Κρίση εκπαιδευτική

Της Εύας Κοταμανίδου

Το σοβαρό θέμα της Παιδείας ταλανίζει χρόνια τη χώρα και ανάκαμψη καμία, παρά τις προσπάθειες, τις επισημάνσεις, τις προτεινόμενες αλλαγές υπουργών, συμβούλων Παιδείας κ.λπ. Τη στείρα αποστήθιση, την επιφανειακή σχέση με τα κείμενα, χωρίς εμβάθυνση, χωρίς κριτική σκέψη, τις διαπιστώνει ο καθένας που έρχεται σε επαφή με νέα παιδιά, ακόμα και του πανεπιστημίου. Χώρια που η συνάντησή τους με τη λογοτεχνία, την ποίηση, ακόμα και με την ιστορία είναι ανύπαρκτη, αν όχι προβληματική. Έχουν πλήρη ενημέρωση για ό,τι συμβαίνει στο Διαδίκτυο, στην τηλεόραση, αλλά παντελή έλλειψη επαφής με τα βιβλία.

Και τώρα επισημαίνεται και ένα άλλο θέμα εξίσου απογοητευτικό: η εγκατάλειψη της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης και του γυμνασίου από μεγάλο αριθμό μαθητών. Την περίοδο 2002- 2007 πάνω από 100.000 παιδιά εγκατέλειψαν το σχολείο. Οι αιτίες πολλές: κακές επιδόσεις, μαθησιακές δυσκολίες, μορφωτικό επίπεδο οικογένειας, κοινωνικός περίγυρος, ελλιπής ανάδειξη της εκπαίδευσης σε πρότυπο του πολιτισμού, επισημαίνει ο Ν. Φωτόπουλος, δρ Κοινωνιολογίας, ερευνητής σε θέματα εκπαιδευτικής πολιτικής, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου για ένα αυξανόμενο τμήμα της νεολαίας που ωθείται στο κοινωνικό περιθώριο, στην εκμετάλλευση της παιδικής εργασίας, στην εφηβική παραβατικότητα.

«Άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο» έλεγαν οι σοφοί προπάτορες. Που σημαίνει έρμαιο κάθε αρπακτικού, εκμεταλλευτή μιας ανελέητης, όλο και πιο ανάλγητης κοινωνίας.

Δημοκρατική πολιτεία χωρίς ενήμερους πολίτες δεν μπορεί να υπάρξει. Η κρίση της Παιδείας τείνει να εξελιχθεί σε πολύ πιο επικίνδυνη της ανάλογης οικονομικής. Πολίτες (οι φύλακες μάλλον εξέλιπαν), γρηγορείτε!