Με λυμένο το ζωνάρι

Του Αντωνη Καρπετοπουλου

Την περασμένη Τετάρτη, η ηγεσία του Αθλητισμού και οι αντιπρόσωποι των κομμάτων συναντήθηκαν στη Βουλή για να συζητήσουν για την έξαρση της βίας στα γήπεδα. Είπαν πολλά και διάφορα και εξέτασαν και την ανάγκη να υπάρξει ένας νέος αθλητικός νόμος ή να επανέλθει σε ισχύ εκείνος του κ. Γιώργου Ορφανού, που καταργήθηκε από τον κ. Γιάννη Ιωαννίδη γιατί ήταν πολύ σκληρός και δημιουργούσε προβλήματα στην εκλογική πελατεία όλων κυρίως στη Θεσσαλονίκη. Δεν κατάλαβα τελικά τι αποφάσισαν, αλλά –πιστέψτε με– το πράγμα έχει μικρή σημασία γιατί βασίζεται σε ένα λάθος. Το λάθος που κάνει η αθλητική μας ηγεσία είναι ότι πιστεύει πως ένας νόμος μπορεί μαγικά να διορθώσει το πρόβλημα, ξεχνώντας ότι πολλοί προηγούμενοι νόμοι που υπήρξαν όχι μόνο δεν περιόρισαν τη βία, αλλά τη διόγκωσαν κιόλας.

Κάθε φορά που οι αθλητικοί νομοθέτες προβληματίζονται για το τι πρέπει να γίνει, βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Το δέντρο στην προκειμένη περίπτωση είναι ο χουλιγκανισμός, το δάσος είναι αυτοί που τους χούλιγκαν τους υποθάλπουν και τους προστατεύουν, δηλαδή οι ίδιες οι ΠΑΕ και οι ΚΑΕ. Αν θέλουν να κάνουν ένα νόμο, ας εστιάσουν σε αυτούς: όπου το πρόβλημα αντιμετωπίστηκε έτσι, κάτι έγινε.

Οι Ελληνες χούλιγκαν δεν είναι νέοι χτυπημένοι από την ανεργία και θύματα της οικονομικής κρίσης, όπως πολλοί νομίζουν. Είναι παλικαράκια που θεωρούν το γήπεδο τσιφλίκι τους, ένα αληθινό ρινγκ όπου μπορούν να πρωταγωνιστήσουν οι ίδιοι με πράξεις οργής. Οποιος είδε τη σκηνή στο γήπεδο της Καβάλας, όπου ένας από τους δεκάδες νεαρούς που δέρνονταν στο γήπεδο προσπαθούσε να βάλει φωτιά και να κάψει το πρόσωπο ενός άλλου, θα διέκρινε στη σκηνή την οργή στην οποία αναφέρομαι. Αυτού του τύπου η πράξη απλώς δεν είναι συμβατή με τα μέτρα του όποιου πολιτισμού μας: μαρτυρεί ότι ο δράστης είναι ένας άνθρωπος χωρίς παιδεία, αντικοινωνικός, ηθικά εκμαυλισμένος και επικίνδυνος. Η ερώτηση είναι γιατί του δίνουν εισιτήρια, γιατί τον δέχονται ως κοινό, γιατί του επιτρέπουν στο όνομα μιας ομάδας να συμπεριφέρεται με τρόπους που θα έστελναν στη φυλακή τον καθένα. Η απάντηση είναι ότι οι ΠΑΕ μας το κάνουν γιατί τον θέλουν για πελάτη: δεν είναι διόλου ενοχλημένες από τη συμπεριφορά του. Αυτή είναι, δυστυχώς, η αλήθεια.

Ολοι οι νόμοι που έχουν γίνει βασίζονται στο πώς θα βρεθούν ποινές που θα κάνουν τους χουλιγκάνους να αλλάξουν μυαλά: μου φαίνεται απίθανο να συμβεί. Το μόνο που δεν έχει δοκιμαστεί είναι να πιεστούν οι ΠΑΕ ν’ αλλάξουν κοινό ή εν πάση περιπτώσει να αστυνομεύσουν τα γήπεδά τους καλύτερα, αποκλείοντας από αυτά όσους κυκλοφορούν με λυμένο το ζωνάρι. Αν π. χ. υπήρχαν ποινές υποβιβασμού για ομάδες το κοινό των οποίων συμμετέχει σε επεισόδια, κάτι μου λέει πως θα ήταν όλοι προσεκτικότεροι…

πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ