Ρε, μπας και...

Του Κώστα Γεωργουσόπουλου

Το οικονομικό μπάχαλο, δεν υπάρχει αμφιβολία, οφείλεται στις εγγενείς στρεβλώσεις, διαχρονικές και συσσωρευμένες του κράτους μας. Αλλά σ΄ αυτή τη συγκυρία, με διεθνείς αμαρτίες του καπιταλιστικού συστήματος, σκέφτομαι, γιατί αυτό το μένος, το κατευθυνόμενο και στοχευμένο εναντίον μιας μικρής χώρας που στο κάτω-κάτω δεν δημιούργησε το μεγάλο χάος.

Μη μου πείτε τώρα πως το σκάνδαλο της Ζίμενς και η παραχώρηση του ΟΤΕ φαλίρισαν την Τζένεραλ Μότορς!

Λέω λοιπόν μήπως οι πιέσεις, ιδιαίτερα οι υπερατλαντικές, έχουν στόχους.

Λέω μήπως αν υποχωρούσαμε στο Σκοπιανό και με πλησίστια Δημοκρατία της Μακεδονίας συνυπήρχαμε στο ΝΑΤΟ, αν δεχόμασταν κάποιο νέο σχέδιο Ανάν και δύο κρατίδια στην Κύπρο συνυπήρχαν στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε., αν διακόπταμε κάθε σχέδιο εκμετάλλευσης του ρωσικού αερίου, αν δεχόμασταν συνιδιοκτησία στο Αιγαίο, μήπως πρόθυμα άνοιγαν τα ταμεία τους οι διεθνείς οικονομικοί νονοί.

Αν πάλι εμείς μειώναμε τους εξοπλισμούς μας κατά 50 τοις εκατό και σίγουρα ξοφλούσαμε το χρέος μας και απαιτούσουμε από τους συμμάχους και εταίρους μας να προστατέψουν τα σύνορά μας, χερσαία και εναέρια, κυρίως από παραβιάσεις συμμάχων και επίδοξων εταίρων, λέω μπας και χρειάζεται κάποια στιγμή να εκβιάσουμε τους εκβιαστές;

Μήπως μας πετάξουν από το ΝΑΤΟ; Και δεν τοποθετούμε κι εμείς, όπως οι Πολωνοί, πυραύλους ρωσικούς στο έδαφός μας. Ασφαλώς αποτρεπτικούς!!