Η ανία σκοτώνει

Tης Διονυσιας Βοριδη

Mέχρι σήμερα πιστεύαμε ότι η ανία είναι ένα δυσάρεστο συναίσθημα που ταλαιπωρεί, κατά κύριο λόγο, τους εφήβους και τους απόμαχους της ζωής. Κι όμως, απίστευτο και αν φαίνεται, η ανία δεν είναι μόνο δυσάρεστη. Η έλλειψη ενδιαφέροντος για τις ανθρώπινες δραστηριότητες οδηγεί στον θάνατο υποστηρίζουν Βρετανοί ειδικοί, οι οποίοι πραγματοποίησαν ευρεία έρευνα σε 7.500 δημοσίους υπαλλήλους στο Λονδίνο. Ειδικότερα, οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι όσοι είχαν απαντήσει στα σχετικά ερωτηματολόγια ότι έβρισκαν την εργασία τους πολύ βαρετή -ποιος λογικός άνθρωπος, όμως, θα μπορούσε να περιμένει από μια καθημερινή ρουτίνα να είναι ενδιαφέρουσα;- είχαν δυόμισι φορές περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν από καρδιακή προσβολή, συγκριτικά με όσους είχαν αναφέρει ότι η εργασία τους ήταν κάπως πιο συναρπαστική.

Το συναίσθημα της ανίας, λένε οι ειδικοί, όχι μόνο όσον αφορά την εργασία αλλά γενικότερα από την ίδια τη ζωή (το λεγόμενο «βαριέμαι που ζω») πυροδοτεί αφενός διάφορες επισφαλείς για τη μακροημέρευσή μας συμπεριφορές (βαριέμαι να γυμναστώ, να φροντίσω τον εαυτό μου, να προσέξω το φαγητό μου) και αφετέρου μπορεί να οδηγήσει σε συνήθειες που θα σπάσουν το δυσάρεστο συναίσθημα, δημιουργώντας τεχνητή ευφορία, όπως η χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών από την κατάχρηση αλκοόλ μέχρι τα ναρκωτικά.

Σίγουρα το ενδιαφέρον για τα ανθρώπινα μπορεί να γεννηθεί εφόσον πάψουμε να βλέπουμε τα πάντα μέσα από τον διαστρεβλωτικό φακό της γενικευμένης απαξίας, αλλά και όταν σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι όλα είναι δεδομένα.

Μερίδιο της ευθύνης γι’ αυτό το διαρκές «βαριέμαι» φέρουν οι γονείς. Μια δεύτερη έρευνα Καναδών επιστημόνων κατέληξε στο συμπέρασμα ότι όσοι θέλουν να δημιουργήσουν ενδιαφέροντα για τα παιδιά τους, είτε πρόκειται για κάποια σπορ είτε πρόκειται για μουσική ή οποιαδήποτε άλλη ασχολία, θα πρέπει κυριολεκτικώς να τα αφήσουν στην ησυχία τους να αναπτυχθούν όπως αυτά νιώθουν και να κάνουν χρήση του ελεύθερου χρόνου τους όπως νομίζουν. Είναι προφανές ότι στη σημερινή εποχή, κατά την οποία οι γονείς αρχίζουν να ανησυχούν για τις Πανελλήνιες με το που το παιδί τους θα πάει στην πρώτη δημοτικού, μια εποχή όπου ο ανταγωνισμός ξεκινά περίπου με το πρώτο βήμα και που οι γονείς προσπαθούν να καταξιωθούν μέσα από τις επιτυχίες των παιδιών τους, αυτό το «να τα αφήσουν ήσυχα» ακούγεται παράλογο, αν όχι αυτοκαταστροφικό.

Η ζωή και άρα το ενδιαφέρον και η συμμετοχή, οτιδήποτε μας θωρακίζει από την «ανία» απαιτεί οξυγόνο. Αν αφεθούν τα παιδιά ελεύθερα, στο μέτρο που το επιτρέπει η ηλικία τους και οι συνθήκες, ίσως πάψουμε να ακούμε το διαρκές «μαμά βαριέμαι».

πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ