«Kαθώς ο λαός, από δικό του λάθος, έχασε την εμπιστοσύνη των ηγετών του, δεν μένει παρά να τον διαλύσουν και να εκλέξουν έναν άλλον». H ειρωνική αυτή συμβουλή που είχε δώσει ο Mπέρτολτ Mπρεχτ στους ηγέτες της Aνατολικής Γερμανίας μετά την εξέγερση του Bερολίνου, το 1953, ταιριάζει απόλυτα δυστυχώς στις αντιδράσεις και τη συμπεριφορά της σοσιαλιστικής κυβέρνησης.
Μα ποιος θα σώσει έστω και την ύστατη ώρα την αξιοπρέπεια του κράτους; Ο Ελληνας πρωθυπουργός περιοδεύει ανά τον κόσμο με μια «ιεραποστολική» διάθεση να κερδίσει την υποστήριξη των ξένων ηγετών για την «αναξιόπιστη» χώρα του. Τι παράδοξο... Ξανά προχτές, Παρασκευή, η Γαλλίδα υπουργός Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ δήλωσε ότι «την έλλειψη αξιοπιστίας την παραδέχθηκε ο ίδιος ο Ελληνας πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου». Μα γιατί, αλήθεια, κάποιος και με τι αντάλλαγμα να βοηθήσει τους αναξιόπιστους, ψεύτες και απατεώνες Ελληνες;
Ο πρωθυπουργός παρέλαβε μια χώρα στα όρια της οικονομικής καταστροφής και δεν είχε καταλάβει κανείς από το περιβάλλον του τίποτε; Αλλά ήταν ακριβώς το μέγεθος των προβλημάτων που έκανε δυνατή τη θριαμβική εκλογή του. Στοιχειωδώς θα έπρεπε το οικονομικό επιτελείο να βελτιώσει την αξιοπιστία της δικής του πολιτικής πριν οι πάντες -με εξαίρεση τους φίλους του Αμερικανούς νομπελίστες οικονομολόγους- την υπονομεύσουν ανά την υφήλιο.
Και καταντήσαμε το κράτος-επαίτης των ξένων δανειστών για να μη χρεοκοπήσουμε. Και η κρίση επεκτείνεται σε βαθιά ύφεση, η οποία οδηγεί σε μείζονα πολιτική αποσταθεροποίηση και συγκρούσεις… Ομως, όπως η κυβέρνηση υποτίμησε τη ραγδαία επιδείνωση της οικονομίας, έτσι τώρα μπορεί να υποτιμά τις κοινωνικές και πολιτικές εκρήξεις που βρίσκονται στον ορίζοντα.
Σαρκαστικό παράδοξο: οι Eλληνες, με κορυφαίο δείκτη (κοινωνικής) αντίδρασης έχουν παραλύσει από τον φόβο. Η στήλη επανειλημμένως έχει επισημάνει ότι η χώρα μας βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας, απαξιωμένη, εκτεθειμένη στην κερδοσκοπία, πνιγμένη από κολοσσιαία χρέη και ελλείμματα, ένα κράτος δυσλειτουργικό και ένα γενικευμένο σύστημα διαφθοράς.
Ομως, η ελληνική οικονομία και ο λαός θα πληρώσουν με αίμα ακριβά τα ελλείμματα και το χρέος, τα οποία τόσο απερίσκεπτα -η πρώην και η επόμενη- κυβέρνηση άφησε και γιγαντώθηκαν. Οι ευρωπαϊκές αρχές εξακολουθούν να ανησυχούν περισσότερο για τον ηθικό κίνδυνο ενός πακέτου στήριξης της χώρας μας. Βέβαια, η διεθνής κρίση είχε χειρότερες συνέπειες για τη χώρα μας, επειδή κατέρρευσαν τα κρατικά έσοδα, οδηγώντας σε μεγάλη διόγκωση το δημόσιο χρέος και τις ανάγκες δανεισμού. Η δημοσιονομική κατάρρευση προϋπήρξε της διεθνούς κρίσης και δεν προήλθε από αυτήν, αλλά από την αναποτελεσματικότητα και τις σκοπιμότητες της οικονομικής πολιτικής.
Kαι η ελπίδα, πού είναι η ελπίδα, πώς μπορεί ένας λαός να ζήσει, έστω την παρακμή του, χωρίς ελπίδα;
Oμως, η ελπίδα, φίλε αναγνώστη, δεν σερβίρεται με επιφυλλιδογραφία «αισιόδοξων» προοπτικών, δεν μεταγγίζεται με την εμπορευματοποιημένη «αισιοδοξία» της επαγγελματικής πολιτικής.
H ελπίδα είναι κάτι εξαιρετικά πολύτιμο και γι’ αυτό δυσχερέστατο, που κερδίζεται ή χάνεται στην πολύ προσωπική αναμέτρηση του ηγέτη στην υπεράσπιση των προβλημάτων του λαού του.
Tο ρεαλιστικό προαπαιτούμενο για να τολμήσει ένας ηγέτης τομές και ζωογόνες μεταρρυθμίσεις και όχι ραγιάδικες συμπεριφορές, όταν συμπαρασύρεται στον εγωκεντρικό φόβο του για προσωπική επιβίωση. Δυσκατόρθωτη ωριμότητα έστω να ξέρει ο άνθρωπος τι μπορεί ρεαλιστικά να ελπίζει.
Η κρίση του χρέους των χωρών και οι επιχειρήσεις «αλληλεγγύης» που σκόπιμα επιδίδονται οι «ισχυροί» για μας, αποκαλύπτουν πολλά πράγματα που πάντοτε υποψιαζόμασταν, αλλά παρ’ όλα αυτά πάντοτε ελπίζαμε πως ποτέ δεν θα έβγαιναν αληθινά: πως το τιμόνι αυτής της χώρας έχει περιέλθει στην υποτέλεια των αγορών.
Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις μας το λένε ξεκάθαρα και εμείς το επαναλαμβάνουμε: πρέπει να στείλουμε ένα «ισχυρό μήνυμα» στις αγορές - αρκετά ισχυρό για να τις καθησυχάσουμε! Ποιο είναι αυτό το μήνυμα; Η επιβολή σκληρών προγραμμάτων λιτότητας που θα εφαρμοστούν με ψυχρή ωμότητα στους λαούς της Ζώνης του Ευρώ.
Ετσι εξαπολύεται μια επίθεση - τιμωρία κατά των δημοσίων υπαλλήλων, των μισθωτών και των συνταξιούχων, σαν να ήταν αυτοί οι φταίχτες της κρίσης. Αυτοί θα πληρώσουν τον λογαριασμό. Ολους τους λογαριασμούς...
πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου