.

« Η αδράνεια του McMahon για την 36χρονη τουρκική παράνομη κατοχή της μισής Κύπρου και η σιωπή του έναντι της καταπίεσης που εξασκεί η Τουρκία εις βάρος της Χριστιανικής κοινότητας εξόργισε τους Έλληνες και Ελληνοκύπριους. « Είμαστε πεπεισμένοι ότι αν τιμωρούσαν την Τουρκία για τις αγριότητες που διέπραξε εναντίον των Αρμενίων, η εισβολή της Κύπρου και τα εγκλήματα που διέπραξε εναντίον των Ελληνοκυπρίων δεν θα μπορούσαν να λάβουν χώρα», δήλωσε ο Νικόλας Τανέρης, ιδρυτής και εκπρόσωπος Τύπου της Cyprus Action Network of America (CANA). Και συμπλήρωσε πως « με τον ψήφο του στις 4 Μαρτίου υπέρ των Τούρκων και των εισφορών που παίρνει από την τουρκική κοινότητα, ο McMahon γίνεται τώρα συνεργός στα εγκλήματα αυτά εναντίον της ανθρωπότητας».

Οι υποψήφιοι Ρεπουπλικανοί (για θέση στο Κογκρέσσο) Michael Allegretti και Michael Grimm τους οποίους θα έχει αντίπαλους στις εκλογές του Νοεμβρίου ο McMahon, δήλωσαν υποστήριξη για την αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας. « Καλώ τα μέλη Εξωτερικών Υποθέσεων να σταθούν και να αναγνωρίσουν την γενοκτονία, που έλαβε χώρα μεταξύ των χρόνων 1915-1923. Είναι αδιανόητο ενάμιση εκατομμύριο Αρμένιοι να χάθηκαν σε μια προσπάθεια να τους εξοντώσουν από τη γή των πατέρων τους. Η ψήφιση υπέρ της αναγνώρισης θα είναι ένα θετικό βήμα για την περιοχή», δήλωσε ο Allegretti, λίγο πριν το Ψήφισμα της 4ης Μαρτίου 2010 όταν και ΨΗΦΙΣΤΗΚΕ η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ με 23 ψήφους υπέρ και 22 εναντίον.

Ο Michael McMahon απέφυγε να χαρακτηρίσει τις αγριότητας των Οθωμανών Τούρκων κατά την συζήτηση στην Επιτροπή Εξωτερικών Υποθέσεων σε μια προσπάθεια να ικανοποιήσει τους Τούρκους. Σύμφωνα με τα καταγραμμένα στοιχεία στο Αμερικανικό Τμήμα Δικαιοσύνης αποκαλύπτεται ότι εκπρόσωποι της Τουρκίας (lobbyists) επικοινώνησαν με το γραφείο του Γερουσιαστή McMahon πέραν των δώδεκα περιπτώσεων για να εξασφαλίσουν την υποστήριξή του προς τα τουρκικά συμφέροντα. Η συγκέντρωση της 27της Μαρτίου για οικονομική ενίσχυση της πολιτικής του εκστρατείας ήταν η τελευταία από τις τουρκο-αμερικανικές προσπάθειες εις υποστήριξη της επανεκλογής του.

Διανύουμε την Μεγάλη και Αγία Εβδομάδων των Παθών του Κυρίου. Και σίγουρα η πράξη του Michael McMahon φέρνει στο νου την προδοσία του Κυρίου από τον μαθητή του Ιούδα ο οποίος για 30 αργύρια τον πρόδωσε...

Παρακαλώ παρακολουθείστε το βίντεο στην διεύθυνση : http://www.youtube.com/watch?v=MOSA6ZORjJ0

========================

Cyprus Action Network of America (CANA)

2578 Broadway #132

New York, NY 10025

New York: Tel. 917-699-9935

Email: cana@cyprusactionnetwork.org

www.cyprusactionnetwork.org

"Επίγεια σοφία"

"Ρωτάτε αν μπορώ να ζήσω με το εισόδημά μου? Δυστυχώς δεν ξέρω. Η κυβέρνηση με τους φόρους της  δεν με αφήνει να το δοκιμάσω"

BOB THAVES (Αμερικανός σκιτσογράφος)

"Το να φορολογείς και ταυτόχρονα να ικανοποιείς, όπως και το να είσαι ερωτευμένος και ταυτόχρονα σοφός, είναι χαρίσματα που δεν έχουν δοθεί στους ανθρώπους"

EDMUND BERG (Ιρλανδός πολιτικός του 18ου αι.)

"Με ό,τι λεφτά βγάζεις η κυβέρνηση σε πετάει μια φορά το χρόνο σ ενα ρυάκι και ό,τι δεν βραχεί μπορείς να το κρατήσεις"

WILL ROGERS (Αμερικανός ηθοποιός)

Σαν σήμερα (31/3/ΧΧΧΧ)

1821: Ο Αθανάσιος Διάκος υψώνει τη σημαία της Επανάστασης στη Λιβαδειά.

1946: Διεξάγονται στην Ελλάδα οι πρώτες μεταπολεμικές εκλογές.

1958: Ο Τσακ Μπέρι κυκλοφορεί τη μεγάλη επιτυχία του «Johnny B. Goode».

1982: Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου βραβεύεται με Όσκαρ για τη μουσική της αγγλικής ταινίας «Δρόμοι της Φωτιάς».

1980: Πεθαίνει ο Τζέσε Όουενς, αμερικανός μαύρος αθλητής του στίβου, που κέρδισε 4 χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου και ανέτρεψε στην πράξη τις θεωρίες του Αδόλφου Χίτλερ περί αρείας φυλής.

Έγκλημα και... πλούτη

Του Ρούσσου Βρανά

rvranas@otenet.gr

Μια έκθεση για το έγκλημα δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερη αρχή: τον Κάιν. Ο πρώτος από τους προγόνους μας έγινε αδελφοκτόνος. Επειδή, όπως εξηγεί ο επιμελητής της έκθεσης Ζαν Κλερ, ιστορικός της τέχνης, ήθελε να μείνει μόνος, μοναδικός. Έλεγε ο κακός Φέιγκιν του Ντίκενς: «Άλλοι λένε πως το νούμερο τρία είναι μαγικό. Και άλλοι το επτά. Μα δεν είναι κανένα από αυτά φίλε μου, κανένα. Μονάχα το νούμερο ένα».

Η κοινωνία είναι σήμερα διαποτισμένη από «ένα κλίμα αχαλίνωτης και επιθετικής ιδιοτέλειας», όπου καθένας παίζει με τους δικούς του κανόνες, έλεγε η συγγραφέας Λιν Τρους. Η έκθεση που άνοιξε τις πύλες της στο Παρίσι- εμπνευστής της ήταν ο νομικός Ρομπέρ Μπαντεντέρ- έχει ως θέμα το έγκλημα και την τιμωρία του. Σώματα βασανισμένα, φυλακισμένα, ετοιμοθάνατα, εγκλήματα μεγάλα, θρυλικές συμμορίες, όλα απαθανατίζονται σε έργα μεγάλων καλλιτεχνών όπως ο Γκόγια και ο Μανέ, μέχρι τον εικοστό αιώνα, όταν πια καταρρέουν οι βεβαιότητες και τα όρια της ομαλότητας. Όπως καταρρέουν και οι καλύτερες προθέσεις: ακόμη και η γκιλοτίνα υπήρξε προϊόν του ανθρωπισμού, ένα λιγότερο επώδυνο εργαλείο για την εκτέλεση της θανατικής ποινής, στην οποία δεν μεσολαβούσε ανθρώπινο χέρι αλλά ένα κρυφό ελατήριο. Ωστόσο, ανάμεσα στο έγκλημα και στην τιμωρία, πάντα μεσολαβούσε η δίκη.

Οι δίκες ήταν κάποτε μυστικές και οι εκτελέσεις γίνονταν μπροστά στο κοινό. Σήμερα συμβαίνει το ανάποδο. Η κοινωνία γοητεύεται από τη δημοσιότητα μιας δίκης τόσο όσο χρειάζεται για να χάσει την ισορροπία ανάμεσα στο έγκλημα και στην τιμωρία του. Δεν σκύβουμε πια σε έναν αδέκαρο εγκληματία με την ίδια επιείκεια που δείξαμε κάποτε στη βασανισμένη ψυχή του Ρασκόλνικοφ. Γιατί η φτώχεια δεν αποτελεί ελαφρυντικό. Μονάχα τα πλούτη. Γι΄ αυτό είναι σήμερα οι ένοχοι που κυκλοφορούν ανάμεσά μας περισσότεροι από εκείνους που βρίσκονται στη φυλακή. Η κοινωνία γοητεύεται το ίδιο και από τη δημοσιότητα της αστυνόμευσης τόσο όσο χρειάζεται για να ξεχάσει πόσο είναι απροστάτευτη. Έτσι, τριγυρισμένο από κάμερες παρακολούθησης, περικυκλωμένο από φρουρούς και αστυνομικούς, παραζαλισμένο από ειδικές τηλεφωνικές γραμμές που περιμένουν τις καταγγελίες του, το κοινό μπορεί να ξεγελιέται από το θέαμα της αστυνόμευσης μολονότι το έγκλημα εξακολουθεί να σέρνεται στους δρόμους. Οι ηθικοί αυτουργοί του παραμένουν αθέατοι.

Ένας που για να καταλάβει το έγκλημα προσφεύγει και αυτός στην τέχνη, είναι ο Βιντσέντσο Ρουτζέρο, καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μιντλέσεξ. Το δοκίμιό του «Βρώμικες οικονομίες» για το οικονομικό έγκλημα στην Ευρώπη, σε κάποια σημεία του θυμίζει τις εξορμήσεις του Ευμόλπου και του Εγκολπίου κατά της οργανωμένης διαφθοράς των καλεσμένων στο σπίτι του Τριμαλχίωνα (στο «Σατυρικόν»). Βρίσκοντας ομοιότητες ανάμεσα στο οικονομικό έγκλημα των υπεράνω πάσης υποψίας επιχειρηματιών και το κοινό έγκλημα των μαφιόζων, ο Ρουτζέρο καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα με τον Μπρεχτ: «Πιο πολύ από τη φτώχεια, η αληθινή αιτία του εγκλήματος είναι τα πλούτη».

Λεπρές πόλεις

Tου Σταθη N. Kαλυβα

(καθηγητή στο Γέιλ)

Are you talking to me? Η ατάκα του Ρόμπερτ Ντε Νίρο στη ταινία «Taxi Driver» του 1977 είναι παροιμιώδης. Ο ίδιος υποδύεται ένα μοναχικό, μανιοκαταθλιπτικό ταξιτζή της Νέας Υόρκης που τελικά καταφεύγει στην αυτοδικία και το λουτρό αίματος. Εκεί θα καταλήξει και ο Τσαρλς Μπρόνσον στη ταινία «Death Wish» του 1974, μια ταινία που περιγράφει πώς ένας Νεοϋορκέζος αρχιτέκτονας εκδικείται τον φόνο της γυναίκας του και τον βιασμό της κόρης του, αναζητώντας και εκτελώντας μικρούς και μεγάλους κακοποιούς στις σκοτεινές γωνιές της πόλης. Το ακροατήριο της εποχής χειροκροτούσε τις σκηνές αυτοδικίας με ενθουσιασμό.

Πραγματικός πρωταγωνιστής των ταινιών αυτών (και πολλών άλλων) είναι η Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’70, στον ρόλο της «λεπρής πόλης»: βρώμικη, διεφθαρμένη, ξεπεσμένη, βουτηγμένη μέσα στο έγκλημα και την πορνεία (την οποία ενσαρκώνει η δωδεκάχρονη Τζόντι Φόστερ στο «Taxi Driver»). Το σενάριο αυτό βρήκε, άλλωστε, τον πραγματικό πρωταγωνιστή του στο πρόσωπο του Μπέρναρντ Γκετζ, που τον Δεκέμβριο του 1984 πυροβόλησε τέσσερις νεαρούς όταν επιχείρησαν να τον ληστέψουν μέσα στο μετρό της πόλης.

Η Νέα Υόρκη της εποχής εκείνης λειτουργεί ακόμα ως αρχέτυπο αστικής παρακμής. Πρόκειται, βέβαια, για απλουστευτική εικόνα, καθώς την ίδια περίοδο γνώρισαν μεγάλη άνθηση οι τέχνες, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς διαβάζοντας την πρόσφατη αυτοβιογραφία της Πάτυ Σμιθ. Δεν είναι, όμως, αυθαίρετη. Ηταν πράγματι η χειρότερη περίοδος στην ιστορία της, η στιγμή που η Νέα Υόρκη έπιασε πάτο: με την εγκληματικότητα σε έξαρση, την έκρηξη του αριθμού των αστέγων και ναρκομανών, την πόλη να χάνει ένα εκατομμύριο κάτοικους από τη διαφυγή της μεσαίας τάξης στα προάστια και την ηγεσία της να αποδεικνύεται ανίκανη να δώσει λύσεις. Η πόλη άγγιξε την χρεοκοπία το 1975, αλλά ο τότε πρόεδρος της χώρας Τζέραλντ Φορντ απέρριψε τις εκκλήσεις για οικονομική βοήθεια. Το μπλακ άουτ του Ιουλίου του 1977 οδήγησε σε μαζικές ταραχές και λεηλασίες. Λίγοι πίστευαν τότε πως η πόλη είχε μέλλον. Η παρακμή φάνταζε απόλυτη και τελική. Ο Τζον Κάρπεντερ απέδωσε με ακρίβεια την αίσθηση αυτή στην ταινία του «Απόδραση από τη Νέα Υόρκη» του 1981, παρουσιάζοντάς την ως απέραντη φυλακή.

Τα αίτια της παρακμής ήταν οικονομικά και κοινωνικά. Η πτώση της βιομηχανίας και το τέλος του λιμανιού οδήγησαν στη συρρίκνωση της οικονομικής βάσης της πόλης. Η άφιξη εκατοντάδων χιλιάδων νέων μεταναστών προκάλεσε κοινωνικούς τριγμούς και συγκρούσεις. Ομως, πέρα από τις υλικές παραμέτρους, το πρόβλημα είχε και μια σαφή ιδεολογική διάσταση. Για την αμερικανική Δεξιά, η Νέα Υόρκη δεν ήταν παρά μια σύγχρονη Βαβέλ, μια διεφθαρμένη πόλη που άξιζε την τύχη της και έπρεπε να αφεθεί να πεθάνει. Για την Αριστερά, ήταν ένα εργαστήριο που προσφερόταν για την εφαρμογή νέων κοινωνικών συνταγών ανεξάρτητα από το κόστος τους για τη ζωή των κατοίκων.

Στο πλαίσιο αυτό κυοφορήθηκαν και επικράτησαν αντιλήψεις που απέκτησαν την ισχύ του αυτονόητου, μεγεθύνοντας το πρόβλημα και συμβάλλοντας στη διαιώνισή του: οι πυκνοδομημένες πόλεις θεωρήθηκαν απολιθώματα του παρελθόντος, καταδικασμένες στην εξαφάνιση προς δόξαν των «πράσινων» προαστίων· η εγκληματικότητα χαρακτηρίστηκε καθρέφτης της κοινωνικής αδικίας, άρα άλλη λύση από την γενική άρση των αδικιών δεν υπήρχε· η ανοχή της καθημερινής μικροπαραβατικότητας κρίθηκε προτιμότερη από την αστυνόμευση της· η ανεύθυνη δημοσιονομική πολιτική στο όνομα της στήριξης κακοσχεδιασμένων κοινωνικών προγραμμάτων θεωρήθηκε πως δεν είχε οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες· η επιβολή της τάξης περιγράφηκε ως φασισμός.

Τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’80, όταν κατέρρευσαν οι αντιλήψεις αυτές. Νέες δημοτικές αρχές πολιτεύτηκαν με βάση τη δημοσιονομική ευθύνη και τη δυναμική αντιμετώπισης της εγκληματικότητας (σήμερα έχει πέσει στα επίπεδα των αρχών της δεκαετίας ’60). Η αστυνομία έπαψε να αντιμετωπίζεται ως εχθρός της κοινωνίας και ο θύτης του εγκλήματος ως θύμα της κοινωνίας. Η μικροπαραβατικότητα συνδέθηκε με την μεγαλύτερη παραβατικότητα και αντιμετωπίστηκε αποφασιστικά με βάση το δόγμα της μηδενικής ανοχής. Ο καθαρισμός του μετρό της Νέας Υόρκης από τα γκράφιτι αναδείχθηκε σε κεντρικό σύμβολο της αλλαγής.

Η στάση των κατοίκων απέναντι στην πόλη τους άλλαξε: κατάλαβαν πως ήταν ξεχωριστή και την αγκάλιασαν. Η μεσαία τάξη άρχισε να επιστρέφει στην πόλη ή, τουλάχιστον, να μην την εγκαταλείπει μαζικά. Τα πανεπιστήμια γνώρισαν μια περίοδο άνθησης. Μια νέα οικονομία στήθηκε πάνω στις υπηρεσίες, τον τουρισμό, την τεχνολογία και τις τέχνες. Δεν λύθηκαν, φυσικά, όλα τα προβλήματα ούτε υπήρξε ομοφωνία ως προς τις λύσεις που προκρίθηκαν, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία στήριξε τις αλλαγές και η ποιότητα ζωής βελτιώθηκε κατακόρυφα. Αυτό, άλλωστε, φάνηκε με εντυπωσιακό τρόπο την στιγμή του μεγάλου μπλακ άουτ του 2003: αντίθετα από το χάος και την βία του 1977, υπήρξε αφορμή για ένα μεγάλο πάρτι. Η Νέα Υόρκη είχε αναγεννηθεί.

Η ιστορία αυτή θα είχε αποκλειστικά ακαδημαϊκό ενδιαφέρον αν η Αθήνα του 2010 δεν θύμιζε τόσο έντονα τη Νέα Υόρκη του 1970.

Οι διαφορές ανάμεσα στις δύο πόλεις είναι βέβαια τεράστιες. Μπορεί η σημερινή Αθήνα να μην έχει φτάσει ακόμα στα επίπεδα της Νέας Υόρκης του 1970, ωστόσο κινείται ταχύτατα προς την κατεύθυνση αυτή. Η εγκληματικότητα βρίσκεται σε ραγδαία άνοδο, η μεσαία τάξη εγκαταλείπει το κέντρο συμβάλλοντας στη διαδικασία γκετοποίησής του και η δημοτική αρχή δεν θα μπορούσε να είναι πιο ανεπαρκής. Το κέντρο της πόλης εκχωρήθηκε, με τρόπο που μόνο σκανδαλώδης μπορεί να χαρακτηριστεί, στους πλανόδιους λαθρέμπορους υπαλλήλους μιας διεθνούς μαφίας, τους τζάνκις και τους κάθε λογής μπαχαλάκηδες, με ή χωρίς βαριοπούλες, στο όνομα δήθεν φιλανθρωπικών και προοδευτικών αντιλήψεων. Σ’ αυτό πρέπει να προστεθεί και η μακροχρόνια ιδεολογική απαξίωση και διαπόμπευση μιας ολοζώντανης μεσογειακής μητρόπολης ως «τερατούπολης» και «τσιμεντούπολης».

Η εμπειρία της Νέας Υόρκης δείχνει πως η έξοδος από την αστική παρακμή προϋποθέτει την άμεση και ριζική μεταστροφή βαθιά ριζωμένων αξιών και αντιλήψεων. Είναι αδύνατο να εφαρμοστεί ο νόμος και η τάξη, αν δεν το απαιτήσει επιτακτικά η ίδια η κοινωνία. Το ενθαρρυντικό είναι πως τέτοιου είδους μεταστροφές ευνοούνται από περιόδους βαθιάς κρίσης. Αλλωστε, μόνο όταν κινδυνεύει να χάσει κανείς κάτι σημαντικό συνειδητοποιεί την πραγματική του αξία.