Η Διάσκεψη

Του ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Μπήκαμε στην εβδομάδα των Χριστουγέννων, με τον εφιάλτη της υπερθέρμανσης του πλανήτη να μας απειλεί πολύ περισσότερο από πριν: ώς τις 7 Δεκεμβρίου, που άρχισε η Σύνοδος Κορυφής της Κοπεγχάγης, με συμμετοχή 192 χωρών, είχαμε την ελπίδα ότι κάτι σοβαρό θα αποφασιστεί. Κάτι θετικό.

Τώρα, με το τέλος της Συνόδου, χωρίς αποφάσεις με δεσμευτικό χαρακτήρα, χωρίς συμφωνίες με νομική κατοχύρωση, η ελπίδα πνέει τα λοίσθια. Και ο χρόνος τρέχει. Και οι πάγοι λειώνουν...

Βεβαίως, έγιναν κάποια δειλά βήματα. Αλλά τα βήματα αυτά είναι ουσιαστικά στάχτη στα μάτια της ανθρωπότητας. Δεν είναι λύση. Τη λύση την κρατούν στα χέρια τους οι Αμερικανοί και οι Κινέζοι. Οι μεγαλύτεροι ρυπαντές. Που κοιτάζουν μόνο τα συμφέροντά τους. Και αδιαφορούν για τον υπόλοιπο κόσμο. Αλλά- οι ανόητοι!και για τη δική τους καταστροφή αδιαφορούν, αφού όλοι μας βρισκόμαστε στην ίδια βάρκα.

Αντιγράφω από τη χθεσινή «Καθημερινή» (Φ. Στάγκος):
«Στις δώδεκα μέρες που διήρκεσε η Παγκόσμια Διάσκεψη, τα δύο μαστόδοντα (ΗΠΑ και Κίνα) της κλιματικής αλλαγής χόρεψαν το βαλς της ιδιοτέλειας, με στόχο να περιορίσουν στο ελάχιστο τις δεσμεύσεις τους για μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Η διελκυστίνδα αυτή οδήγησε και στην ανάδειξη διαφοροποιήσεων, μεταξύ των ανεπτυγμένων και των αναπτυσσόμενων χωρών αντίστοιχα. Αφενός το αστέρι του Ομπάμα θάμπωσε, όταν φάνηκε ότι αδυνατεί να ευθυγραμμίσει την πολιτική του με αυτήν της Ευρώπης και των άλλων χωρών του Πρωτοκόλλου του Κιότο, που βρίσκονταν στην πρωτοπορία της πράσινης ανάπτυξης. Αφετέρου, στο μέτωπο των αναπτυσσόμενων χωρών (G77) η επιθετική στάση της Κίνας, της Ινδίας και της Βραζιλίας ή και πετρελαιοπαραγωγών χωρών, όπως το Σουδάν και η Βενεζουέλα, που δεν έχουν συμφέρον από το νέο ενεργειακό μοντέλο, αποξένωσε έναν μεγάλο αριθμό χωρών της Αφρικής ή της Συμμαχίας των Μικρών Νησιωτικών Χωρών. Είναι οι φτωχές χώρες που δεν θα αποκτήσουν ποτέ δικαίωμα στην ανάπτυξη...».

Μου έδωσε μεγάλη ικανοποίηση αυτό που είπε ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες: «Αν το κλίμα ήταν τράπεζα, θα είχε σωθεί!»

Όντως, έτσι είναι τα πράγματα. Οι μεγάλες χώρες δεν βάζουν εύκολα το χέρι στην τσέπη και αρνούνται να μειώσουν στον βαθμό που πρέπει τους ρύπους των βιομηχανιών τους. Και την ίδια στιγμή, ένα μικρό σύμπλεγμα νησιών του Ειρηνικού κινδυνεύει με άμεσο αφανισμό. Όπως δήλωσε ο πρόεδρος της Τουβουλού, πρωθυπουργός ενός τέτοιου νησιωτικού συμπλέγματος, «για τη χώρα μου, μισός βαθμός Κελσίου είναι η απόσταση που χωρίζει την επιβίωση από τον αφανισμό»!

Θα πρέπει εδώ να προσθέσω ότι ενώ για τις περισσότερες χώρες που πήραν μέρος στη Διάσκεψη, ο μόνος ρεαλιστικός στόχος είναι να μην υπερθερμανθεί ο πλανήτης παραπάνω από 2 βαθμούς Κελσίου, στα νησιά Τουβουλού, η θάλασσα σκεπάζει ήδη της αυλές των σπιτιών και των σχολείων «και οι 12.000 κάτοικοι θα αναγκασθούν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να γίνουν οι πρώτοι πρόσφυγες της Κλιματικής Αλλαγής».

Θα κλείσω με δυο λόγια του προέδρου της Βραζιλίας που είναι, πιστεύω, καθαρά και δίκαια: «Όσα χρήματα μπουν στο τραπέζι, είναι η αποπληρωμή του σωρευμένου οικολογικού χρέους για την οικονομική ανάπτυξη δύο αιώνων, την οποία λίγοι είχαν το προνόμιο να απολαύσουν».