Οι τράπεζες, ο «παπάς» και τα... «ποντίκια»

Tου Γιωργου Mαντελα

Κατ’ αρχάς, να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Υπάρχει ένας σοβαρός λόγος για τον οποίο οι ελληνικές τράπεζες θα δυσκολευτούν αρκετά (σ. σ.: αν και τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο σε αυτήν τη ζωή) να γίνουν... ισλανδικές.

Οι «δικές μας» στηρίζουν τη ρευστότητά τους σε ποσοστό που υπολογίζεται κοντά στο 85% στις καταθέσεις ιδιωτών, που διαχειρίζονται. Το υπόλοιπο 15% προέρχεται από τρίτες πηγές, κυρίως τις αγορές (διατραπεζική κι όχι μόνο), οι οποίες, ως γνωστόν, τώρα τελευταία έχουν στερέψει.

Αντιθέτως, στην Ισλανδία που χρεοκόπησε ως κράτος, επειδή χρεοκόπησαν πρώτα οι τράπεζές της, ίσχυε περίπου η ίδια αναλογία, αλλά από την ανάποδη. Δηλαδή, εκεί η ρευστότητα προερχόταν κατά περίπου 60% από τις αγορές και κατά 40% από τις καταθέσεις. Γι’ αυτό και μόλις ενέσκηψε η κρίση, έβαλαν λουκέτο και ησύχασαν.

Αυτό εξήγησαν στον πρωθυπουργό οι τέσσερις «κρατικοί» τραπεζίτες στη συνάντηση που είχαν μαζί του, αμέσως μετά την επιστροφή του κ. Γ. Παπανδρέου από την «τραυματική» του επίσκεψη στο Νταβός.

Ομως, προσοχή: Αυτό δεν σημαίνει ότι και στην Ελλάδα (όπως κι οπουδήποτε αλλού στον κόσμο), αν συνεχιστεί αυτή η «ξηρασία» στις αγορές, δεν θα αντιμετωπιστούν συστημικά προβλήματα. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που παρατηρείται μικρή ή μεγάλη αιμορραγία από τη δεξαμενή των καταθέσεων, που είναι ο στυλοβάτης του συστήματος. Ούτε ότι όλες οι τράπεζες είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν το ίδιο πρόβλημα με τον ίδιο βαθμό επιτυχίας.

Αλλά ώς ένα βαθμό, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο –ελπίδα όλων είναι ότι– μπορούν να το διαχειριστούν. Αρκεί να πάρουν τα μέτρα τους, ή όπως θα έλεγε και ο «παπάς» στο γνωστό ανέκδοτο με τη «νοικοκυρά», «καλό θα ήταν μαζί με το ευχέλαιο να πάρει και καμιά γάτα» για να αντιμετωπίσει τα «ποντίκια», που τώρα τελευταία έκαναν φωλιά στο σπίτι...