Του Απ. Σκουμπούρη
Το κλίμα της μεταπολίτευσης, το κανάκεμα των πολιτών από τους πολιτικούς και η «σύζευξη» με την Ευρωπαϊκή Κοινότητα έφεραν νέα ήθη. Η Ελλάδα σταδιακά μεταβλήθηκε σε χώρα των απαιτήσεων. Οι πολίτες, αίφνης -βλέποντας ότι έτσι λειτουργεί το σύστημα- έγιναν πολίτες των απαιτήσεων, της διαμαρτυρίας και του στρεβλού συνδικαλισμού.
Βγαλμένη μέσα από το ζόφο του Εμφυλίου και της δικτατορίας, η Ελλάδα χρησιμοποίησε ως άλλοθι τη νέα τάξη πραγμάτων για να διεκδικήσει περισσότερα… Ολόκληρη η επιχειρηματική και οικονομική ανάπτυξη της χώρας μεταλλάχθηκε τα τελευταία 30 χρόνια, «πατώντας» στη λογική της επιδότησης, των κονδυλίων και των προγραμμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Υπολογίζεται ότι από το ‘80 και μετά μπήκαν στη χώρα ως πάσης φύσεως επιδοτήσεις, παροχές και πακέτα περί τα 80 με 100 δισ. ευρώ! Ποσά ιδιαίτερα μεγάλα, από τα οποία δεν αξιοποιήθηκε δημιουργικά ούτε το ήμισυ.
Η Ελλάδα είχε πολλές ευκαιρίες -ίσως περισσότερες απ’ όσες της άξιζαν- τα τελευταία 30 χρόνια. Αλλά απεμπόλησε τις περισσότερες εξ αυτών, καθώς δεν είχε την ωριμότητα ούτε την παιδεία ώστε να αξιοποιήσει τέτοιο πακτωλό χρημάτων. Η κουλτούρα των επιδοτήσεων, των κοινοτικών κονδυλίων και της διαρκούς παροχολογίας εμπότισε κράτος και επιχειρήσεις.
Σταδιακά επήλθε πλήρης ευνουχισμός της παραγωγικής διαδικασίας. Η στροφή από τη βιομηχανική παραγωγή στον… κλάδο των υπηρεσιών ήταν μαζική και άνευ προηγουμένου. Η αγροτιά εδώ και σχεδόν 30 χρόνια προσανατολίζει τον προγραμματισμό και την ενεργητικότητά της με πυξίδα τις επιδοτήσεις και τα κοινοτικά κονδύλια. Όμως, οι επιδοτήσεις μακροπρόθεσμα δημιουργούν ευνουχισμό, όπως η υπερπροστασία στα παιδιά.
Ολόκληροι επιχειρηματικοί κλάδοι δημιουργήθηκαν και γιγαντώθηκαν με εφαλτήριο τις κοινοτικές επιδοτήσεις. Δεν μερίμνησαν, δεν τους ενδιέφερε να είναι ανταγωνιστικοί. Εστίασαν στις προϋποθέσεις για την απορρόφηση κονδυλίων.
Οι εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα έχουν σχεδόν δεκαπλασιαστεί τα τελευταία 35 χρόνια, από το ‘75 έως σήμερα. Η ανάπτυξη που αναμφισβήτητα σημειώθηκε, σε συνδυασμό με τα διεθνή κεφάλαια που εισέρρευσαν στη χώρα, οδήγησε σε μια άνευ προηγουμένου υπερμεγέθυνση του δημόσιου τομέα, «πατώντας» στις αυξημένες ανάγκες της κεντρικής διοίκησης για τη διαχείριση μιας τέτοιας μετάλλαξης.
Η «γυάλα» του Δημοσίου προσφέρει προσωρινά οφέλη, αλλά ακυρώνει κάθε έννοια ανταγωνισμού, απονευρώνοντας μεγάλο τμήμα του πλέον παραγωγικού πληθυσμού. Η υπερμεγέθυνση αυτή του δημόσιου τομέα είχε ως αποτέλεσμα να χαθεί σε όλα τα επίπεδα κάθε αποτελεσματικότητα και ευελιξία.
Συνδικαλισμός
Μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την επικρατούσα κατάσταση φέρει ο κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός που άνθησε τα τελευταία 30 χρόνια. Σε αντίθεση με τις κινητοποιήσεις περασμένων δεκαετιών που διακρίνονταν για τη μεγαλοσύνη και τον παλμό τους, το σημερινό συνδικαλιστικό κίνημα δεν πείθει για την ιερότητα των στόχων του. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις σήμερα οδηγούνται από προύχοντες, που απώτερο στόχο έχουν να γίνουν μόνιμοι (μετά το Δημόσιο) και στη Βουλή.
πηγη ΙΣΟΤΙΜΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου