Του Π. ΠΑΝΤΕΛΗ Τα Χριστούγεννα είναι η μεγάλη γιορτή και για τα παιδιά.
Για όλα τα παιδιά του κόσμου. Φυσικά και για τις δύο εγγονές του παππού, 11 και 9 χρόνων. Και για τον παππού που του αρέσει ο τίτλος του χαζοπαππού, θα ήθελε οι εγγονές του να γελάνε τα Χριστούγεννα.
Για όλα τα παιδιά του κόσμου. Φυσικά και για τις δύο εγγονές του παππού, 11 και 9 χρόνων. Και για τον παππού που του αρέσει ο τίτλος του χαζοπαππού, θα ήθελε οι εγγονές του να γελάνε τα Χριστούγεννα.
Δεν γελούσαν, όμως, όταν πήγαν να του πουν τα κάλαντα. Είχαν το πρόβλημά τους. Και ήταν η μικρή εγγονή, που είχε μια αυθόρμητη έκρηξη εκδήλωσης -με την έγκριση και της μεγάλης- για το δώρο στον παππού.
Είναι ένα μικρό κατασκεύασμα «πήλινου αγγείου», στολισμένο με χρυσά χριστουγεννιάτικα μικρά αστέρια, κολλημένα μ' ένα κερί σε μια αλουμινένια βάση. Δεν μπορεί να υποστηριχθεί ότι είχε σχέση με τ' αρχαία ελληνικά εικονογραφημένα αγγεία. Για τον παππού, όμως, είναι ένα αριστούργημα. Γιατί είχε μια καταπληκτική ελληνική επιγραφή: «Για τον Παππού». Ναι, μπορεί να ήταν ευτυχιμένοι ο παππούς κι οι εγγονές. Ηταν, όμως, το πρόβλημα: Το διαζύγιο της μαμάς με τον μπαμπά.
Μ' ένα μεγάλο, δύσκολο, αλλά καθιερωμένο ερωτηματικό: με ποιον θα πάνε τα παιδιά; Η μαμά προσπάθησε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να μην κλείσει την πόρτα στον μπαμπά για τα παιδιά. Κι είχε, εδώ που τα λέμε, ένα μεγάλο πλεονέκτημα: έχει κερδίσει τις κόρες της με την άψογη διαπαιδαγώγησή τους. Αντίθετα, ο μπαμπάς αγνόησε τα παιδιά, προτίμησε να τα χρησιμοποιήσει στη διαμάχη του διαζυγίου και τα παιδιά τον αγνόησαν: «Θέλουμε να ζήσουμε με τη μαμά».
Μ' ένα μεγάλο, δύσκολο, αλλά καθιερωμένο ερωτηματικό: με ποιον θα πάνε τα παιδιά; Η μαμά προσπάθησε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να μην κλείσει την πόρτα στον μπαμπά για τα παιδιά. Κι είχε, εδώ που τα λέμε, ένα μεγάλο πλεονέκτημα: έχει κερδίσει τις κόρες της με την άψογη διαπαιδαγώγησή τους. Αντίθετα, ο μπαμπάς αγνόησε τα παιδιά, προτίμησε να τα χρησιμοποιήσει στη διαμάχη του διαζυγίου και τα παιδιά τον αγνόησαν: «Θέλουμε να ζήσουμε με τη μαμά».
Για τον παππού, όμως, δεν είναι οι περίεργες θέσεις του μπαμπά, που προβλημάτισαν τις εγγονές του. Και τον παππού. Είναι, λέει, οι βελγικές δικαστικές υπηρεσίες, που αποφασίζουν για τα παιδιά του διαζυγίου χωρίς να δέχονται τις θέσεις, που υποστηρίζουν, ακόμη και μεγάλα παιδιά, όπως οι δύο εγγονές του παππού.
Για να πούμε και του στραβού το δίκιο, ο παππούς εκτιμά πολύ τη βελγική δικαιοσύνη. Είναι, λέει, σύγχρονη και καλύπτει πολλές περιπτώσεις με δίκαιες λύσεις. Αλλά στην ερμηνευτική διαδικασία του σχετικού νόμου, λέει, γίνεται ιδιαίτερος λόγος για τα παιδιά. Οι αρμόδιες υπηρεσίες, υποστηρίζει, έχουν δικαίωμα και υποχρέωση να αγνοήσουν τις γονικές στραβοτιμονιές και να εξασφαλίσουν στα παιδιά τις θέσεις που έχουν διαλέξει.
Φαίνεται, όμως, ότι έχει επικρατήσει μια γραφειοκρατική πρακτική: να εξασφαλισθεί η ισότητα στους διαζευγμένους σε βάρος των παιδιών. Αυτό, ακριβώς, συμβαίνει με τις εγγονές του παππού. Και όχι μόνο. Είναι χιλιάδες τα παιδιά-θύματα των διαζυγίων, λέει με πίκρα ο παππούς. Το Βέλγιο φαίνεται, μέρες που 'ναι, να εγκρίνει... τη σφαγή του Ηρώδη. Και πετάει στα σκουπίδια το δώρο της εγγονής του.
πηγη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου