Δώδεκα λιγότεροι στην κόλαση

...Τι ν' απέγιναν, αλήθεια, οι δώδεκα ποδοσφαιριστές της εθνικής ομάδας της Ερυθραίας που εξαφανίστηκαν στα μέσα Δεκεμβρίου στο Ναϊρόμπι;

Παράδοξο και τρελό όσο θέλετε, αλλά ακόμη αγνοούνται.

Λες και η γη τούς κατάπιε. Και τους εξαφάνισε. Εσκεμμένα ή όχι, κατά λάθος ή τεχνηέντως, πιθανότατα όμως επίτηδες, για να γλιτώσουν από ένα χειρότερο χθες και να ελπίσουν σ' ένα καλύτερο αύριο.

Κι εδώ που τα λέμε, με το δίκιο τους: η Ερυθραία είναι η πιο καταπιεστική χώρα της Μαύρης Ηπείρου, φασιστική, χωρίς καμία απολύτως ελευθερία, είτε της σκέψης και της έκφρασης είτε του Τύπου. Να φανταστείτε χωρίς καν Σύνταγμα, γιατί έτσι κι αλλιώς μόνο ο πρόεδρος Ισάγιας Αφεγουόρκι έχει το δικαίωμα ν' αποφασίζει. Και να διατάσσει. Κρίμα για τον άνθρωπο, που στη δεκαετία 1970-1980 θεωρείτο ένα γνήσιος αντιστασιακός και μαχητής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας, κατά της καταπίεσης που ασκούσε τότε η Αιθιοπία.

Πώς αλλάζουν όμως οι καιροί! Πώς αλλάζουν κι οι άνθρωποι, μόλις «γλυκαθούν» από την καρέκλα της εξουσίας...

Πέρα από τον όποιο δικτάτορα, το θέμα είναι ότι ο κόσμος, είτε λέγεται αστυνομία και Interpol είτε συγγενείς και φίλοι, τους 12 άμοιρους ακόμη τους ψάχνουν. Κι επειδή οι μέρες περνούν, δύσκολα θα τους βρουν: είτε γιατί κρύβονται, και μάλιστα καλά, είτε γιατί, λογικά, θα πρέπει ήδη να βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά και από την Κένυα.

Πώς βρέθηκαν εκεί; Ως προσκεκλημένοι της Cecafa, της Ενωσης των χωρών της κεντρικής και ανατολικής Αφρικής, για να λάβουν μέρος σ' ένα ποδοσφαιρικό τουρνουά με την Τανζανία, την Κένυα και το Σουδάν. Ποια μπάλα όμως; Αρπαξαν την ευκαιρία κι έγιναν... Λούης! Εξαφανίστηκαν χωρίς δεύτερη σκέψη, λες και λάμβαναν μέρος σε κάποιο ριμέικ της θρυλικής κινηματογραφικής ταινίας «Η απόδραση των 11». Με τη μόνη διαφορά ότι, σε αντίθεση με τους Πελέ, Αρντίλες, Μπόμπι Μουρ, Σιλβέστερ Σταλόνε, η απόδρασή τους δεν έγινε στο ημίχρονο, αλλά στο τέλος του 4-0 με το οποίο συνετρίβησαν από την Τανζανία.

«Εξαφανίστηκαν δικοί μας; Αποκλείεται, θα το είχαμε μάθει», είχε ορκιστεί αρχικά η κυβέρνηση της Ασμάρα, πρωτεύουσας της Ερυθραίας. Μετά όμως αναγκάστηκε, θέλοντας και μη, να το διορθώσει.

«Αυτά τα πράγματα δεν είναι καθόλου ωραία και δεν θα 'πρεπε να συμβαίνουν», είπε στο BBC ο υπουργός τής ας την πούμε ενημέρωσης, Αλί Αμπντού. Εάν πάντως αποφασίσουν να γυρίσουν, να ξέρουν ότι θα τους περιμένουμε με μια ζεστή αγκαλιά». Ποια ακριβώς όμως αγκαλιά εννοούσε; Την κανονική (;) ή στη χώρα της καταπίεσης «αγκαλιάζω» σημαίνει σε στέλνω στο απόσπασμα, σε στήνω στον τοίχο, σε βασανίζω ή σε στέλνω εξόριστο στα κάτεργα;...

πηγη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ