Κάτι σαν γραμματόσημα...

Της Χάρης Ποντίδα

Πάει τουλάχιστον μια βδομάδα που έχω κάνει άνω κάτω τα κιτάπια μου για να βρω τα ένσημα. Τα θυμάμαι (λέω μέσα μου). Ήταν σε κάτι καρτέλες κιτρινωπές, σαν γραμματόσημα, κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο - αλλά και πάλι αυτό μπορεί να είναι τερτίπι του μυαλού, κομμάτι της επιλεκτικής μνήμης που μέσα στα χρόνια πλάθει τις δικές της αναμνήσεις.

Αναμνήσεις. Τα ένσημα δεν είναι πουθενά, αλλά τα κουτιά που κατεβάζω απ΄ το πατάρι είναι βαριά, γεμάτα πρόσωπα και καταστάσεις- που είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι; πώς περνούν έτσι τα χρόνια;- σελίδες γραμμένες με μελάνι κόκκινο, μουτζουρωμένες με θυμό, με ζωγραφιές αστείες και ορθογραφικά που βγάζουν μάτι (αλλάζει ο άνθρωπος;) με μεγάλες πονεμένες μοναξιές (που στο φινάλε φτάνουν σε εκτυφλωτικά φώτα), με ποιήματα που οι υπογραφές τους ξεθώριασαν και χάθηκαν.

Μέσα σ΄ αυτήν την πλούσια «συγγραφική» (σε πρώτο ενικό) 25ετία (της εργαζόμενης) ζωής μου υπάρχουν και κάποιες αράδες για εργασιακά αδιέξοδα, παρεξηγήσεις, νέα ξεκινήματα, σταματήματα. Αλλά μηδέν φόβος. Ωραία εποχή η δεκαετία του ΄80. Χλιδάτη.

Σφούγγιζα τα δάκρυά μου σε αεροπλάνο για την Ιταλία (για να ξεχάσω), έπνιγα τον πόνο μου στον «Πειρατή» (Ύδρα) στις μεγάλες στενοχώριες, έπαιρνα το αυτοκίνητο (μου) και πήγαινα Θεσσαλονίκη- για να δω την πλατεία Αριστοτέλους. Στα 23, τα 25 ή τα 27 είναι ωραία τα στραβοπατήματα. Αρκεί να έχεις το πορτοφόλι σου γεμάτο και να είναι σταθερός ο γιαλός, απέναντι. Ο γιαλός είναι μεγάλο πράγμα, μέγιστο. Τότε ήταν δεδομένο γι΄ αυτό δεν το καταλάβαινα. Εννοώ εκείνη τη γενικότερη αίσθηση (που χάνεται μέρα με τη μέρα) ότι η «φωνή» σου είναι ξεχωριστή γι΄ αυτό και πιάνει χώρο.

Πρέπει να πιάνει χώρο.

Πέρα από τα συντάξιμα, τα ένσημα και την κουβέντα περί δικαιωμάτων, όταν η «φωνή» γίνει αριθμός, τελείωσε ο γιαλός.

Κι αυτό γίνεται αργά και σταθερά χρόνια τώρα. Γυρνάς στο τότε και δεν πιστεύεις στα μάτια σου. Έπιανες χώρο- ανεξάρτητα ποιο ήταν το επάγγελμα ή η θέση σου.

Τώρα μπορεί να έχεις και τα δύο, αλλά τι σημασία έχει; Για τα ένσημα δουλεύεις από την πρώτη μέρα. Παρηγοριά στον άρρωστο: τουλάχιστον εγώ, «γλίτωσα» τα πρώτα 25 χρόνια...