Όλη η Ελλάδα ζούσε από τον... τοίχο

Αρθρο Εξαιρετικό

Της Χαρης Ποντιδα

Eμάς η κρίση δεν μας έχει πειράξει ακόμα ε; Όχι βέβαια. Ένα κιλό κρέας δεν αγοράζαμε πριν; Τόσο δεν αγοράζουμε και τώρα; Αντίθετα, τώρα έφτασε η ώρα να ανυψωθεί το ηθικό μας (και μάλιστα με τρόπο αναπάντεχο).

Άκου ιστορία.

Πίσω από φορτωμένο καροτσάκι σούπερ μάρκετ παρατηρώ μικρή μπουμπού (όχι πάνω από 6 ετών) που μια κοιτάζει εμένα, μια τη μάνα της. Της χαμογελάω. Εκείνη τίποτα. Κοιτάζει το «βουνό» πάνω στο καρότσι μου και λέει στη μαμά της: «Δες το καρότσι της κυρίας αυτής μαμά. Μάλλον πρέπει να είναι πολύ πλούσια». Ξεροκαταπίνει η γυναίκα, χαμογελάει με ευγένεια και κάνει νόημα στη μικρή να σταματήσει (προφανώς για να μην πει και τα υπόλοιπα). Από τρελό κι από μικρό, δεν λένε;

Κάθε εποχή έχει τα δικά της. Κι αυτή εδώ είχε (ναι, είχε) την ανεμελιά και την ελαφρότητα παιδούλας που μεγάλωσε με φρου φρου κι αρώματα και είχε μάθει να χαχανίζει και να γλεντάει. Φρου φρου κι αρώματα και άφθονος οίνος σε ένα ατέλειωτο τσιμπούσι, όπου άμα είχες την μαγκιά και την ευελιξία του κλεφτοκοτά και την προσαρμοστικότητα αναρριχητικού φυτού, κάτι μπορεί να σούφρωνες κι εσύ και να έπαιρνες και στο σπίτι.

«Δεν έχω άλλα λεφτά», έλεγε η φίλη μου η Αλεξάνδρα στον γιο της, όταν έβγαιναν στα μαγαζιά. «Μου τέλειωσαν».

Επιμονή εκείνος. «Πήγαινε στον “τοίχο” και βγάλε»- και της έδειχνε το απέναντι ΑΤΜ. Γέλια που κάναμε με τον τοίχο!

Πήγαινε καλέ και πάρε απ΄ τον τοίχο, τι περιμένεις; Πατάς ένα κουμπί και βγαίνει μια χοντρή. Σε 50άρικα και 20άρικα. Έτσι νόμιζε ο Παναγιωτάκης (που τώρα είναι 17). Γελάγαμε οι ηλίθιες με τον μικρό και δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι όλη η Ελλάδα από τον τοίχο περίμενε το... αυγό και ότι από τον τοίχο ζούσε.

Και καλά το virtual reality της γενιάς του Παναγιωτάκη, δικαιολογείται (με τόση εκπαίδευση μπροστά στην οθόνη). Εμείς όμως;

«Εμείς έχουμε πρόβλημα;» (με ρωτάει ξανά) σηκώνοντας για λίγο το κεφάλι της από το Ι-pod touch! «Εμείς; Όχι καλέ. Δεν είδες το καρότσι στο σούπερ μάρκετ;».- Κι αυτό το «σπρεντ» που λένε, τι είναι;

«Τo σπρεντ; Πολύ απλό. Ο... τοίχος κατέρρευσε. Και κανείς μας δεν γελάει με τον Παναγιωτάκη πια».