Οι εύζωνοι, η οικονομική κρίση και η παρέλαση στην 5η Λεωφόρο

Της Μαργαριτας Πουρναρα

(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 3/3/2010)

«Τώρα, μπορεί να μη στείλουν τους εύζωνες στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου στη Νέα Υόρκη γιατί σκέφτονται το κόστος. Ολα αυτά τα χρόνια, όμως, οι υπουργοί έρχονταν εδώ για πολυήμερες επισκέψεις με δεκάδες άτομα ακολουθία, αδιαφορώντας για τα έξοδα. Μα, ιδιαίτερα σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, υπάρχει καλύτερη διαφήμιση για την Ελλάδα από τους τσολιάδες μας;», σχολίαζε εξοργισμένος, ένας πενηντάρης θαμώνας που καθόταν δίπλα μου, στο ζαχαροπλαστείο «Λευκός Πύργος» στην Αστόρια.

Το κλασικό στέκι προσφέρει στους πελάτες του παραδοσιακά γλυκά, συνδρομητικά ελληνικά κανάλια και βέβαια, ευκαιρία για debate. Ανάμεσα σε δύο οθόνες που παίζουν Mega και Star, η συζήτηση στο διπλανό τραπέζι έχει φουντώσει. Το θέμα δεν είναι άλλο από το ενδεχόμενο να μην ταξιδέψουν φέτος τα μέλη της προεδρικής φρουράς που έρχονται κατά παράδοση στην εθνική παρέλαση, η οποία έχει προγραμματιστεί για τις 18 Απριλίου. Το γεγονός έχει προκαλέσει αναστάτωση στην ομογένεια των ΗΠΑ, που βλέπει τα αυστηρά μέτρα να έχουν αντίκτυπο και στις εκτός συνόρων κοινότητες.

Ηδη η ύφεση οδήγησε τις ελληνικές αρχές να πάρουν την απόφαση να μη στείλουν τη στρατιωτική μπάντα που ερχόταν κάθε χρόνο στην Αμερική για τη συγκεκριμένη περίσταση, εξόδοις του ελληνικού κράτους και αυτή. Αν απουσιάσουν οι εύζωνες, θα είναι το τελειωτικό πλήγμα για την εθνική υπερηφάνεια των ομογενών που, όσο κι αν ακούγεται ξεπερασμένο σε εμάς τους Ελλαδίτες, περιμένουν έναν ολόκληρο χρόνο να δουν τις κατάλευκες φουστανέλες και τα κεντημένα γιλέκα να κάνουν την εμφάνισή τους στην 5η Λεωφόρο στο Μανχάταν.

Δεν είναι απλώς η κορυφαία στιγμή της παρέλασης. Οταν τα τσαρούχια πατούν με καμάρι στην άσφαλτο δίπλα στο Σέντραλ Παρκ, δακρύζουν, νιώθουν την απόλυτη ταύτιση με τη μακρινή πατρίδα, το ιστορικό παρελθόν, το χωριό, τη γλώσσα, το ελληνικό χώμα. Οσο για τους ξένους, στέκουν μαγνητισμένοι και εκστατικοί μπροστά στους φουστανελοφόρους και τους φωτογραφίζουν ασταμάτητα. Είναι οι Ελληνες σούπερ σταρ.

Η αλήθεια είναι ότι στην –καθημαγμένη από την οικονομική κρίση– Ελλάδα, κανείς δεν θα έβλεπε τη μετάβαση μιας 35μελούς συνολικά αποστολής από την προεδρική φρουρά στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ως χρέος στους ομογενείς ούτε ως ευφυή κίνηση για να βελτιώσουμε την εικόνα μας στο εξωτερικό, αλλά ως ένα ακόμη περιττό κονδύλι. Στη Νέα Υόρκη, όμως, το κλίμα είναι εντελώς διαφορετικό. Η παρέλαση παραμένει συμβολικός ομφάλιος λώρος με την Ελλάδα. Γενιές και γενιές Ελληνοαμερικανών έχουν ντυθεί με παραδοσιακές στολές όταν ήταν παιδάκια για τη σημαντική αυτή ημέρα και το θυμούνται για ολόκληρη τη ζωή τους με αγάπη και συγκίνηση. Μοιάζει με τελετή θεμελίωσης της εθνικής συνείδησης. Πολλοί από τους προγόνους τους στις αρχές του περασμένου αιώνα μόλις πατούσαν το πόδι τους στο νησί Ελις, φορούσαν από σεβασμό τη φουστανέλα για να τιμήσουν τη νέα τους πατρίδα.

Η εύλογη απορία είναι γιατί δεν κάνουν έναν έρανο οι Ελληνοαμερικανοί ώστε να πληρώσουν οι ίδιοι το ταξίδι και τη διαμονή των μελών της προεδρικής φρουράς, που άρχισαν να αποτελούν μέρος της παρέλασης από την εποχή της δικτατορίας. Την απάντηση δίνει στην «Κ» ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης, Δημήτρης Καλαμαράς: «Δεν μας έχει ζητηθεί κάτι τέτοιο μέχρι στιγμής. Κάθε χρόνο κάνουμε έρανο ώστε να συγκεντρώσουμε 200.000 - 300.000 δολάρια που απαιτούνται για να καλυφθούν τα έξοδα της παρέλασης. Παλαιότερα, η ελληνική κυβέρνηση πλήρωνε για τη μετάβαση των ευζώνων κι εμείς για τη διαμονή. Κανονίζαμε μάλιστα να μείνουν τα μέλη της αποστολής σε ξενοδοχεία στο Κουίνς. Τα τελευταία πέντε χρόνια, οι ελληνικές αρχές είχαν αποφασίσει να επωμισθούν το συνολικό κόστος και έβαζαν τα παιδιά της προεδρικής φρουράς σε πιο ακριβά ξενοδοχεία στο Μανχάταν, οπότε ανέβαινε κατακόρυφα το κόστος της παρουσίας τους εδώ».

Οι ομογενείς της Βοστώνης εδώ και χρόνια έχουν φτιάξει το δικό τους «άγημα» από ντόπιους (ερασιτέχνες) τσολιάδες, αλλά δεν έχουν τη χάρη και τον βηματισμό των εκπαιδευμένων παλικαριών έξω από τον Εθνικό Κήπο. Στη Νέα Υόρκη, θεωρούν ότι η αποστολή των ευζώνων είναι η ελάχιστη ένδειξη προσφοράς του ελληνικού κράτους στην ομογένεια. Καλώς ή κακώς, στα μάτια τους είναι ένας τρόπος να δείξει η Ελλάδα ότι ακόμη ενδιαφέρεται για τους απόδημους. Μια κίνηση συμβολική ως προς τις προθέσεις και το περιεχόμενο.

Οπως υπογραμμίζει η Στέφανι Μαρούδας, 30χρονη Ελληνοαμερικανίδα δημοσιογράφος από τη Φιλαδέλφεια: «Στην Αθήνα, μπορεί να βρεις τσολιάδες έξω από τις ταβέρνες στη Βάρη. Μια γραφική εκδοχή, μια καρικατούρα. Εδώ, ο κόσμος τους αντιμετωπίζει διαφορετικά. Εκπέμπουν δέος ακόμη και στους ξένους, εκπροσωπούν την Ελλάδα...».