Τι θα πούνε στο Τσιρίγο;

Tης Mαριαννας Tζιαντζη

Σε κάποια μακρινά αθηναϊκά Χριστούγεννα αναφέρεται ο Παύλος Νιρβάνας στο διήγημά του «Το γλύκισμα της Ασπασίας» («Μικρές ιστορίες», 1925 - 1937). Ολα εδώ περιστρέφονται γύρω από το «πλαμ-πούντιγκ», μια πουτίγκα την οποία είχε στείλει ταχυδρομικώς στη θεία Ασπασία η κόρη της που ήταν μόνιμα εγκατεστημένη στην Αγγλία. Ταξιδεμένη η θεία Ασπασία, μιλούσε με ενθουσιασμό για το παραδοσιακό αγγλικό έδεσμα. «Χάρισμά σας οι κουραμπιέδες σας και τα μελομακάρουνά σας», έλεγε στους αταξίδευτους συγγενείς που ήταν καλεσμένοι στο σπίτι της το βράδυ των Χριστουγέννων και περίμεναν με ανυπομονησία την «ιεροτελεστία του πλαμ-πούντιγκ».

Και ήταν πράγματι ιεροτελεστία. Τα φώτα της τραπεζαρίας σβήστηκαν ξαφνικά και, μες στο σκοτάδι, η μικρή υπηρέτρια, ένα φτωχό κορίτσι από το Τσιρίγο, δηλαδή τα Κύθηρα, που τα είχε χαμένα από την τρομάρα της, παρουσιάστηκε φέρουσα τον Βεζούβιο. Το γλύκισμα, τοποθετημένο σε μια μεγάλη πιατέλα, περιχυμένο από εγγλέζικο μπράντι («το ελληνικό κονιάκ στις πρόβες δεν είχε ανάψει») που του είχαν βάλει φωτιά, «ήτανε ζωσμένο από γαλάζιες φλόγες και κολυμπούσε σε μια αναμμένη λάβα, που φοβέριζε, κάθε στιγμή, να ξεχειλίσει από την πιατέλα και να μας κάνει όλους Πομπηία».

Φωνές τρόμου από παντού. «Προσοχή, παιδί μου!» «Μην κουνάς την πιατέλα, Δεσποινιώ!»

«Εκείνο το βράδυ, γίναμε όλοι ρεζίλι με την αμάθειά μας», παραδέχεται ο Νιρβάνας. Η υπηρετριούλα, που τέτοιο πράγμα δεν είχε δει στο νησί της, «ρωτούσε ανήσυχα την κυρία της αν θα φάμε και τις φωτιές, άλλοι φυσούσαν το πιάτο τους να σβήσει, άλλοι περίμεναν να τελειώσει μονάχη της η πυρκαγιά». Πετσέτες καψαλίστηκαν, μουστάκια τσουρουφλίστηκαν και μόνο η θεία Ασπασία διατήρησε την ψυχραιμία της: «Καλέ, μην κάνετε έτσι! Τι θα ’λεγαν αν σας βλέπανε στη Λόντρα;»

Και αφού άναψαν τα φώτα και καταλάγιασαν οι φλόγες, πήρε θάρρος και η Δεσποινιώ: «Δε λέτε καλύτερα, κυρία, τι θα ’λεγαν αν μας έβλεπαν στο Τσιρίγο;»

Η κυρία της, όμως, την έβαλε στη θέση της και την έστειλε πίσω στην κουζίνα: «Η καημένη... Πού να καταλάβει από πλαμ-πούντιγκ, μια φτωχή Τσιριγώτισσα».

Το όραμα της θείας Ασπασίας έχει πια γίνει πραγματικότητα. Σήμερα, οι αγγλικές χριστουγεννιάτικες πουτίγκες πωλούνται συσκευασμένες στα σούπερ μάρκετ της Ελλάδας και του κόσμου όλου, και ίσως μας στοιχίζει λιγότερο το να αγοράσουμε εισαγόμενη «πλαμ-πούντιγκ» παρά εγχώρια μελομακάρονα ή κουραμπιέδες φτιαγμένους με αγνά υλικά.

Φυσικά δεν μας ανησυχεί το τι θα πουν για μας στη Λόντρα, όχι μόνο γιατί η Λόντρα έχει μεγαλύτερο έλλειμμα και από εμάς, αλλά και γιατί τα παιδιά της Ευρώπης και του κόσμου όλου με τα ίδια ζαχαρένια «πράσινα αρκουδάκια» (τα Gummy Bears) τρέφονται, με τις ίδιες φτηνές πολιτικές, με τις ίδιες μουσικές και τηλεοπτικές εικόνες ψευτοχορταίνουν.

Δεν μας νοιάζει το τι θα πουν για μας στο Τσιρίγο επειδή δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τη φλεγόμενη πουτίγκα. Μάθαμε όμως να μας ανησυχεί το τι θα πει για μας το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το τι θα πουν οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης της πιστοληπτικής μας ικανότητας, που μέχρι χθες οι περισσότεροι αγνοούσαμε την ύπαρξή τους, αλλά σήμερα φαίνεται να κρατούν την τύχη μας στα χέρια τους.

Αυτοί που επί δεκαετίες μάς καθησύχαζαν με χημικές ενεργοβόρες πουτίγκες, χάντρες και καθρεφτάκια και, πιο πρόσφατα, με υποσχέσεις για πράσινη ανάπτυξη και για το «ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της μεσογειακής διατροφής», τώρα μας προειδοποιούν: μην κουνάς την πιατέλα, Δεσποινιώ, και μην αντιμιλάς.

Τι θα πουν για μας στις Βρυξέλλες, λοιπόν, όμως το κύριο ερώτημα παραμένει: τι θα πουν για μας στο Τσιρίγο, στα Κύθηρα όλου του κόσμου;

πηγη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ